“De scheidsrechters fluiten hier snel”

- tweemaal uitgesloten en drie keer geel in zijn vijf competitiematchen -

wil vooral nog alles geven in de resterende wedstrijden. Ik beschouw het als negen uitdagingen tegen ploegen uit eerste klasse, waarin ik het beste van mezelf wil geven.”

Je maakte dit seizoen voor het eerst kennis met het Belgische voetbal, ook al was het ‘maar’ 1B. Wat vind je van het niveau?

“Ik speelde voordien al in Turkije, Frankrijk en Zweden. Ik moet zeggen dat het niveau hier best vergelijkbaar is met het voetbal uit die landen. Ik zie trouwens geen groot verschil tussen ploegen uit 1A en 1B, zeker als je de topclubs buiten beschouwing laat. Wel vind ik dat de scheidsrechters hier in België heel snel fluiten en strenge beslissingen nemen. Daar stel ik me soms wel vragen bij. Er wordt, en dan zeker toch bij Beerschot Wilrijk, altijd getracht voetballende oplossingen te vinden. Bijna geen enkele ploeg kiest voor de lange bal. Dat is een positieve vaststelling, ook voor jonge voetballers. Door die manier van spelen ontwikkel je je beter. Het grootste en meest opvallende verschil tussen Beerschot Wilrijk en mijn vroegere clubs is de aandacht voor het collectieve. Met de geweldige sfeer die heerst in de kleedkamer en de collectiviteit die wordt nagestreefd kan Beerschot Wilrijk het ver brengen. Dat zijn twee enorme troeven om in de nabije toekomst de ambitie - promotie naar 1A - waar te maken.”

Wat was voor jou het mooiste moment van het voorbije seizoen?

“De match tegen Union, op de Heizel. Ook al kwam ik zelf niet in actie en heb ik haast de hele wedstrijd opgewarmd, toch was de euforie na de winst daar onvergetelijk. We behaalden er ons ticket voor de finale. Het pijnlijkste moment was natuurlijk die verloren match tegen Cercle Brugge. Als je de promotie uit handen moet geven twee minuten voor het einde van de competitie, door een erg twijfelachtige strafschop dan nog… Ach, ik vind geen woorden om dat gevoel te beschrijven.”