PËRSE TALL Ç’TË MUNDË ILIR META ME SHQIPTARËT E THJESHTË?

Kryetari i LSI-së me seli në presidencë, në daljen e tij para medias iu përgjigj disa pyetjeve gazetareske. Sigurisht edhe për tragjikomedinë e 8 Janarit. Nëse me Berishën i bashkon halli i agonisë së tyre politike,nuk ka pse bashkë me postin apo kolltukun të humbë dhe dinjitetin e tij personal,pasi as që bëhet fjalë për atë kombëtar që ofiqi(posti) ja detyron sipas kushtetutës. Po ndalem tek një frazë e tij kur kritikoi indirekt Bashën për mosrespektim të votës së lirë e demokratike të”shumicës” ku në një parti me afro 600.000 votues e me rreth 70 mijë anëtarë të konfirmuar, na del se rreth 4000 prej tyre e heqin dhe e vënë kryetarin sa herë që Saliu apo dikush tjetër eksitohet. Për t’ju referuar ish presidentit them se ai nuk ka të tilla probleme. Ajo ku ai është pronar absolut është një parti familjare ku herë-herë futet dhe doktori dijeshumë e në rrolin e përjetshëm të zëvendësuesit emergjent,vetë shoku Petrit. Nuk e di se me ç,farë votimesh u emërua e u ç’emërua dr.-ja i nderuar,por katundi që duket nuk do kallauz (guidë apo udhërrëfyes). Pikërisht ky partiak dinastie na jep leksione demokracie duke i dalë në krah si kashta dikujt që po mbytet. Por i bashkon edhe i njëjti hall i madh. Sidomos paralelizmi mes portierit të ndërtesës së selisë para dhunës që dha dorëheqje të parevokueshme(pa kthim)ishte tepër bindës e bile të mallëngjente së tepërmi. Të dorëhiqet roja tek dera e selisë e jo kryetari i partisë,sipas kryetar presidentit, është pa precedent. E di që edhe mua më intrigon një shembull i tillë me zgjuarsi e humor anglez. Justifikimi i Bashës është se mbase nuk e ka parë rojen tek largohet me qese plastike në dorë,ose Meta e ka kaluar disi masën e gotave,para se të dilte në mexhlis (kuvend)me median. Le që vetë media ka nevojë për ilaritetit (gjallëri entuziaste) në sallë, por jo vetëm ajo, por edhe ne në kafe a mejhane. Aferim presidento, që na jep mesazhe humori e naiviteti të pabesueshëm në këto kohë trazirash. Bile duke futur në punë edhe unitetin e kombit,pasi na bën të gjithëve për të qeshur,mbase edhe pak për të qarë. Ama demokracia nxjerr edhe basurete (fytyra) të tilla humori. Me dashuri e mirësi sot e nesër me sopata e sfurqe në dorë për të çapëlyer Ramën. E në fund, si për të justifikuar dashurinë e mirësinë, vendosi që mos të thërrasë popullin për të mbrojtur karrigen presidenciale,por nuk tha e nuk u kuptua se për cilin popull e ka fjalën presidenti. Mbase për ata që ishin tek oborri i 8 Janarit,por mua e neve na duken shumë pak si mbrojtës të zyrës me teneqe(llamarinë) në oborr. Tani mbetet vetëm cilësia e këllqeve të kushtetueses,që presidenti aludoi, apo kanë filluar krisjet e këllqeve të tij. Jeta në konceptin natyror është e thjeshtë. Komplikimet janë o injorancë o shejtanëzi. Sigurisht me epërsi të dukshme të së dytës. E thjeshta është se Meta është pa mëdyshje kryetar i një partie opozitare në aleancë me grupimin e Berishës. Mbulimi i diellit me shoshën e presidencës që tenton ai, e fut disi në të dyja opsionet (mundësitë). Ai ka një sfidë të vështirë përpara në të gjitha aspektet. Personale e publike. Zakonisht sfidat fitohen a humbin me përballje. Një dorëheqje nga posti apo një heqje e detyruar,do ta vinte atë në përballjen normale e të sinqertë me qeverinë aktuale e me Ramën,për të arritur ndonjë synim të tij. Loja e kulprit (bimë kavavjerrëse) që deri tani i ka dhënë rezultat,i përket parimisht të shkuarës së tij personale në krye tashmë të asaj partie që i ka mbetur,nëse i ka mbetur. Nuk them se ajo loja oportune e përfitimit nga momenti ka marrë fund në jetë a politike, por z.Meta më duket se e ka sosur(mbaruar)vajin e këtij kandili. Sidoqoftë ekzistojnë edhe të papritura në skakierën e hallakatur të politikës tonë, por unë personalisht nuk besoj në mrekullitë.

Profeti