PSE BOTA PO KURSEN MË SHUMË PARA?

Në vitin 2005, Ben Bernanke, asokohe anëtar i Bordit të Guvernatorëve të Rezervës Federale, u çudit nga një valë e madhe parash në brigjet amerikane dhe ishte i shqetësuar për pasojat e saj. Në një fjalim ku përshkruante këtë dukuri, ai shpiku një frazë të re.

“Gjatë dekadës së fundit, – vuri në dukje ai, – një kombinim i forcave të ndryshme ka krijuar një rritje të konsiderueshme në ofertën globale të kursimeve – një mani globale për të kursyer”.

Kursimtarët e të gjitha llojeve, nga amerikanët e moshuar që përgatiteshin për pension, e deri te vendet eksportuese të naftës që grumbullonin fonde, po investonin më shumë para në aksione dhe bono, sesa mund të viheshin në përdorim nga ata që kërkonin të investonin në impiante dhe pajisje.

Në vitin 1999, zoti Bernanke qortoi Bankën e Japonisë, duke e akuzuar se ajo kishte dështuar të gjallëronte rritjen ekonomike japoneze pas shpërthimit të një “flluske ekonomike”, pavarësisht uljes së normave të interesit në zero.

Megjithatë, 15 vjet pasi ai krijoi shprehjen “mania e kursimit”, ministritë e financave dhe bankierët qendrorë në mbarë botën, u përballën me luftën për të ruajtur një rritje ekonomike të qëndrueshme, në epokën e kursimeve të zellshme. Që nga viti 2000, vlera e pasurisë globale të mbajtur nga familjet, firmat dhe qeveritë, është trefishuar, nga 160 trilionë dollarë në 510 trilionë dollarë, ose nga rreth 460% e PBB-së globale, në 610%, sipas institutit kërkimor McKinsey Global Institute.

Shumë prej tyre kanë marrë hua nga njëri-tjetri për të blerë asete, duke i çuar borxhet në nivele të larta mjaft shqetësuese. Rritja e kursimeve ndihmoi në nxitjen e çmimeve të aseteve dhe uljen e normave të interesit, duke krijuar shqetësime makroekonomike në mbarë botën.

Tani pandemia ka tronditur shtyllat e ekonomisë globale në mënyra që mund të ndryshojnë rrënjësisht modelet e kursimit. Tregjet e shtrënguara të punës po i zhvendosin paratë te punëtorët që janë të etur për të shpenzuar, duke kontribuar në inflacionin tepër të lartë. Bankat qendrore, të cilat ishin të paafta të ulnin mjaftueshëm normat e interesit, për të mos lejuar që inflacioni të ulej nën objektivat e tyre, tashmë kanë filluar t’i rrisin normat për të frenuar rritjen e inflacionit.

Megjithatë, ndërsa entuziazmi i ri për huamarrjen qeveritare ose skepticizmi ndaj globalizmit mund të ndihmojnë në tharjen e kursimeve dhe vendosjen e një normaliteti të ri, duket më e mundshme që “mania e kursimit” do të vazhdojë, falë zakoneve të vjetra dhe njerëzve më të moshuar, të cilët janë një pjesë në rritje e popullsisë së botës.

Rezervat në rritje të kursimeve globale, shumica e të cilave mbahen në depozita bankare, obligacione, kapitale korporatash dhe prona, janë ushqyer nga tri degë kryesore: qeveritë e uritura për rezerva valutore, familjet dhe firmat që vuajnë nga mungesa e parave dhe punëtorët që po i afrohen moshës së pensionit. Zotin Bernanke e shqetësonte më tepër fluksi i parë, pra kursimet nga qeveritë. Akumulimi i rezervave valutore nga ana e qeverive shton kursimet në dy mënyra. Ekonomitë që eksportojnë burime, kursejnë një pjesë të të ardhurave shtesë të fituara nga eksportet e tyre dhe e kalojnë atë në aksione dhe bono. Një pjesë mbahen si rezerva zyrtare.