Blauw

Het is zo’n dag dat alles interessanter lijkt dan het werk dat ik gedaan moet krijgen. Ik heb de badkamer en onze slaapkamer gestofzuigd. Mijn kleerkast die nog maar net helemaal in orde was, gereorganiseerd, en voor het eerst in tijden elk telefoontje dat ik kreeg, meteen opgenomen. Zelfs van nummers die ik niet herkende. Wie me kent, weet dat dat zeldzaam is.

Onder het valse voorwendsel dat ik ‘research’ moet doen voor een project dat alleen in mijn hoofd bestaat en hoogstwaarschijnlijk daar een stille dood zal sterven, heb ik het internet afgeschuimd naar nutteloze weetjes. Ik heb de lak van mijn vingernagels verwijderd en ze daarna opnieuw dezelfde kleur gegeven. Ik maakte lasagne voor de kinderen die al een warme maaltijd op school aten en heb online drie winkelmandjes gevuld, om ze nadien weer leeg te maken.

Nochtans doe ik mijn werk graag. Zo graag dat ik op sommige dagen mezelf moet verplichten even pauze te nemen. En ik besef wat een luxe dat is. Er was een tijd dat de meeste van mijn werkdagen aanvoelden als deze, maar vluchtgedrag geen optie was in een kantoor vol collega’s. Dus, prijs jezelf gelukkig, spreek ik mezelf streng toe, en doe nu voort.

Maar terwijl ik naar mijn handen op het toetsenbord kijk, denk ik: blauw!

Die kleur nagellak heb ik al lang niet meer gehad.