Murw

Dit weekend kwam ik op Facebook een zes maanden oud filmpje tegen.

las ik. Ik zag hoe er minutenlang applaus weerklonk aan het AZ SintMaarten in Mechelen.

Spontaan klikte ik verder naar een paar filmpjes in dezelfde trant waar ik in het voorjaar zelf ben langsgeweest.

Of:

Of het filmpje van Jan uit Nijlen die dagelijks met een rijdende jukebox door Nijlen reed om het moreel hoog te houden. En zo had ik nog wel een tijdje kunnen doorgaan.

Het voelde als herinneringen ophalen aan een bizarre tijd, die weer akelig dichtbij lijkt te komen. Al zag ik ook wel een paar duidelijke verschilpunten tussen toen en nu. De zon was toen nog prominent van de partij. En het voelt raar om te zien dat de mensen blijkbaar nog geen mondmaskers droegen, zelfs niet als ze een cadeau overhandigden aan het ziekenhuispersoneel.

Maar het begon me vooral te dagen dat er toen echt wel héél veel hartverwarmende gebaren gesteld werden, in alle gemeenten van onze provincie. Dat is, nu het ziekenhuispersoneel weer alle zeilen bij moet zetten, toch wel veel minder het geval. Het lijkt of iedereen murw geslagen in zijn kot zit. Mentaal uitgeput, ergens halfweg de marathon waaraan we ongevraagd moesten deelnemen.

We wisten indertijd wel dat onze liedjes, onze beren en witte lakens aan het raam en onze applaussalvo’s de grond van de zaak niet zouden veranderen. Maar het deed wel deugd om te merken dat we op de één of andere manier toch samen een strijd aan het leveren waren.

Daarom hoop ik stiekem dat er ook nu weer mensen ons af en toe een morele opkikker gaan geven. Niet omdat het iets verandert aan de grond van de zaak. Maar gewoon omdat het deugd doet.