MASTERPLANI RUS, DUGINI DHE REZISTENCA AKTIVE UKRAINASE (PJESA II)

Në librin “Bazat e gjeopolitikës” [The Fundamentals of Geopolitics] ai mbron sundimin rus nga Dublini në Vladivostok. Një nga objektivat e aneksimit rus, shkroi ai, duhet të jetë Ukraina, sepse ajo qëndron në rrugën që Rusia të bëhet një superfuqi transkontinentale. “Ukraina si shtet nuk ka asnjë rëndësi gjeopolitike. Nuk ka asnjë rëndësi të veçantë kulturore apo universale, asnjë veçanti gjeografike, asnjë ekskluzivitet etnik”.

Kur Vladimir Putin erdhi në pushtet, Dugin pushoi së qeni në opozitë dhe u bë i preferuari i qeverisë. Në fillim të mijëvjeçarit, ai themeloi Lëvizjen Euroaziatike, e cila promovon bashkimin e ishBRSS në një entitet të vetëm kulturor dhe qytetërues nën kontrollin e Moskës.

Dugin mbështet absolutisht Putinin dhe lëvizjet e tij që kërkojnë ta kthejnë Rusinë në shtigjet e lavdisë së vjetër (zgjidhja e çështjes çeçene, tejkalimi i krizës ekonomike, dëbimi i oligarkëve). Në vitin 2007, ai tha: “Nuk ka më kundërshtarë të drejtimit të Putinit, dhe nëse ka, ata janë të sëmurë mendorë dhe duhet të dërgohen për një ekzaminim klinik. “Putini është kudo, Putini është gjithçka, Putini është absolut, Putini është i pazëvendësueshëm”.

Ai u bë mbështetësi më i zëshëm i Bashkimit Ekonomik Euroaziatik me një përpjekje të veçantë për të përfshirë Turqinë në këto procese të lidhjes me Rusinë.

Ai u godit veçanërisht nga Revolucioni Portokalli në Ukrainë në 2004, si dhe nga revolucionet e tjera properëndimore në Rusi — në Gjeorgji në 2003 dhe Kirgistan në 2005. Si përgjigje, u krijuan Iniciativat Rinore Euroaziatike.

Veprat e tij zgjuan interes të madh në udhëheqjen politike dhe ushtarake ruse.

Ai ishte këshilltar për çështje strategjike dhe gjeopolitike të kryetarit të Dumës, Genadi Seleznev dhe më pas Sergei Naryshkin. Eshtë e panevojshme të thuhet se ai u bë mik i ngushtë i Putinit.

Në librin e tij “Geopolitics of the Multipolar World”, botuar fillimisht në 2012, Dugin ndau një kapitull të veçantë për marrëdhënibashkimin et e Rusisë me Ukrainën, Bjellorusinë dhe Moldavinë. Në libër, Dugin shpesh “godet” atdheun e tij, duke e quajtur Heartland ose Eurazia.

Në përgjithësi, ai e përcepton Rusinë si Euroazi, dmth kontinentin e madh botëror.

Dugin thekson se territoret e këtyre tre shteteve moderne dikur ishin pjesë përbërëse, thelbi dhe qendra e Rusisë së Kyievit, shtetësisë ruse, zonë nga e cila filloi zhvillimi historik i Rusisë dhe popullit rus. Pas çlirimit nga pushtuesit mongolë, Dukat e Mëdhenj të Moskës, Dukat dhe Carët rusë bënë gjithçka në fuqinë e tyre për të rivendosur integritetin strategjik të Rusisë së dikurshme të Kyievit.

Ai shtet i madh rus do të ishte nën sundimin e Kishës Ortodokse ruse dhe sllave në përkatësinë e tij etnike.

Për më tepër, ishte kjo përpjekje për të sjellë Ukrainën dhe Bjellorusinë nën kontrollin rus që ka qenë një synim kryesor i politikës së jashtme ruse për shekuj.

Luftërat e shumta të rusëve kundër lituanezëve, Urdhri Livonian dhe më vonë në kohën e Shën Petërburgut me osmanët, u zhvilluan me të njëjtin motiv: për të rivendosur hapësirën e vetme politike të Rusisë (së Madhe). Politikanët dhe studjuesit , sidomos ata të kulturës ruse, e konsideruan e Rusisë së Madhe, Malorusisë dhe Bjellorusisë si rezultat logjik të proceseve historike. Ofenziva e filluar ndërkohë është në funksion të përmbushjes së idesë së Duginit mbi domosdonë e bashkimit të tri republikave (Federatës Ruse, Bjellorusisë dhe Ukrainës) është një “pikë strategjike e nevojshme” që duhet t’i mundësojë Rusisë të bëhet dhe të mbetet një pol i pavarur gjeostrategjik, fillimisht në nivel rajonal dhe më pas në nivel global.

Teoricienët e famshëm gjeopolitikë perëndimorë si Halford Mackinder dhe Zbigniew Brzezinski kishin pikëpamje të ngjashme.

Në një kohë, Mackinder mbështeti idenë e pavarësisë dhe sovranitetit të Ukrainës gjatë Luftës Civile Ruse, ndërkaq në fund të shekullit të 20-të, Brzezinski mbrojti me zjarr pavarësinë e Ukrainës.

Dugin nuk e fsheh fare shqetësmin e tij për faktin se politologu polako-amerikan, Zbigniew Brzezinski, ka goditur në zemër të çështjes, duke pohuar se “mundësia e ringjalljes gjeopolitike të Rusisë, si një lojtar i pavarur në gjeopolitikën e madhe, varet drejtpërdrejt nga marrëdhënia e saj me Ukrainën”, respektivisht vetëm nëse Ukraina kontrollohet tërësisht nga Moska.

Në kapitullin kushtuar shteteve perëndimore, Dugin tërheq vëmendjen edhe për Moldavinë, duke theksuar se zona e Moldavisë moderne formoi pjesërisht Rusinë Kievane.

Ngjarjet e javës që po lëmë edhe në Moldavi dhe rreth saj, dëshmojnë se lufta që tashmë ka hy në fazën e dytë, ka objektiva të qarta.

Në një intervistë të fundit me gazetën turke Turkiye Gazetesi, ai paralajmroi një ofensivë të re ruse në të gjithë Ukrainën. Ai e quajti tërheqjen e Rusisë nga veriu i Ukrainës si një “lëvizje thjesht taktike” që do të lejonte ushtrinë ruse të rigrupohet dhe të kryejë “rishikime” nën gjeneralin e sapoemëruar Alexander Dvornikov, një figurë kyçe në fushatën e Rusisë në 2015 në Siri.

“Ne nuk mund ta humbim këtë luftë. Përndryshe e gjithë bota do të kthehet në një zjarr të madh“pati pohuar Dugin, këtë që po e pohon tashmë edhe Putini në kërcnimin e së mërkurës, që transmetoi Telegrafi.

Beteja për Ukrainën prandaj po hynë në një fazë të re, për të cilën pala ruse ka bërë plane afatgjata.

Lajmi i ri drithërues për civilizimin tonë është tashmë jo vetëm brutaliteti agresiv i përdorur nga trupat ruse për të realizuar projektin për perandorinë e re ruse që ia servoi në tavolinë Putinit ideologu i tij Dugin, por edhe kërcnimi real për Luftën e Tretë Botërore nga ana e Hitlerit modern rus (Putinit), si fazë pararendëse e krijimit të zonës tampon që, siç pohuam më lart, do të përfshinte një hapësirë të madhe dhe të gjerë midis Rusisë dhe NATO-s, që përbëhet nga Norvegjia, Finlanda dhe Suedia në Evropën veriore, tutje nga republikat baltike, Polonia, Ukraina, Rumania dhe Bullgaria, në jug.

Ballkani Perendimor, sipas këtij masterplani, duket mbetet jashtë sferës së interesit rus. Por, a do të thot ky fakt se, Moska është dorëzuar? Natyrisht se jo.

Vetëm angazhimi i përshpejtuar i Perendimit në procesin integrues verioatlantik të Ballkanit Perendimor si tërësi, si pjesë e arkitekturës së sigurisë perendimore, është garancioni real i ndalimit të marshit rus.