LUFTA E PUTINIT KUNDËR UKRAINËS DO TË TRONDISË BOTËN, NJË PARADIGMË E 11 SHTATORIT

Të enjten, sekretarja e jashtme britanike mbajti një fjalim, në të cilin deklaroi: “Pushtimi i Ukrainës është një paradigme e 11 shtatorit. Megjithatë, natyrisht, kishte disa gjëra që Truss nuk mund ti thoshte. Por pushtimi i Ukrainës mund të jetë më domethënës se 11 shtatori dhe ne duhet të sigurohemi që të mos bëjmë të njëjtat gabime përsëri. Sulmet ndaj Nju Jorkut dhe Uashingtonit u cilësuan si një thirrje drejtuar botës demokratike për të mbrojtur parimin themelor të lirisë. Kjo thirrje është më e zhurmshme tani, jo vetëm sepse kërcënimi që paraqet Vladimir Putin është më i madh por është edhe më i qartë. Duke pushtuar Ukrainën, ai ka shkelur konceptin bazë të sovranitetit dhe vetëvendosjes me të cilin kombet bashkëjetojnë. Ai ka thënë se shtetet e mëdha mund të “gllabërojnë” më të voglat, duke i kthyer njerëzit e tyre në vasalë, raporton abcnews.al Autorët e sulmit të 11 shtatorit përfaqësonin një rrezik më të madh që rrezikonte vlerat dhe mënyrën tonë të jetesës: ata u cilësuan si një kult nihilist që e donin vdekjen po aq sa objektivat e tyre e donin jetën. Nihilizmi(produket i sistemit totalitar) është një mënyrë e përshtatshme për të karakterizuar kërcënimin e Putin.

Kjo mund të shihet shumë qartë, në bombardimet e përsëritura të civilëve ukrainas, madje edhe atyre që janë larguar për ti shpëtuar agresionit rus; shënjestrimi i qëllimshëm i ndërtesave të banimit, kopshteve dhe spitaleve, duke përfshirë një spital fëmijësh dhe maternitet në Mariupol.

Por pushtimi i Ukrainës ka më shumë rëndësi se sulmet në 11 shtator, sepse Putin ka pushtetin në dorë. Putin ka në dorë një arsenal bërthamor dhe një ushtri të madhe. Ndërsa SHBA dhe aleatët e

saj po luftojnë kundër terrorizmit, Putin po përparon hap pas hapi drejt këtij momenti aktual, duke mbytur ngadalë demokracinë e Rusisë në vend dhe duke i përmirësuar metodat e tij jashtë vendit. Tentativat për të pushtuar Gjeorgjinë në 2008 dhe aneksimi i Krimesë në 2014; lufta në Siri na kanë dhënë një pamje më të qartë. Pushtimi i Ukrainës nuk erdhi nga hiçi. Siç u shpreh Quentin Sommerville i BBC-së, në një raport thellësisht shqetësues nga Kharkiv: “Nëse nuk i njihni këto taktika, atëherë nuk i keni kushtuar vëmendje. “Por ky ishte problemi: qeveritë perëndimore ishin fokusuar në një tjetër drejtim.” George W Bush dhe Tony Blair gabuan duke shpalosur retorikën dhe metodat e luftës për atë që duhej të ishte një operacion policor. Terroristët e rrezikshëm, të cilët duhet të ishin objektivat e një pune të gjatë, intensive dhe komplekse të policisë dhe inteligjencës, në vend të kësaj u dhanë atyre statusin që dëshironin. Në ndryshim, kjo është një luftë aktuale, që përfshin një shtet aktual. Dy dekada më parë, perëndimi të ishte i destinuar të luftonte jo me një grup të caktuar xhihadistësh të dhunshëm, por me islamizmin nëse jo vetë Islamin. Ky ishte një gabim fatal. Kjo bëri që SHBA-ja dhe Britania e Madhe të kryenin sulme të rënda duke pushtuar Afganistanin në

një përpjekje për të eliminuar Al Kaedën.

Kjo shkaktoi një sërë lëvizjesh të brendshme, pasoja e të cilave nuk ishte vetëm izolimi dhe kapja e xhihadistëve të dhunshëm, por demonizimi dhe përjashtimi i muslimanëve.

Perëndimi nuk duhet ta bëjë më atë gabim. Duhet të tregohet më specifik. Beteja tani është kundër Putinit dhe jo kundër rusëve.

Shumica e rusëve janë vetë viktima të Putinizmit. Në luftën kundër Putinizmit, ata duhet të jenë aleatë thelbësorë. Studiuesi dhe analisti me bazë në Uashington Shadi Hamid beson se Ukraina mund të shërbejë si një thirrje për tu zgjuar për brezin që u rrit në mes të pasojave të 11 shtatorit.

Trashëgimia e 11 shtatorit ishte një preferencë, të paktën midis progresistëve amerikanë. Pas Ukrainës, Hamid parashikon, se kjo do të ndryshojë. Një brez i ri po gjen mënyra për ti bërë ballë një diktatori që kundërshton gjithçka që ata besojnë – nga të drejtat e pakicave deri te liria e fjalës.

Lufta në Ukrainë do të shkaktojë akoma më shumë mizori, akoma më shumë gjak. Por ky pushtim ka nxitur një reagim që arkitekti i tij nuk e kishte parashikuar: një vendosmëri perëndimore që jo vetëm që Putini duhet të ndalet në Ukrainë, por Putinizmi duhet të mposhtet.

Është një vendosmëri më e ashpër se çdo tjetër që nga viti 2001.