Εύκολες λύσεις, συνταγές ξεπερασμένες

Η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Ηρώδειο στις 27 Ιουνίου μάλλον πρέπει να προβληματίσει όσους σχεδιάζουν τα προγράμματά της, εκτιμώντας ότι ο προγραμματισμός δημοφιλών έργων αρκεί προκειμένου να προσελκύσει κοινό. Το πασίγνωστο δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ δεν κατόρθωσε να κάνει τα πλήθη να συρρεύσουν. Ισως, μάλιστα, κράτησε μακριά όσους φιλόμουσους αναμένουν από την πρώτη ορχήστρα της χώρας προγράμματα με ενδιαφέρον, τα οποία θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες, στην αισθητική και στις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Αλλά τι να πει κανείς και για την επιλογή ενός πιανίστα ο οποίος μετά το πέρας του Κοντσέρτου επιδόθηκε σε απίστευτες κολακείες του κοινού («σε λίγο άλλοι λαοί θα κλαίνε και οι Ελληνες θα γελάνε»), ενώ διαφήμιζε το νέο του CD, από το οποίο στη συνέχεια έπαιξε το δικής του έμπνευσης κομμάτι με τίτλο «Σας αγαπώ»... Κατά την κυρίως συνεισφορά του, ο Αλέν Λεφέβρ, γνωστός στο κοινό από παλαιότερες τακτικές εμφανίσεις του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τις αφιερώσεις του στον Χρήστο Λαμπράκη, φάνηκε συγκρατημένος. Εμοιαζε να αποφεύγει τον υπερτονισμό του ούτως ή άλλως πληθωρικού συναισθήματος της μουσικής. Ισως, πάλι, απλώς δεν ηγήθηκε της ορχήστρας, ως όφειλε. Εκτιμήθηκαν οι καλά υπολογισμένες ταχύτητες, καθώς επέτρεπαν να χαρεί κανείς τη γραφή του έργου, ενώ η καθαρότητα της άρθρωσης σε συνδυασμό με τη λαμπρότητα του ήχου του πιάνου αναδείκνυαν τη γραφή του έργου, ειδικά στο λυρικό μέρος. Ωστόσο, ο συντονισμός με την ορχήστρα δεν ήταν ιδανικός και η δεξιοτεχνία του Λεφέβρ δεν απέφυγε αστοχίες, ειδικά στο τρίτο μέρος. Νωρίτερα είχε ακουστεί σε παγκόσμια πρώτη το έργο «Αποφώνησις» του μόλις 23χρονου αλλά ήδη πολυβραβευμένου Ελληνα συνθέτη Ορέστη Παπαϊωάννου. Φανέρωνε άνεση στον χειρισμό μεγάλου συνόλου και διέθετε πολλές ιδέες, συχνά αντιδιαμετρικές ως προς το ύφος και το περιεχόμενο: περισσότερο επίδειξη δυνατοτήτων παρά πρόταση. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ακούστηκε η υπέροχη Εκτη Συμφωνία του Ντβόρζακ, έργο μελωδικό και φωτεινό. Η μουσική διεύθυνση του Στέφανου Τσιαλή υπήρξε μονοδιάστατα ζωηρή στα γοργά μέρη, χωρίς να διακρίνει ανάμεσα σε επιμέρους ενότητες. Τα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά, στα οποία στηρίζεται μεγάλο μέρος της γοητείας του έργου, έπαιξαν υποδειγματικά.

Ενα δημοφιλές κοντσέρτο και ένας επικοινωνιακός πιανίστας φάνηκε ότι δεν αρκούν.