Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het was één groot gevecht tegen mezelf”
Laura Verdonschot beleeft moeilijk seizoen, maar is toch weer dé uitdager van Sanne Cant
Wie herinnert zich nog dat Laura Verdonschot (21) vorig jaar in Oostende bijna Belgisch kampioene werd? Dat ze als belofte Sanne Cant tot in de laatste ronde onder druk zette? Ze schitterende nadien nog als guitige kletskous in de Eénserie
Het Gezin, maar sportief draaide alles in de soep. Aan de keukentafel in Lommel legt Verdonschot uit hoe dat komt.
Wie kijkt naar Het Gezin op Eén, houdt van Laura Verdonschot (22). Een cameraploeg volgde haar en haar familie een hele winter lang voor een vlieg-aan-de-muur-documentaire. Van vader Verdonschot is vooral een klinkende ruzie met een agent over een parkeerplaats blijven hangen (“Nadien niks meer van gehoord”, verzekert Paul). Van Laura zelf blijft één oneliner resoneren, opgetekend in haar camper, vlak voor de start van het BK 2017 in Oostende. Daar stelde ze zonder aanleiding vast: “Ik heb geen tetten.”
Aan de keukentafel in Lommel, waar labrador Max de vlotte voortgang van het interview geregeld onderbreekt, vindt Verdonschot dat nog altijd grappig.
“We konden vooraf alle uitzendingen bekijken. Van mij mocht die zin erin blijven. Voor een cross flap ik er van alles uit. Het is een mechanisme om wat stoom af te laten. Zinnige praat lukt niet meer. Iedereen die mij kent, weet dat. En wie mij niet kent, weet het nu ook.” (lacht)
Het BK in Oostende zou nadien ook een doorslaand succes worden. De beloften reden in dezelfde wedstrijd als de elite en zo kon het gebeuren dat Verdonschot nek-aan-nek de laatste ronde inging met de toen zevenvoudige kampioene Sanne Cant.
“Het zou een bommetje geweest zijn mocht ik gewonnen hebben”, zegt ze. “Het lukte net niet. Ik was wel Belgisch kampioen bij de beloften, maar dat was maar een troostprijs. Je moet eerlijk zijn: het niveau bij de Belgische beloften is niet superhoog.”
Het BK was vorig jaar de apotheose van een periode waarin alles vanzelf leek te gaan voor Verdonschot. Nog tijdens de wedstrijd liet manager Jurgen Mettepenningen weten dat ze een profcontract zou krijgen bij Marlux, twee weken later was dat ook effectief getekend. De verwachting was dat ons land met Cant en Verdonschot ineens twee toppers had bij de vrouwen.
“In die zin is die tweede plaats zelfs een vergiftigd geschenk gebleken”, zegt ze. “Het heeft de verwachtingen helemaal veranderd. Mensen dachten dat ik altijd zou strijden met Sanne, maar dat was niet realistisch. Het is maar goed dat ik niet heb gewonnen. Mijn seizoen was nu al moeilijk genoeg. Met een Belgische trui was het nog eens zo zwaar geweest.”
Darminfectie
Dit seizoen heeft inderdaad duidelijk gemaakt dat het geen steek hield om van Verdonschot meteen de kroonprinses van het nationale veldrijden te maken. In haar eerste maanden als prof liep ze voortdurend achter haar beste niveau aan. Winnen lukte niet, zelfs top tien was moeilijk. “Het zijn moeilijke maanden geweest”, zegt ze. “Een voortdurende strijd tegen mezelf.”
Er ging van alles tegelijk mis: de ploeg Marlux - Bingoal draaide in zijn geheel niet en wat ook niet hielp was dat haar Nederlandse vriendin Maud Kaptheijns in die moeilijke periode net wel de sterren van de hemel fietste.
“Maud won wedstrijden, maar ik zag af omdat ik niet kon volgen. Dus kon zij ook niet helemaal blij zijn. En toen lukte het plots ook Maud niet meer om te winnen. Het viel niet mee om elkaar boven water te houden. Daar is toen wel eens ruzie van gekomen.”
Ook de zoektocht naar een verklaring liep in het honderd.
“Ik had na opgaves in Gieten en Neerpelt (begin oktober, red.) een staal van mijn stoelgang opgestuurd ter analyse, maar het labo had mijn naam verkeerd geregistreerd. Zo vonden ze nadien niks terug. Omdat we nadien wel een rekening toegestuurd kregen is het staal alsnog boven water gekomen. Pas na Essen (9 december, red.) heb ik zo het resultaat gekregen: een schimmelinfectie in mijn darmen die ervoor zorgde dat mijn koolhydraten en vetten niet goed werden opgenomen. Die bleven gewoon rotten in mijn darmen.”
“Er zijn twee maanden verloren gegaan. Pijnlijk voor de ploeg, die veel geld heeft verloren omdat ik niet in beeld reed. Pijnlijk voor mij, want ik heb ook veel start- en prijzengeld verloren.”
Verdonschot neemt nu medicatie en heeft haar dieet aangepast. Ze is intolerant voor lactose, eieren, banaan en gluten. Haar ontbijt bestaat afwisselend uit havermout, boekweit, quinoa en rijstvlokken.
“Sinds de diagnose presteer ik weer op niveau. Vanaf Zolder (26 december,
red.) rijd ik met een gezond lichaam en haal ik opnieuw de uitslagen die ik hoor te halen.”
Het is niet dat alles nu is omgeslagen. Afgelopen week nog was eerst pa Paul ziek, en vervolgens Laura zelf. Dat Zus Melissa ondertussen een moeilijke bevalling had, maakte alles extra intens.
“Maar de rust is net op tijd teruggekomen”, zegt Verdonschot. “Ik ben hersteld, mijn metekindje stelt het gelukkig ook goed.”
Koksijde
En zo vertrekt ze zondag in Koksijde toch weer als de voornaamste uitdager van Sanne Cant.
“Koksijde is een parcours dat ons allebei goed ligt. Sanne hoopt natuurlijk op een negende titel, het zou lastig zijn voor haar mocht iemand anders winnen, maar ik ga me niet inhouden.
Ja, we komen overeen. Ik was oprecht blij toen ze wereldkampioen werd en besef dat ik veel te danken heb aan haar: zij heeft de weg geëffend. Zonder haar had ik nu geen profcontract en kon ik niet leven van de cross. Toen ik nog junior was, heeft ze bij de bond eens bepleit om mij mee te nemen naar Hoogerheide, dat ben ik nooit vergeten.
Sinds ik echt een concurrente ben geworden is het wel lastiger. Voor een kampioenschap horen we elkaar nooit. Voor Sanne ligt dat blijkbaar moeilijker dan dat het voor mij ligt. Terwijl het toch net goed is dat iemand haar kan opvolgen. Niet dat ik die garantie nu al bied, maar dat is wel wat ik ga proberen. Zoals ze zeggen: er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En ik hoop dat mijn tijd nu echt gaat komen.”