SI MUND TË NDODHË!
Jemi të gjithë nën një magjepsje apo të kapur nga një mani që mbetet një si një rrugë qorre e pa dalje në qerthullin e gojëtarisë e oratorive stereotipe në të gjitha stadet e nivelet e mikrofonave, tribunave, paneleve, e tashmë na u shpikën edhe foltoret. Tema është po e njëjta. Bajate, e stërpërsëritur dhe kaq e dalë boje sa vetëm një popull barkgjerë e stomak fortë mund t’i gëlltisë akoma.
Dy janë epiqendrat e mendimeve dhe analizave filozofike që sillen e përsillen sloganeve mediatike. Një grupim me dy krerë anatemojnë e mallkojnë njëri-tjetrin e ne, kallëm kusuri, nuk lëmë pa dërguar në djall gjithkënd që kemi vënë po vetë në krye të punëve. Sigurisht jo veten, a thua se liderët i kemi importuar, e bile na i kanë sjellë me imponim nga jashtë shtetit. Pra, i zgjedhim vetë, e i mallkojmë po vetë. Nuk besoj se e ka shpikur Bismarku shprehjen se popujt kanë qeveritë që meritojnë, pasi është shumë më e vjetër se para 130 vitesh. Nuk mund të debatosh, duke vënë në dukje defektet e dikujt pafundësisht, pa dhënë një sugjerim të përshtatshëm, apo një mënyrë reale të largimit të tyre si burim i së keqes që ti po përflet. E nëse kërkon të jesh vetvetja, edhe adresimin me emër e mbiemër të personit që ti beson se mund të jetë shpëtimtari. Bile edhe ti vetë mund të prezantohesh si i tillë. Pra si shpëtimtari i Shqipërisë. Fakti që ka 30 vite që anatemojmë të njëjtët personazhe e përsëri ata qëndrojnë stoikë e të palëkundur në majat e komandimit, tregon saktësisht se kemi rrahur ujë në havadan e veçse jemi shitur si të mençur e intelektualë të thekur. Fjala pa vepër e sidomos për një kohë të gjatë, është tregues i pabukësisë së mendimit e të oratorive të përdorura. Njësoj si të mos kesh folur fare. Them se nuk ka vend për krenari e vetëmburrje teorike. Një vepër tregon më shumë se një milion fjalë. Dy janë konsideratat. Ose po ja fusim kot në slogane e panele, ose jemi të shitur diku që na paguan për të llomotitur. Një faj i përgjithshëm nuk është i askujt, e kjo tregon mungesë të theksuar personaliteti. E mira dhe e keqja ecin bashkë, por ato i ndan përqindja para cilësimit si të tilla. Kjo duhet shfaqur në panele e debate, por edhe në vota. Vlerësimet janë krahasimorë, specifikë, e kanë përgjegjësi personale për atë që e përdor. Përgjithësimet nuk tregojnë asgjë ku mund të kapesh e të vendosësh. Nuk ka të mirë e të këqij. Ka vepra të tilla, e vlerësimi i tyre, bën të munduar diferencimin e vlerësimin real në përzgjedhje. E ne na duhet pikërisht kjo. Të gjejmë zgjidhjen më të mirë të mundshme. Jo vetëm në politikë, por edhe në jetë.
Profeti