Snjokveld

Marka gjev sitt mørker bort i kveld, blir ljos og rik og rein. Og kvit av snjofjon, grå av eim ligg lufta andar lett og fort.

Det gøymest vekk i kveld eit svart og nakent, stivna haustkaldt land. Det brer seg over alt eit band. Alt femnest kring av eikvan hand så mjukt og vart.

Dei mørke «augnebryna» svinn i kveld. Nå stirer longt og mjukt eit auge under ljose bryn sitt opne syn, og jagar haustmørkret på flukt.

Det sveipest kvitt kring alle nov, det drys så roleg lett og vart i alle mørke, klaka tun.

Det fell som fløyelsmjuke dun på alt som før var bart.

Og nåtta smyg seg snart til ro og kjaeler vart seg mot eit ljoslett «andlet».

Jon Ingebretsen frå diktsamlinga «Naturen og eg»