“Zelf mensen gezocht aan wie we geld geven”
Een Hart voor Italië keert terug naar aardbevingsgebied
De initiatiefnemers van de benefietactie Een Hart voor Italië zijn vorige week geld gaan uitdelen in het gebied dat in augustus en in oktober 2016 werd getroffen door een aardbeving. “We hebben zelf naar mensen gezocht die het geld kunnen gebruiken”, zeggen Carlo Trobbiani, Ludo Snoks en Gabriele Pellegrini.
Een Hart voor Italië heeft alles samen met twee benefietacties 14.000 euro opgehaald. Maar dat geld ook goed besteden is niet eenvoudig, hebben ze gemerkt. “We wilden het niet aan één gebouw of aan één burgemeester geven”, zeggen ze. Dus hebben ze een neef van Carlo ingeschakeld die daar woont en voor hen heeft uitgezocht wie welke hulp kon gebruiken. “We hadden ook een afspraak met de burgemeester van Arquata del Tronto, maar die vond ons blijkbaar niet belangrijk genoeg, want hij was er niet.” “Geeft niet”, zegt Ludo Snoks. “Ik wilde ook zelf de mensen ontmoeten aan wie we het geld zouden geven.”
“We hebben voor kleine initiatieven gekozen”, zegt Carlo. “Zo hebben we een schrijnwerker die geen geld meer had voor zijn eigen kettingzaag 500 euro kunnen geven. Hij was al zijn materieel kwijt geraakt door de aardbeving. Nu moest hij voor zijn werk een kettingzaag huren.” Arquata del Tronto werd door de aardbeving volledig weggeveegd, in het dorp vielen 51 doden. Vanop de eeuwenoude Via Salaria kan je het bergdorp goed zien liggen. “Hij was ongelofelijk gelukkig dat hij nieuw materiaal kan kopen. Zo willen we eigenlijk te werk gaan: met kleine bedragen.”
Spookdorpen
“Het probleem is dat de lokale economie er ook niet meer draait”, zegt Ludo. “Zo zijn we bij mensen geweest die vroeger een restaurant hadden en een B&B. Ze organiseerden ook trektochten met ezels. Nu leven ze van een foodtruck, hun ezels zijn ondergebracht in een instelling voor gehandicapten, want toeristen zien ze niet meer. Al die mooie plekken zijn ook spookdorpen geworden. De gebouwen zijn gestut, maar er woont niemand meer. Al beginnen de kleine zelfstandigen toch stilaan weer de draad op te pikken. Ze zetten drie containers naast elkaar en maken daar een koffiebar van. Een tafel erbij moet dan een restaurant voorstellen. Gezellig is dat niet.”
“We hebben ook - via mijn neef mensen gevonden die op beurt voor anderen zullen zorgen”, zegt Carlo. “Zo gaan mensen van een restaurant die zelf niks nodig hebben, wel regelen dat een oude man die zelfs geen bankrekening heeft, toch wat geld krijgt. In schijven, zodat hij het ook niet ineens kan opdoen. Ook een slager in Uscerno die net opnieuw begonnen is met worsten te draaien, gaat dan op zijn beurt weer iemand helpen. Want het probleem is ook dat die kleine handel elkaar in stand hield. Toen de slager sloot, had de koffiebar ernaast ook geen werk meer.”
Castelluccio
Castelluccio, een dorpje in het nationale park van de Monte Sibillini, is sinds de aardbeving afgesloten. Vroeger was dit nochtans een toeristische attractie waar het aanschuiven was. “We hebben de verbodsborden genegeerd en we zijn er toch naar toe gereden. Van het dorp schiet niet veel meer over, niemand woont er nog, op één boer na. Die sliep in Ascoli, maar kwam elke dag naar Castelluccio. Hij hoopte na Pasen weer linzen te zaaien. Iedereen vroeg ons: wie zijn jullie toch? Ze vonden het vreemd dat we zelf op zoek waren naar goede doelen. We hebben nu 15 projectjes gevonden die we zo willen ondersteunen.”
Nieuwe benefiet
De volgende benefiet is ook al gepland: op 9 en 10 juni op het Cuppensplein in Houthalen. Op 9 juni is er een salsa-avond, op 10 juni zijn er vanaf 12 uur kraampjes met allerlei streekproducten. “We gaan ook een kok en een operazangeres laten overkomen. Met de opbrengst willen we ook andere goede doelen in Italië steunen.”
Iedereen vroeg ons: wie zijn jullie toch? Ze vonden het vreemd dat we zelf op zoek waren naar goede doelen Ludo SNOKS Een Hart voor Italië