Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Voor drukbezette Melanie (32) uit Schilde is ‘geen tijd hebben’ geen argument
Beginnen met hardlopen noemt Kim Deprez uit Heist-opden-Berg een van de beste dingen die hem ooit zijn overkomen. De onderhoudstechnicus van koffiemachines staat zondag aan de start van zijn eerste marathon.
“Ik loop nog maar anderhalf jaar intensief. Daarvoor stopte ik altijd eens ik aan pakweg vijf kilometer zat. Nu was ik op een punt gekomen dat ik eens wilde doorzetten en wilde ontdekken waar mijn limieten lagen. Ik heb zoals de meeste lopers ook al wel even gesukkeld met blessures, maar toch stond ik ervan versteld hoe snel je je grenzen kan verleggen als je drie tot vier keer per week traint. Door die marathon als einddoel te nemen, had ik iets om naartoe te werken”, zegt de 35-jarige.
Acht kilo afgevallen
Sinds Kim loopt, voelt hij zich veel beter in zijn vel. “Ik ben veel energieker en fitter geworden. Door ook nog wat meer gezond te eten ben ik toch al een kilo of acht afgevallen, zonder dat ik mijn wekelijkse frietje heb gebannen.”
Maar naast het fysieke blijkt trainen voor een marathon evenzeer een mentale strijd. “Door lange afstanden te lopen leer je wel dat je niet moet opgeven als het even tegenzit, dat je bij tegenslagen toch moet doorgaan. Het was niet altijd makkelijk als ik ’s avonds laat in de koude of in de regen nog moest vertrekken voor een lange training. Maar eens ik dan buiten was, amuseerde ik me wel. Ik ben hier nog lang niet klaar mee. Ik wil na dit weekend nog meer marathons lopen en betere tijden neerzetten. Ik durf te zeggen dat deze hobby een van de beste dingen is die me ooit zijn overkomen.”
Voldaan gevoel
“Of ik echt geniet van dat afzien? Er zullen tijdens de marathon zeker momenten zijn dat ik niet geniet (lacht). Al denk ik wel dat het helpt als er veel publiek is om de lopers aan te moedigen, dat geeft toch een kick. Ik doe het vooral voor dat voldaan gevoel achteraf, wanneer ik over de finish ben gekomen en mijn gezin me staat op te wachten.”
De uren van de waarheid komen er voor Kim al snel aan: zondag staat hij aan de start van zijn eerste marathon in Rotterdam. “De gezonde zenuwen beginnen nu wel op te spelen. Ik denk dat er aan de meet zeker een traan bij zal zijn. Dat gaat een emotioneel moment zijn, een bekroning voor die hele weg die ik heb afgelegd.” In de zetel liggen is geen tijdverdrijf waar Melanie Le Bruyn uit Schilde vrolijk van wordt. Liever gaat ze een eindje lopen, tussen het managen van twee horecazaken in Antwerpen en de zorg voor haar gezin door.
Melanie gaat na een handvol deelnames aan de 10 Miles nu vol voor de marathon in Antwerpen op 22 april. “Het was tijd voor een stapje verder”, zegt ze. Haar familie en klanten leven mee met haar bijzondere missie. “De ene helft denkt dat ik zot geworden ben. De andere helft volgt met bewondering wat ik probeer. Op zich maakt het me niet uit wat anderen denken: ik wil vooral aan mezelf bewijzen dat ik het kan”, vertelt de 32-jarige vrouw uit Schilde, die restaurant Barbouf en studentencafé Den Echo runt in de Lange Nieuwstraat in Antwerpen.
Trainingen creatief plannen
“Ik wil de marathon graag onder de vier uur proberen uit te lopen. Al is dat niet het belangrijkste, het zijn die vele maanden voorbereiding die de essentie vormen van een marathon lopen. Ik heb die voorbereiding altijd met veel plezier gedaan. Voor mij is het leuke aan trainen voor een marathon dat ik dan echt tijd voor mezelf heb. Ik neem mijn smartphone dan niet mee. Wie me nodig heeft, moet maar even wachten. Dat is een zen-moment voor mij. Gewoon even weg van de wereld zijn, dat is zalig. Het speelt me dan geen rol of dat in een bos of midden in de stad is.”
Melanie moest best creatief zijn om alles in te kunnen plannen. “Ik heb twee horecazaken te runnen, een zoontje van drie jaar oud en een hond (lacht). Ik heb dus redenen genoeg om te zeggen dat ik geen tijd heb. Maar dat vind ik geen argument: je moet tijd maken. Als ik dat kan, kan iedereen dat. Zo liep ik soms van mijn werk in Antwerpen naar huis in Schilde. Of toen mijn zoontje klein was, nam ik hem mee in de kinderwagen. Van mijn persoonlijke trainer mocht ik soms wel een training laten vallen omdat ik soms tot twintig kilometer per dag afleg richting het terras en terug. Dat is ook een goede training.”
Vijf weken geleden leek alles nog voor niets te zijn geweest. “Ik heb toen mijn teen gebroken. Dat was verschieten, maar ik kan er alweer mee lopen. In tussentijd heb ik mijn conditie kunnen onderhouden door op de rollen te fietsen.”
“Wat ik ga doen als ik na 42 kilometer over de finish kom? Ik kan het moeilijk inschatten. Maar ik hoop en ik denk dat ik gewoon gelukkig ga zijn. En daar doe ik het voor.”