Vetja, e të tjerët
Dërguar me email Në adresën e redaksisë Megjithë filozofitë, teorizimet, e romantizmat ku tregohet për ndjesitë që sakrifikojnë qenësinë, në emër të altruizmit(dashuri për të tjerët), janë pa bazë thelbësore, por pre e një momenti të caktuar e mjaft të rrallë. Fjala është për ata pak raste sinqeriteti. Umberto Eko, autor i romanit të suksesshëm botëror “Emri i trëndafilit”, e trajton këtë temë në mënyrë indirekte, ku le të nënkuptohet që edhe
dashuria e përkushtimi më i madh i njeriut për një tjetër njeri, kult apo ndjesi, nuk arrin kurrë tek ajo që ndjen ai për veten e tij. Qeniet e gjalla janë pjella të egoizmit jetësor. Tek kafshët ndjesitë janë natyrore e pa shtirje, gjë që nuk ndodh tek njeriu me sapiencën e tij. Ky, nëpërmjet taktikave në shërbim të qëllimeve të tij, shpesh të mbrapshta, përgjërohet e betohet se vetësakrifikohet për tjetrin apo për ndonjë nga dashuritë që shfaq. Natyrisht, e në varësi të auditorit apo situatës, bile edhe pasi vë dorën mbi Bibël. Nga kjo veti rrjedh edhe kërkimi i përsosmërisë tek të tjerët, kur e gjejmë të sapo nxjerrë nga furra tek vetja, e bile na duket normale duke e besuar edhe vetë këtë autogënjeshtër të madhe. Kjo sjell sigurisht zhgënjim tek lidhjet me të tjerë njerëz, cilado qofshin lidhjet e specifikat, duke sajuar trishtim artificial tek vetja. Dominik Moisi tek “Gjeopolitika e emocioneve” e lidh aktivitetin njerëzor me konceptin e ndjesitë emocionale, edhe në nivel kombëtar, por duke cilësuar se edhe tek popujt ekziston dashuria egoistike për veten, duke nënvlerësuar popuj të tjerë e duke kërkuar tek ata, atë që nuk e kanë as
vetë. Sigurisht duke kërkuar tek cilido përsosmërinë, kur vetë mund të jesh edhe nën nivelin e tij, është jashtë logjikës normale njerëzore. Instinktive, por mjaft e dëmshme në përcaktim realiteti Morali i kësaj që po mundohem të shtjelloj, është që çdokush që nuk je ti, është pak a shumë në nivelin tënd. Flas për të njëjtin nivel zhvillimi social, ndërsa pjesa tjetër përgjithësisht është shtirje apo pjellë e situatës momentale. Meqë nuk mund të rrimë pa dalë në temë, dua të them se edhe liderët tanë janë pjesë e lidhjeve tona konceptuale e nuk mund të dalin spikatshëm sipër apo edhe poshtë pjesës tjetër të bashkombësave. Ajo që thonë jashtë koncepteve tona të përbashkëta themelore, në forma të pakuptueshme, patjetër që në një farë mënyre po gënjejnë. Ata, si edhe çdo njeri, janë larg përsosmërisë, që dikush ja atribuon (përkushton)në momente emocionale apo i mallëngjyer nga betimet solemne, që me lot në sy, na shfaqen si kurbanë në altarin e flijimit. Është naivitet të kërkosh tek ata, atë që nuk e ke as vetë, e po ashtu edhe ata tek ndjekësit apo simpatizantët e tyre. Çelësi i zgjidhjes së gjithë kësaj filozofie duhet të gjendet vetëm tek vepra, që me “elokuencën” e saj, kalon njëmijë leksione në aula e nëpër mikrofonë. Mendësia e vërtetë gjendet tek fakti e jo tek aludimet e stërhollimet fjalamane, sado e aftë të jetë oratoria. Sigurisht flitet për ata që zgjidhen nga ne. Tjetër janë ata mëndje të bukura që i nxjerr çdo komb, duke shtuar vlerat e tij më të mira, e nuk kanë nevojë ti zgjedhësh me parti, vota, e me KQZ.