مجموعهای از تضادها

ذوبآهن كه تالشش را برای جذب سجاد شهباززاده شــدت بخشــيده، به مجموعهای از تضادها تبديل شده است. سرمربی نامدار امسال اين تيم كه آمده بود نتايجی بســيار برتر از مجتبی حســينی رهبر فصل پيش سفيد و ســبزهای اصفهانی بگيرد، به چنان نتايجی نرسيده و فراز و فرودهای غيرمنطقی و عدم اســتمرار در كار اين تيم حتی از فصل پيش نيز بيشتر شده است. مديرعامل اين باشــگاه كه در دو مقطع حائز اين ســمت بوده، آن قدر نسبت به حمايت ســران كارخانه ذوبآهن از خود مردد اســت كه گفته است اگر او را نمیخواهند و خيال جايگزينــیاش را دارنــد، به صراحــت بگويند و تكليف وی را مشــخص كنند و حتی ســتارههای قبلی اين تيم نيمی از فروغ گذشــته را نداشتهاند. قاسم حدادیفر كه به جرأت دو ســال و نيم از ســه ســال و نيم اخير را به سبب مصدوميتهای عميق و پايانناپذيرش پشت خط گذرانده است در بازگشت به تركيب ذوبیها طوری بازی میكند كه كمتر نشــانی از بازيكن مدير و مدبر گذشته دارد. مهــدی رجبزاده به كلی از فرم درخشــان فصول گذشــته خود دور است و در مورد ســاير بازيكنان اين تيــم نيز كمتر حرف مثبتی را میتوان زد و اين شــامل رشــيد مظاهری، وحيد محمدزاده، محمد نژادمهدی و محمدرضا حسينی هم میشــود و اكبر ايمانی و بختيار رحمانــی هم كه به تازگــی و در نيم فصل آمدهاند هنوز جای پايی نيافتهاند و امير قلعهنويی هنوز نفهميده است از «كیروش اســتنلی» چه توقعی داشــته باشد و او را خــوب و قابل تكيه بداند يا قطع اميــد كند و حتی اگر بخواهيم مرتضی تبريزی را كه با زدن 7 گل نمره قبولی نســبی گرفته و نفر ســوم جدول گلزنان فصل است، از اينگونه مالحظات و دايرههــای ترديد خارج بدانيم بايد پرسيد شهباززاده برای چه جذب ذوبیها خواهد شد. فصل سرنوشتساز برای اميــر قلعهنويــی اين يك فصل سرنوشتســاز بوده زيرا پــس از چهار فصل نتيجه نگرفتن در اســتقالل و تراكتورسازی كمتر باشــگاهی خواهد بود كه با احتساب نتايج امســال ذوبآهن او را بــرای فصل بعدی جذب كند. آنچه باعث شــده ذوبیها به رغم دوری ژنرال از نتايج مورد انتظار با او قطع همكاری نكنند، اضافه شدن برنامه شركت آنها در ليگ قهرمانان آســيا در پی دور ماندن نفت تهران از شرايط و ملزومات حضور در اين مسابقات است اما البد اين سوال بديهی در ذهن مديران ذوبی خانه كرده كه وقتی در كســب نتايج مورد نظر در ليگ داخلی هم مشــكل دارند، چطور بــه صحنهای بس بزرگتر مثل ليگ قهرمانان آســيا اميدوارانه چشم دوختهاند و مبنای اين نگرش چيست.

كســی نمیداند تيمی كه ميالد فخرالدينی را هم در اختيار دارد، به چه ســبب گاه در حــد نيمی از توانش هم ظاهر نمیشود و يك روز فوقالعاده است و شش گل میزند و در هفته بعدی به آسانی امتيازها را هدر میدهد. در اواخر هفته گذشته كه ذوبیها با پيكان در اصفهان مالقات كردند و به برتری يك بر ۲ رســيدند، اوضاع برای آنها بهتر بود اما حتی در چنين روزی هم تيم اصفهانی روی لبه تيغ حركت می كرد و اطمينانی به پيروزیاش نبود، ژنرال در سالهای اوجش اين خصلت ممتاز را داشــت كه حتی در فصولی كه قهرمان نمیشــد، تيمها و بازيكنان خود را تا آخرين روزها و ســاعات و حتی دقايق و ثانيهها در شــور و حال قهرمانی و در مرتبت يك مدعی جدی نگه میداشــت و به ندرت در اينگونه كورسها كم می آورد اما حاال چند ســالی است كه در اين كورسها ناكام میشــود و در پی بهانهجويی است و هر چند امسال هم بهانهای مثل جدا شدن دسته جمعی سه چهار بازيكن سرباز ذوبآهن و كوچ آنان به تراكتورسازی را دارد اما خودش هم نيك میداند كه در آستانه سپری شدن دو ســوم از مدت زمان ليگ هفدهم تيم او آنقدر يكپارچه و صاحب وحدت رويــه و تيز و تند و صاحب قوه تاثيرگذاری نيست كه از مربی همچون او و بازيگرانی از اين دست توقع آن میرود و اين انتظار آنقدرها هم بیپايه نيست. دلخوشی ناكافی تنها دلخوشــی ذوبیها در فصلی كــه در پايان هفته هجدهــم آنها صاحــب رتبه هفتم جدولاند اين اســت كه همشــهری نامدارشان ســپاهان حتی از آنها هم ضعيفتر ظاهر شــده و تنها در رده دوازدهم جــدول قرار دارد ولی آيــا اين بهانه و دليلــی كافی برای مبرا مانــدن ذوبیها از كنكاشهای اساسی و ضروری در كارشان به قصد شناسايی موارد پرشمار ضعفهايشان به شمار میآيد؟