Eventjes naar de seksbioscoop

Seksbioscoop Ciné Royal op het Koningin Astridplein gaat over een jaar, als de vergunningen in orde geraken, tegen de grond. Wanneer een zaak ophoudt te bestaan, lijkt het de redactie van uw krant altijd fijn om de uitbater aan het woord te laten. Maar op de website van Ciné Royal was geen telefoonnummer te bespeuren. We gingen dus even ter plekke... Een speciaal bezoekje, besef ik op voorhand. Want wat wel op de site staat, windt er geen doekjes om: ‘Zaal 1: de beste homofilms; zaal 2: hetero-films; doorlopend 4 films naar keuze’ en in het groot erboven: ‘Elke dag open van 11u tot 20u’. Ik vraag me al voor mijn vertrek af waarom je in vol daglicht naar een sekscinema zou gaan...

Hoe vreemd het écht is, besef ik pas wanneer ik er sta. Het is een klein, duister inkomhalletje. Ik duw tegen de deur, die niet opengaat. Misschien zit de deur vast? Ik probeer een tweede keer en hoor langs de andere kant een stem brommen dat ik ‘even moet wachten’. Ik kijk achterom en besef dat er heel wat volk rondkuiert op het Astridplein, en enkele mensen mij vreemd aankijken terwijl ik schijnbaar vol ongeduld ’s middags tegen de deur van een seksbioscoop sta te bonken. Leg dat maar uit als je net dan een oude klasgenoot tegen het lijf loopt.

U moet weten dat ik mij niet snel geneer en veel over heb voor een goed artikel. Zo zette ik onlangs, voor een stuk in uw krant over het gewicht van vuilzakken, bij wijze van steekproef zowat 120 vuilzakken op mijn weegschaal, het afval van een volledige straat. ‘Wat ben jij allemaal aan het doen?’, kreeg ik toen te horen, maar dat deerde me niet. Maar aan de inkomhal van Ciné Royal voel ik de priemende blikken van voorbijgangers in m’n rug en heb ik eigenlijk geen zin om de klink of wat dan ook aan te raken. Ik heb geen idee of klanten daarbinnen doen wat ik denk dat ze doen, al vermoed ik dat het weinig aan de verbeelding zal overlaten... Ik beeld me een grote cinemazaal met rode zetels in, hoe lukt ‘je ding doen’ daar überhaupt?

Ik besluit me even wat verderop te zetten en doe alsof ik het menu van het aanpalende Medina Burgers op de hoek van de Carnotstraat aan het bestuderen ben. Een kalende zestiger is ondertussen aan de inkom van Ciné Royal gaan staan en wordt binnengelaten. Ik wacht nog even om zeker te zijn dat ik niet oog in oog met de man voor de inkom sta, maar dan is mijn moment gekomen. Ik ga naar binnen en vraag de kassier naar de uitbater. ‘Wij spreken niet met de pers’, klinkt het kordaat. Ik zwier nog even mijn overtuigingskracht in de strijd, maar soms heeft dat gewoonweg geen zin. De kassier geeft me een duidelijk signaal om op te hoepelen. Teleurgesteld vertrek ik terug naar de redactie. Voor de kalende zestiger is het misschien een middel tegen eenzaamheid, voor mij blijft het een mysterie, zo’n seksbioscoop. Ach, zolang iedereen maar gelukkig is met wat hij of zij doet...