Met de tong op de tenen
‘Het is niet twaalf uur aan de band staan. Er gebeurt van alles. En de beste dagen zijn de dagen die bomvol zitten en waarbij je met je tong op je tenen naar huis gaat.’ Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, vertelt in het nieuwe Vierprogramma Nieuwsjagers enthousiast over haar job. En het is wonderlijk om te merken hoe de mens in staat is om vreugde te vinden in zijn lot. Want misschien denkt iemand die aan de band staat wel: ‘Ik hang tenminste geen twaalf uur aan mijn computer geketend. Ik klop mijn uren, trek mijn overall uit, ga naar huis en denk daar geen seconde aan mijn werk.’ Alleen staat zijn naam niet op het product dat hij produceert en staat die van een journalist wel bij het stuk dat hij schrijft. Van Impe: ‘Als je arrogant genoeg bent om onder iets wat op 200.000 exemplaren verschijnt jouw naam te zetten, dan heb je een ego. Er bestaat niet zoiets als een journalist zon der ego. Maar goed, niks mis met een ego.’
Of er niks mis is met een ego, is voer voor discussie, en het antwoord erop is misschien te vinden in dit programma, waarvoor een ploeg van Woestijnvis zich een tijdlang mengt onder de reporters van Het Nieuwsblad. We maken er onder meer kennis met de nieuwsjager Dirk Coosemans, die be gint te bellen zodra hij hoort dat er een Belgisch slachtoffer is gevallen bij de aanslag op de Ramblas in Barcelona. Eerst naar de vrouw van wie de redac tie denkt dat ze het slachtoffer is. ‘U bent het niet? En het is ook geen fami lie van u?’ Bij een tweede spoor heeft hij wel prijs. Als hij haar buurvrouw belt, is hij meteen ook de eerste boodschapper van het slechte nieuws. Aan de telefoon klinkt hij meelevend, maar ergens is hij ook blij met de scoop. ‘Zolang we als journalist de eerste zijn om het te melden, hebben we tenminste de vinger aan de pols’, legt hij achteraf uit.
Ondertussen is Kim Clemens al op weg naar Barcelona – de tandenborstel die ze vergeten is, koopt ze op de luchthaven. En zo hopt het programma van reporter naar reporter, en naar de redactie zelf, waar er bijvoorbeeld gediscussieerd wordt of de front van de krant opgehangen wordt aan de aanslag, of er ook nog ruimte gemaakt wordt voor een match van Club Brugge. Interviewtjes en actie wisselen vlotjes af, net als de binnen en de buitenopnames. En je zou het nooit zeggen als je twaalf uur op een redactie hangt, maar als alle actie verknipt wordt en er plakt een muziekje onder, oogt het werk nog spannend en flitsend ook.
Tot Kim Clemens na een 36urige werkdag thuiskomt van haar trip naar Barcelona. In een donker appartement wachten enkel haar katten (‘Ze zijn precies kwaad op mij.’). Snel vertrekt ze naar een barbecue bij vrienden. ‘Die eigenlijk al lang gedaan hebben met eten. Dus daarmee. Voilà.’
Het zal de bandwerker vast niet overkomen.
Met een muziekje eronder geplakt, oogt het leven op een redactie zowaar spannend en flitsend
Nieuwsjagers. Vier, dinsdag, 20.35 uur. ¨¨¨èè