De verborgen kosten van uw zichtrekening Hoeveel kost overwinteren in Benidorm?
De Brusselse kunstenaar Thomas Lerooy zocht een lichtvoetig bindmiddel voor zijn soloshow bij DhondtDhaenens. Hij kwam uit bij de blokkendoos. De grote zaal van het museum verbouwde hij tot een speeltuin, een labyrint van twaalf kleurrijke ruimtes waar je van de ene verrassing in de andere tuimelt.
De apotheose is een groteske fontein. Vrolijk in het rond spuitend, voeren vijfentwintig exemplaren van Manneke Pis een scabreuze rondedans uit. Ze dragen een ensoriaans masker: een gouden doodshoofd dat veel te groot is voor hun engelachtige proporties. Het tafereel roept associaties op met Bruegels Toren van Babel, met monumentale fonteinsculpturen, met de perverse grijns van Félicien Rops. Een kunstenaar waarmee Thomas Lerooy de fascinatie deelt voor dood, vergankelijkheid en onze eeuwige kermis der ijdelheden.
Lerooy stelde eerder al tentoon in het Petit Palais in Parijs. De klassieke kunst is voor hem een medium, een omgevallen boekenkast die hij met sardonische humor naar zijn hand zet. In zijn tekeningen, opgehoogd met acryl, olieverf en vernis, stuiteren de beelden, ideeën en referenties over elkaar heen. Het zijn wilde collages, vol extreme contrasten en speelse details, die toch tot eenheid lijken te komen. Doordat ze zo gecondenseerd zijn, krijgen ze ook een overdadigbarokke lading. Ze balanceren op de rand van de kitsch.
Vriendelijke dief
Voor zijn droomwereld van papier gebruikt Lerooy geleende bladen als onderlegger, vaak uit catalogi. Hij schikt ze als een oude parketvloer, waar de tegels een licht verschillend patina hebben. ‘Ik wil mij inschrijven in oude verhalen’, zegt hij zelf over zijn werkwijze. ‘In de kunstgeschiedenis voel ik mij als een vriendelijke dief. Ik kneed en kneed klassieke thema’s. Om ze dan terug te geven, voorzien van de stevige afdruk van mijn verbeelding.’
Ook in zijn sculpturen puzzelt Lerooy elementen samen tot hybride vormen, in een clash van hoge en lage cultuur. Van kaduke, leeggelopen voetballen maakt hij een nestje waarin kwetsbare vogeltjes een refuge vinden. Typisch voor Lerooys vakmanschap: alle elementen zijn van brons.
Het kapotte en het provisoire, het samenpersen tot een ultracompact geheel: ze vormen rode draden in Lerooys metamorfoses. Onze wereld is constant aan restauratie en oplapwerk toe, zo lijkt hij te suggereren. Of nog: ze bezwijkt onder een overload aan beelden en informatie, zoals in zijn bekendste beeld Not enough
brain to survive (2009): een klein figuurtje dat kapseist onder een loodzwaar filosofenhoofd.
De pisbak van Duchamp
Surrealistisch is de reeks van drie marmersculpturen, waarvoor hij Duchamps beroemde pisbak kaapt. Losse ideeënflarden ontkiemen er tot nieuwe objecten. In de urinoirs groeit een gigantische neus, een naakte buste, een kind dat vastgeklemd zit in de holte.
Lerooys flitsen hebben iets van vuurwerk dat alle kanten uitschiet. Deze Playground fascineert en verwart. Door haar verscheidenheid heeft deze tentoonstelling meer iets van een groepsshow, dan van een solo met nieuw werk.
De tekeningen en sculpturen van Thomas Lerooy flirten met de kunstgeschiedenis. Hommage en ontmanteling gaan hand in hand. GEERT VAN DER SPEETEN ‘In de kunstgeschiedenis voel ik mij als een vriendelijke dief. Ik kneed en kneed klassieke thema’s. Om ze dan terug te geven, voorzien van de stevige afdruk van mijn verbeelding’ THOMAS LEROOY Kunstenaar