Kjo jetë...
I. Ishte ku ura e drunjtë përthekohet në Porto Corsini mbi detin e lartë e njerëz në trrallë, thuaj lëshojnë a tërheqin rrjetat. Me një shenjë të dorës tregoje në bregun tjetër të padukshëm atdheun tënd të vërtetë. Mandej ndoqëm kanalin deri thellë në port të qytetit, përndritur prej shkëndijash, në ultësirën ku fundoset një pranverë e topitur, pa kujtesë.
të shtanguar E këtu ku një jetë antike ngjyrohet me një të ambël ankth Orienti, fjalët e tua ylberonin si luspat e barbunit që grahmon. Shqetësimi yt më ndërmend Zogjtë në flatrim që përplasen tek farët Ndër netët shtërngatore: është një shtërngatë dhe ëmbëlsia jote, vorbullon e nuk shfaqet e prehjet e saj janë edhe më të rralla. Nuk di se si mbahesh kaq e molisur në këtë liqen indiference që është zemra jote; ndoshta të shpëton hajmalia që ti mban pranë lapsit të buzëve, pambukut të pudrës, limës: nji mi i bardhë fildishi; e kështu egziston. Doli fjala se diku larg dhe afër ra një sëmundje ngjitëse, sëmundje e kafshëve. Maqedonia nga frika dhe kompleksi i humbjes, zhdukjes, zhbërjes mbylli kufirin. Mbyllja e kufirit te Qafa e Thanës me shqetësoi. Më duhej të kthehesha në Prishtinë. Në Durrës kisha shkuar për tu takuar me tim vëlla, Muharrem Ferrin, që kishte ra në shtratin e vdekjes nga një sëmundje e rëndë e pashërueshme.
Pasi e mora vesh se pika e kufirit kah Hani i Hotit, kah Mali i Zi është e hapur, vendosa që kthimin ta bëj nga ajo anë.
Për të qenë i saktë herët në mëngjes u nisa.
Tri mbesat e mia, vajzat e tim vëlla më përcollën deri te autobusi që shkonte për Shkodër. Afër autobusit ishin tre- katër djem të rebeluar. Në sytë e tyre shihej se kanë pasur jetë të keqe. Të dëshpëruarit edhe kur nuk janë të provokuar kanë shumë përplasje me vetveten dhe me të tjerët. Nga humbja e vlerës së individit shikonin gjithçka dhe nuk kuptonin asgjë. Si duket as ata vetë nuk dinin se çka po i pret e çka po kërkojnë. Shkurt, donin të shkonin deri në fund.
Për rebelin me biçikletë, mirësjellja qytetare, shteti, kombi shihen si lecka pa vlerë. Brenda botës së vet e kishte një mllef. Vuajtjet e vendit të mallkuar nuk mund ti fshehë.
Si vendosi të kapë drejtimin e ngushtë e të hyjë në mes meje e mbesave të mia, as tani nuk e kuptoj. Por ai pa folur çau hapësirën e ngushtë dhe doli në anën tjetër. Në sy shihet se arroganca e tij nuk kishte nevojë për të qenë e saktë. Në mesin e njerëzve pa shpresë e kishte humbur kujtesën.
Kur doli në anën tjetër u ndal. Nuk duronte asgjë më shumë se personazhin e vet dëshpërues.
Pasi e bëri edhe një rreth, shkoi te shokët e vet.
Unë sjelljen e tij e përjetova si diçka që e kemi humbur si komb. Me të jeta si duket nuk është treguar e mirë. Nga tërbimi diçka llomotiti. Unë reagimin e tij e qita anash. I kisha mërzitë e mia. Në kohë të pa kohë jeta mund të jetë ëndërr e keqe.
Rebeli me biçikletë më shikoi prap. Çfarë kuptimi ka ashpërsia e tij dhe çka e ka sjell në atë gjendje, nuk e kuptonte as ai vetë.
Tani me imazhin e ashtuquajtur pa atdhe mentaliteti i tij lejon çdo gjë, prandaj sjellja dhe pamja e tij e egër kërkon diçka të pakuptueshme. Kohën e humbur Enver Hoxha e kishte marrë me veti në varr.
Duke kërkuar kthimin në të ardhmen, për kohën e tashme, si duket kanë mbaruar fantazitë.
Rebeli me biçikletë, me jetën e izoluar nga diktatura e proletariatit nuk kishin as çka të kërkonin, as çka të humbisnin, as çka të kursenin më shumë.
Pa vetëdije shfrytëzonin një mllef. Nuk ka rëndësi nga dhe si. Kanë kaluar vite e vite afër kufirit të rrezikshëm, ku qytetarët kanë marrë pamjen e humbjes së shkëlqimit qytetar.
Rebeli me biçikletë, kur më pa se edhe unë po e shikoj, pyeti: - Çka po shikon? - Asgjë më shumë dhe asgjë më pak se çka po shikoj!