GLAZEN PALEIS

Grote dealerpanden met een gevel van metershoog glas geven mij de kriebels. Voordat ik over de drempel stap, haal ik diep adem en been vervolgens met grote passen over de glimmende tegelvloer. De koers is vooraf uitgestippeld: in een rechte lijn naar het nieuwe model dat ik kom bekijken. Verkopers moeten op afstand blijven. Eerst wil ik zelf een rondje om de auto lopen, de bestuurdersstoel naar achter schuiven en een paar knopjes indrukken. Dan heb ik een goede eerste indruk en borrelen al snel een paar vragen op. Als er dan zo’n glimlachende verkoper aan komt lopen, hebben we iets om over te praten. In zo’n showroom fantaseer ik vaak welk deel van de zaak ik ‘betaal’ als ik hier een nieuwe auto koop. Zorgen mijn euro’s ervoor dat de ramen gelapt worden, of dat de lucht daarboven bij het plafond ook tot 20 graden verwarmd wordt? Soms is de koffie zo waterig dat ik de medewerkers en andere klanten in gedachte een nieuwe koffiemachine schenk. Je hoort vaak dat er weinig marge op nieuwe auto’s zit, maar een goede koffiemachine kan er toch wel vanaf? Misschien heb ik door de overweldigende pracht en praal nog nergens een handtekening onder gezet. Voor nu moet mijn oude Mercedes C-klasse het dus nog even uithouden. De grille roest sneller dan de rest van de auto, dus die ga ik vervangen. Een rondje langs een aantal sloperijen en onderdelenboeren levert nieuwe inzichten op. Zij werken niet in glazen paleizen, maar in donkere loodsen. Voordat ik over de drempel kan stappen, zigzag ik buiten tussen talloze redelijk nieuwe en lukraak neergeplempte Mercedessen door. Bij deze zijn de ramen ingeslagen, daarvan ontbreekt de motor. Bij de man achter de balie kan er geen glimlach vanaf. “Wat mot je?” De grille heeft hij niet, mijn auto is te oud. Ik moet het twee straten verderop proberen. Daar slenteren twee mannen over straat. Ze komen direct op me af: of de C-klasse te koop is. Hier en nu. “Hij heeft toch wel een automaat?” Nee, handbak. Dan hebben ze geen interesse. Met een schuin oog houd ik m’n auto in de gaten als ik naar de grille informeer. Ik kan de man achter het verzakte bureau niet verstaan, maar zijn lichaamshouding zegt ‘nee’. Op dat moment heb ik een enorme behoefte aan een kop koffie en een vriendelijk gezicht. Waar is hier het dichtstbijzijnde glazen paleis?