META U VETËHOQ QYSH PARA DY VITESH NGA FUNKSIONI I TIJ KUSHTETUES

Si zakonisht, do të vazhdojnë pa fund debatet teorike për shkaqet që e çuan atë drejt aktit të daljes në opozitë politike pas atij 25 Prilli të hidhur. Çdo shqiptar e kupton lehtësisht, nëse dëshiron ta bëjë,se komentet,sidomos tendencioze nuk vlejnë,përveç tentativave me qëllime të caktuara. Kurrë nuk e kam menduar se një udhëheqës shteti të humbë edhe logjikën më elementare në një komunikim publik. Po jap një shembull tipik të gënjeshtrës së trashë. Ne jemi shqiptarë e me mentalitet të tillë edhe kur jemi në pushtet, në kërkim të tij apo kur jemi popull. Kam parasysh disa nivele modeste logjikimi, por herë herë mjaft praktike. Meta akuzon pamëshirshëm kryetaren familjare të partisë, për gabimin fatal të braktisjes së votimeve lokale e dorëzimit vullnetar të pushtetit lokal kundërshtarit. E pikërisht këtë hata e paska kryer bash bashkëshortja e tij, në kundërshtim me direktivat e burrit. Sikur Meta të ishte norvegjez e ne që dëgjojmë këtë dokër po ashtu, përsëri do të na dukej episodi një “paprecedencë” globale. Mendo tani se si vetë Iliri prej Skrapari e ne prej Shqipërie, mos ta etiketojmë aty për aty si një rrenë groteske e aspak të denjë as për një”me rob shpie”,e jo më për një emblemë ekuilibrash të gjithanshme duke përfshirë edhe vetëdinjitetin. Aq më skifoze bëhet kur justifikohet se nuk ka qenë në Shqipëri në kohën e vendimit fatal, e se zonja e shtëpisë së tij, i mohoi qenësinë, a thua se zoti president ishte në një galaktikë tjetër nga “Rruga e qumështit”. Kjo gënjeshtër rruge që me pak art krijues do të ishte më e ngrënshme, tregon një disekuilibër mental të theksuar. Pastaj po të kemi parasysh thirrjet e tij për të rrëmbyer sopata e sfurqe e për t’i nxjerrë zorrët e njëri tjetrit, ai nuk meriton të jetë as kryetar komune e jo president vendi. Më i rëndë e psikopatik ishte justifikimi i tij se i ka përmendur si vegla pune e jo vrastare,kur ai edhe ne e dimë se sopata çan dru por edhe kokë njeriu. Aq më shumë kur thirrja e tij ishte me një shqipe të pastër e plot vendosmëri prej revolucionari të hershëm(dikurshëm). Dhashë këto dy raste që i kam dëgjuar me veshët e mi. Sa për të tjera shpërthime emocionale të tij, as që do t’i duhet t’u shtohen më, që një figure publike, që mos duket më mes qytetarëve. Vetëm me thirrjet për luftë e revolucione, ashtu si plaku gërnjar i rithemelimit të një partie fantazmë, kjo dyshe dobësie reciproke, do të ishte mjaft larg kohës që jetojmë. Këto figura dekadente veçse i venë një njollë turpi vetë Shqipërisë. Të dy “non grata”, njëri aktual e tjetri kandidat, përpëliten në grahma (frymëmarrjet e fundit) duke shkaktuar lloj-lloj tensionesh krejtësisht të panevojshme e mjaft të dëmshme për avancimin shqiptar drejt Europës. Askush nuk ua mohon përpjekjet për të kapur pushtet, por jo çdo mjet justifikon qëllimin. Ata duhet të kuptojnë, ose më mirë e kuptojnë por u ka zënë rrota bishtin, se sa pa vlerë e bile sa sabotuese janë për ditët që presim të gjithë,sidomos rinia serioze e këtij vendi. Sa më shpejt të ndodhë kjo aq më shumë ravijëzohet rruga që na duhet të ecim. Të shpresosh është bukur,por ajo lëviz bashkë me zhgënjimin. Berisha e Meta janë zhgënjim i gjallë e nuk kanë asnjë lidhje me shpresën. Sigurisht nuk ka aspak logjikë që të hyjnizoj Bashën, Ramën, Makronin apo Bajden, por e keqja dhe e mira kanë një limit, si çdo ndjesi a vepër. Gjithmonë në pikëpyetje, por me optimizëm brenda saj, ajo (shpresa) do të gjejë simbolin e saj. Shqiptarët janë popull vital, e do të dinë të mbijetojnë edhe pa ata të dy. Bile edhe pas dy a dyqind të tjerëve që do të vijnë. E kanë bërë prej mijëra vjetësh.

Profeti