Philippe Gilbert op jacht
“Ik rij Parijs-Roubaix om te winnen”
Bernard Hinault vond Roubaix een snertkoers die hij maar vijf keer reed, maar won in 1981 wel bij zijn vierde poging. Droom je van eenzelfde scenario bij je tweede deelname?
“Elf jaar geleden was het maar een probeersel. Nu start ik met een doel. Ik heb geen ervaring in dit werk, maar rondom mij is er ervaring genoeg. Op de fiets en in de auto. Ik moet gewoon The Wolfpack volgen en gaan als ik de benen heb. Ze gaan me helpen. En ik heb ze ook nodig, zoals Niki ons zondag in de Ronde van Vlaanderen nodig had.”
Niki Terpstra wil winnen, Zdenek Stybar is de tweede plaatsen in Roubaix beu en jij wil winnen. Hoe zal dat gaan?
“Zoals de vorige keren. Zdenek remde in de Ronde van Vlaanderen ook af voor Niki. Ik was ook heel goed in de Ronde, maar daar zat ik in de rol van Terpstra vorig jaar. Het was goed voor de moral dat ik opnieuw derde was en had mee kunnen zijn. Dat was de tactiek. Die hoeven we nu niet ineens te veranderen. Ik wil altijd zelf winnen, dat is normaal. Als je verliest tegen iemand van een andere ploeg is dat zuur, maar als je verliest omdat een ploegmaat wint, is het een ander verhaal.”
Hoe groot is de interne concurrentie? Met Yves Lampaert erbij zijn er al vier die van die Kassei dromen.
“Als de rivaliteit gezond blijft, is dat het beste wat er is. Dan blijf je scherp. Op jouw werk staat toch ook een jongere te drummen om je plaats in te nemen? Dat is in elke job hetzelfde.”
Denk je niet dat de tegenstand stilaan gek wordt van dat Wolfpack-gedoe? Op Gent-Wevelgem na wonnen jullie alle belangrijke koersen na Milaan-Sanremo.
“Zij moeten stress hebben, niet wij. We zijn collectief heel sterk, terwijl je ziet dat veel concurrenten geïsoleerd zitten. In het tussenseizoen gingen enkele mensen weg en zonder Tom Boonen hadden we véél minder verwacht. Maar het werd zelfs véél meer. Zo zie je maar. Vorig jaar werd ingezet op Boonen en we verloren. Dus zou het gek zijn nu alles op mij in te zetten. Ik wil me in deze koersen ook niet met Tom vergelijken, hoor. We zijn twee verschilRoubaix lende atleten. Hij was veel groter, gespierder en zwaarder. Ik kom ongeveer overal even goed weg. In de Ronde voel ik me op mijn gemak. Dat zijn inspanningen bergop tot anderhalve minuut. Parijs- is twee à drie minuten aan een stuk heel rap rijden, net als in de Amstel. In Luik rijd je vijf tot tien minuten bergop. Dat zijn heel andere inspanningen. Het is alsof je de ene week de 100 meter loopt, op woensdag de 5.000 meter en de volgende zondag de 10.000 meter. Een beetje zoals Nafi Thiam.” (lacht)
Wie zijn de renners die zondag The Wolfpack kunnen doen huilen van ellende?
“Neem de top tien van de Ronde en je hebt het kransje favorieten voor de Vélodrôme. Sagan, Van Avermaet, Stuyven, Valgren, Van Aert, Vanmarcke, wij…”
Welk weer verkies je?
“Het wordt iets warmer. Da’s beter. De kasseien zullen niet droog liggen. Ik zag de beelden van de verkenning van de andere ploegen en er ligt nog slijk op. Ik verwacht een epische strijd.”
Milaan-Sanremo was een slag in het water. Zoals de voorbije veertien keer. Hoe hard ga je nog voor die #StriveForFive, de droom om ooit alle vijf de wielermonumenten van één dag te winnen?
“Dat blijft hét doel van de rest van mijn carrière. Win ik Parijs-Roubaix, dan rest nog Milaan-Sanremo. Het is zoals met alle koersen: een klassieker blijft magisch. Zeker als je alleen kunt finishen. Tot je ze gewonnen hebt. Dan verandert je perceptie ineens en verdwijnt die magie voor jezelf. Sluit ik dit voorjaar zonder grote zege af, dan zal ik niet blij zijn. Al is mijn voordeel dat ik tot Luik bezig blijf.” (lacht)
Ik heb geen ervaring in dit werk, maar rondom mij is er genoeg ervaring. Op de fiets en in de auto. Ik moet gewoon The Wolfpack volgen en gaan als ik de benen heb Philippe GILBERT