Protestë me karikaturë: Mirela Kumbaro me çekan mbi Teatrin Kombëtar
Romir Zalla: Duan të na blejnë që të mos flasim. Po pres të marr paratë e t’i jap për rindërtimin e teatrit
Mirela Kumbaro me një çekan në dorë ka vënë përposh Teatrin Kombëtar. “Lart fryma revolucionare!”. Diku më tej, “skuadra e ekzekutimit”, e përbërë nga Rama, Veliaj dhe Kumbaro, po i marrin shpirtin godinës, ku përvijohen imazhet e Sandër Prosit, Robert Ndrenikës, Roland Trebickës, Violeta Manushit e Yllka Mujos.
Rama me atlete mban në dorë një kazmë, Veliaj veshur me çizme llastiku ka në dorë një lopatë, ndërsa Mirela Kumbaro një karrocë dore mbushur me dinamit. Skuadra është bërë gati t’i japë dërrmën e fundit godinës 80- vjeçare të Teatrit Kombëtar. T’i vënë dinamitin. Me ironinë dhe penën e hollë të artistes Meri File, u protestua dje kundër shembjes së godinës së Teatrit Kombëtar. Dy karikaturat folën më shumë se çdo fjalim i mbajtur në podium apo recitim i këtyre ditëve.
Dje ishte dita e performancave artistike. Artistë të rinj lexuan pjesë të shkruara vetë apo poezi. Iu bashkuan podiumit edhe qytetarë të thjeshtë, të cilët shprehën gatishmërinë që të qëndrojnë aty, pse jo të shkojnë edhe para Kryeministrisë dhe t’i kërkojnë Kryeministrit të heqë dorë nga ideja për të shembur Teatrin Kombëtar. I pranishëm në takimin e djeshëm ishte edhe arkitekti Astrit Sarani, i cili i doli ballazi deklaratave të bërë nga kreu i Institutit të Ndërtimit. “Instituti i Ndërtimit ka rënë. Është palaçollëk. I sfidoj të gjithë. I sfidoj të 11 inxhinierët. Kjo ndërtesë jeton 200 vjet. Si kanë ardhur kanë bërë ekspertizat dhe kanë parë kolonçinat, por jo kolonat? Si ka mundësi? Si mund të thuash që është beton i dobët pa bërë analizën e qëndrueshmërisë së materialit?! Kjo godinë do vetëm mirëmbajtje. Drejtori i këtij ( Eksperimentalit) ka harxhuar 300 milionë, 500 them unë për këtë”, tha ai, duke shtuar se edhe shumë ndërtesa të tjera të rëndësishme në kryeqytet, duke filluar që nga Kryesia e Kuvendit, nuk përmbushin parametrat.
ROMIR ZALLA: KUJDES ME ARTISTET! Aktori Romir Zalla, i pranishëm prej 5 muajsh në protestë, i kërkoi qeverisë të ketë kujdes!
“Qëndresa më e mirë është të vijmë e të rrimë këtu me ditë, me javë, me muaj, deri sa ta kuptojnë se ajo që ka nisur këtu është shumë serioze, është përtej nesh dhe brezave që vijnë pas nesh.
Jam këtu sot e 5 muaj. Në fillim të shkurtit isha ndër të parët që këmbëngula të mblidheshim, në radhë të parë ne komuniteti, se në atë kohë Ministria e Kulturës kishte hedhur për konsultë një draft për kulturën dhe artin, ku supozohej që do të zgjidhte gjithë problemet dhe shqetësimet tona.
Si asnjëherë u mblodhëm të gjithë bashkë. Folëm të gjithë, fola dhe unë. Mund të ishim 100 vetë. Nuk mbaj mend se çfarë kam thënë, sepse isha i emocionuar, i inatosur si fëmijë i vogël, që i kishin vjedhur topin, por mbaj mend që i pashë në sy kolegët e mi dhe u thashë tani është momenti të bëhemi bashkë e të marrim mbrapsht atë që s’na e kanë dhënë kurrë. Nëse doni. Nëse s’doni, rrimë kështu siç jemi edhe 20 vjet të tjerë, të rrimë në tavolina, të pimë nga një konjak, nga një kafe dhe të ankohemi: Pse politika nuk na do, pse kulturën nuk e duan në këtë kodosh vend?! Pse?
Kanë kaluar 5 muaj dhe vazhdojmë të jemi këtu. Nuk janë më 100 nga ata, ndoshta janë më pak, megjithatë i kuptoj të gjithë dhe jam pro me ata që janë këtu, jam pro edhe me ata që kanë thënë jo dhe i vlerësoj se kanë thënë mendimin e tyre, edhe pse të kundërt. Jam edhe me ata që heshtin, nuk shprehen, presin në hije dhe presin se çfarë do të ndodhë të përfitojnë diçka, se në fund të fundit, askush nuk do që kjo gjë të shkojë keq e më keq.
Pyetja që bëhet këto ditë është: Do prishet apo nuk do prishet teatri. Teatri po prishet përditë. Teatri ka 20 vjet e kusur që prishet përditë, që në momentin kur na ndajnë në të rinj dhe të vjetër, të aftë dhe të paaftë, me rrogë edhe pa rrogë, me ngjyrë të kuqe, me ngjyrë blu. Po prishet përditë dhe do të vazhdojë. Prandaj u gëzova 5 muaj më parë, se mendova se bashkë me komunitetin tim diçka mund të bëhej, kjo prishje mund të rikuperohej. Shembja e godinës është pika që derdh kupën, që është mbushur e s’mban më.
Po bëhesh arrogant me artistët, kujdes! Nuk kam asgjë në dorë kundër tyre. Kam vetëm fjalën. U thamë po na sillni një ligj të centralizuar dhe hajde uluni dhe na shihni në sy e të bëjmë diçka të mirë për kulturën, na thanë ju nuk dini se çfarë kërkoni. U thamë ç’keni ndërmend të bëni me teatrin, çfarë do të bëni me trashëgiminë dhe na thanë nostalgjikë, histerikë, patologjikë.
Na thanë çfarë plasje keni, ndërkohë që plasja po i vjen atij zotërisë së madh, sepse ky teatër i është bërë si gozhda që i ulesh sipër e të rrëzon nga karrigia. Unë s’kam në dorë as vota dhe as para, kam vetëm fjalën. Kam të drejtën si artist dhe qytetar të them fjalën time. Unë e di se çfarë po bëhet këtu, ndaj ju them: nga atje ku thuhet “eja në teatër” deri te muri, do ndërtohet një kioskë ultramoderne, që do jetë Teatri Kombëtar. Teatri Kombëtar do jetë si një çakmak ultramodern me drita dhe muzikë mbi një tavolinë dhe brenda atij çakmaku do jenë 7 shishe uiski super të shtrenjta. Unë e di që 2 nga 7 kullat janë shitur që tani, unë e di që janë dhënë zyra në ato kulla, edhe pse janë ende ajër. E di që përveç teatrit, kullat s’ndërtohen dot se është dhe një ndërtesë e vjetër, që janë sarajet që pronarët s’e lëshojnë, di dhe shumë gjëra, po nuk i them, sepse më kanë thënë që janë piketuar nja 20- 30 artistë dhe do na ofrojnë 100 mijë euro dhe një apartament, me kusht që të mos flasim. Nuk do flas se po pres të më japin ato lekë që t’i dhuroj për të rindërtuar TK- në”.