Humanitar i rrallë, si dr. Çerçiz Myftari...

Dërguar me email Në adresën e redaksisë

Është një mjek atje në Jug, në Memaliaj, tani pensionist, dr. Çerçiz N. Myftari. Ai me këmbëngulje të madhe për shkollimin dhe pasionin për librin, i ngjiti shkallët e dijes qysh në vitin e largët 1953, dhe nisi së pari punën e infermierit në Delvinë (1954). Më pas vazhdoi për nd/mjek dhe mandej për mjek në Fakultetin e Mjekësisë në Tiranë. Ishte ëndrrashumë dhe gjithnjë luftonte për t’i realizuar ato. Mbasi përfundoi studimet universitare u emërua në Qendrën Sanitare Epidemiologjike në Tepelenë, që ishte punë zyre. Po jo... ai ngulmoi dhe u largua nga rehatia e atyshme duke shkuar për specializim si pediatër dhe qysh në vitin 1968, ushtroi detyrën drejtpërdrejt me fëmijët në qytetin e Memaliajt, aty buzë Vjosës valëkaltër. Është ky lum, që sipas tij, ngeli dashuri e përhershme për të deri në vitin 2010; mbi 40 vjet mjek në të njëjtin vend dhe me gjithë studimet e larta punoi në mjekësi për gati 60 vjet(19532010) ku banon edhe sot.

Fëmijët e dikurshëm, që ka vizituar e shëruar, (prindërit e tyre i janë mirënjohës atij), tani shumë nga ata, për vete janë bërë gjyshër e gjyshe. Me sjelljen e tij korrekte dhe humanitare, ai nuk u kursye asnjëherë si për memaliotët, edhe familjeve të fshatrave përreth. Edhe në sistemin e sotëm ekonomiko-shoqëror, ku kemi hyrë, doktor Çeçua, siç i flasin shkurtimisht e me dashamirësi, nuk u tjetërsua. Në xhepin e tij, përveç pagës, kurrë nuk futi asnjë qindarkë tjetër. Tregojnë me humor në qytet, se kur një nënë i vendosi atij mbi tavolinë një 200 lekëshe, në mbarim të vizitës e pikasi dhe sapo bëhej gati t’ia kthente ato, sakaq fëmija 4-5 vjeç kish zgjatur dorën dhe ia mori kartëmonedhën nga siprina e tavolinës. Buzëqeshi si e ëma dhe doktori, i cili vuri sërish buzën në gaz dhe e ledhatoi në faqe fëmijën. Ai përsërit shpesh se: “Kush kërkon më shumë, më mirë të dalë privat dhe jo një dorë në revani e një në bakllava”. A. P. Çehovi theksonte: “Pashë vuajtjen, pa u bëra mjek”.

Gjithashtu dr. Çerçiz N. Myftari ka interesa të gjera,

është me një botë të pasur shpirtërore –intelektuale. Qysh në rininë e hershme ka shkruar dhe botuar libra në gjini të ndryshme për fëmijë dhe të rritur si në poezi, poema, përralla, përsiatje, fjalë urti, përjetime, tregime dhe jetëshkrime, përimtime dhe opinione për figura politike të kohës. Veprat e tij kanë kenë shije të mirë tek lexuesit duke tërhequr edhe vëmendjen e kritikës dhe të studiuesve si prof. dr. Bardhosh Gaçe e Vasil Bici, të Lirim Dedës, Qazim Shemes, Vasil Vasilit, Vangjush Saros etj, të cilët kanë dhënë vlerësime të plotmerituara. Titulli i librit më të fundit (2020) “Gjithë jetën në alarm për shëndetin e njerëzve”, flet vetë. I tillë ka qenë dr. Çerçiz N. Myftari, përherë më këmbë, i dashur, i thjeshtë, i ndershëm dhe i sakrificës së tejskajshme, cilësi që i kërkon misioni i madh i mjekut. “Një mjek –shkruante dr. Norman Betyn i tre kontinenteve, - duhet të bëjë diçka më tepër se të shkruajë receta.” Zemërdridhur mes shqetësimesh njerëzore, stetoskopi t’u bë si një dorë e tretë.

Nuk besoj se frymëmarrjet fëmijërore. nënat t’i kenë kundruar më shumë se ai vetë.

E me fisnikërinë e tij të margaritartë, s’u pezmua, nuk klithi kurrë për vete.

Sot më ngjan si një lapidar i bardhë, i lartë,

Pranë Vjosës dallgëshumë, të përjetshme...

Izet S. Çulli