TWEE

In de parkeergarage manoeuvreren twee auto’s voor ons zich in hun plek. De eerste rijdt er voorwaarts in, de tweede achterwaarts. Geen willekeurige keuze, bedenk ik. Het betreft hier wel degelijk twee soorten mensen. De eerste denkt alleen aan aankomen, de tweede denkt bij aankomst al aan vertrek. Ik zeg dat tegen mijn passagier, en die zucht. ‘Ik erger me altijd mateloos aan die neiging om op te splitsen in mensensoorten, al zeker in twee. Jij weet toch beter?’

Hij is een vriend van de oppositie, altijd geweest. De ene voelt zich thuis in de bevestiging, de andere in de oppositie. ‘Ik weet beter’, zeg ik. ‘Toch geloof ik er graag in.’ De ene weet beter en gelooft toch, de andere gelooft alleen wat hij beter weet.

‘Maar ik geloof wel dat er heel veel twee soorten mensen zijn’, zeg ik. De ene heeft koud overdag, de andere ’s nachts. Er zijn er die liever proberen en verliezen, en er zijn er die dan liever nooit hebben geprobeerd. Er zijn er die omgaan met anderen, en er zijn er met wie moet worden omgegaan. Er zijn er die het verdriet verkiezen boven de angst, en er zijn er die toch weer liefhebben. Er zijn er die dansen om te herinneren en er zijn er die dansen om te vergeten. ‘Die laatste heb je van The Eagles’, zegt hij.

Ik probeer te knikken,

terwijl ik achterwaarts parkeer.