یادداشت:«مردمساالری،مردمداریوخویشتنداری»؛ سعیدرضویفقیه

گوبلز در جایی گفته مهم این نیست که ما با آرای اکثریت بــه پیروزی برســیم بلکه مهم این اســت، اقلیــت را نیز قانــع کنیم که در حکومت مــا وضعیت بهتری خواهند داشت... مردم به طریق معمول نهچندان زیادهخواهند و نهچنــدان ســرکش و ســتیزه جــو. خواســته ایشــان از حکومتگران امنیت و رفاه و احترام است بدون تبعیض و تمایز و جمله این فقرات هم از وظایف ذاتی حکومتهاســت وگرنه نیازی به پیدایی نهاد قدرت در جوامع بشری نمیبود. چنانچه کارکرد اجزای حکومت این خواستهها را به گونهای نسبی برآوردهسازددیگرجاییبرایاعتراضنخواهدماند.پساگرجاییاعتراضیفراگیر و عمومی شکل بگیرد جز آن نیست که گرهی در کار نظام مدیریت افتاده. بهتر از هر راهحلی البته آن است که از وقوع اعتراضات و گسترده شدنش از رهگذر باز کردن بهنگام گرهها و پر کردن خللها و در یک کالم رصد و اصالح دائمی نظام مدیریت جامعه پیشگیری شود. اما اگر هم بحرانی پدید آید و دامنه اعتراضات گسترده شود شاید سادهترین راهحل توسل به قوای قهریه برای سرکوفتن و گرفتن و بستن باشد اما ســادهترین راهحل همیشه بهترین نیست. با خویشــتنداری سیاسی میتوان از گسترش دامنه آتش خشم معترضان جلوگیری کرد و سپس مجدانه و با ارادهای معطوف به اصالح امور، مدار مدیریت را به مردمداری و جلب رضایت ایشان باز گرداند. به استناد عقل و تجربه میتوان گفت حکومتی نرمخو که پایهاش نه ترس و طمع شهروندان بلکه رضایت و محبت ایشان باشد، میتواند با قدرت و اعتماد به نفس در برابر جهانی بایستد و اال فعالً. تا بعد.