Adembenemende plaatsen Nazcalijnen in Peru

De lijnen van Nazca zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa’s van Jumana en Nazca in Peru. De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het is er bijna altijd windstil en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven.

De lijnen zijn vermoedelijk tussen 200 voor en 900 na Christus vervaardigd door de Nazca- en Paraca-indianen. Het gebied werd echter al tienduizend jaar bevolkt door mensen, die een verscheidenheid aan culturen hebben ontwikkeld in het zuiden van Peru. In 1994 heeft de Unesco de lijnen toegevoegd aan de officiële Werelderfgoedlijst. De eerste vermelding van de figuren in de literatuur dateert uit 1547 toen ontdekkingsreiziger Cieza van Leon het gebied bezocht. In de jaren 30 van de 20e eeuw kwamen de wiskundigen Maria Reiche en Paul Kosok met de hypothese van een astronomische betekenis van de lijnen en figuren. Verder veldonderzoek werd uitgevoerd door de archeologen Reindel en Isla, die meer dan 650 opgravingen deden en een verklaring voor de lijnen formuleerden tijdens hun werkzaamheden bij het ontrafelen van de cultuurhistorie van de volkeren van de regio. Het team ontdekte dat in en rond de gegraven lijnen kleine kuilen gegraven waren, waar landbouwproducten en dieren in begraven waren. Ze concludeerden dat het een soort rituele kanalen waren, die de zeer weinige regenval zouden moeten vervoeren. Daarbij moet bedacht worden dat er per eeuw slechts een aantal millimeters aan neerslag valt. Ze gaven echter niet aan waarom de makers zo enorm veel energie en tijd in deze ‘afvoerkanalen’ hebben gestoken. Ook is er geen verklaring gegeven voor het feit dat de afvoerkanalen geen duidelijk eindpunt hadden waar het water heen zou moeten stromen. Kortom, hun hypothese is nogal omstreden. Van dichtbij gezien lijken de lijnen eenvoudige ploegvoren. Door de geologische eigenschappen van de pampa was het niet moeilijk goed zichtbare vormen te maken. Het oppervlak bestaat uit een laag donkerroze grind, waarbij de kleur wordt veroorzaakt door oxidatie, met direct daaronder een laag heldergele kiezels. De tekeningen bestaan uit geometrische figuren, meanders, voorstellingen van dieren, doolhoven en andere vormen. Het duidelijkst en beroemdst zijn de dierentekeningen: vogels van 25 tot 275 m lengte (kolibries, condors, een pelikaan, meeuw, papegaai en andere), een aap, een spin, een slak, een hagedis, een leguaan, een slang, een hond met een lange staart en poten, twee lama’s en zelfs een orka. De hagedis werd doorsneden tijdens de aanleg van de snelweg Panamericana Sur. Door veel van de tekeningen zijn spiralen en andere (rechte) lijnen getekend. Duizenden lijnen bestrijken een gebied van 520 km2 maar sommige strekken zich uit tot een gebied van 800 km2. De lijnen variëren in lengte; sommige zijn tot 275 m lang. De diepte van de lijnen is nergens groter dan 30 cm en sommige zijn zelfs slechts krassen, maar als de zon achter de heuvels zakt, wordt het reliëf in het schemerdonker vanzelf duidelijker.