Integrimi, peng i politikës

“... kujtdo i lind e drejta të mendojë dhe shprehet se si pozita, ashtu edhe opozita, edhe dje kur ishin në role dhe emërtime të ndryshme, kanë luajtur dhe vazhdojnë të luajnë me procesin e integrimit të vendit në BE jo vetëm me njëra- tjetrën, në Tiranë

kërkon që Shqipëria të bëhet brenda një mandati 4- vjeçar qeverisës Zvicër, Suedi, Norvegji e Danimarkë, Gjermani apo Francë. BE- ja dhe qytetarët e Shqipërisë kërkojnë dhe presin nga klasa politike dhe qeverisëse që, sipas standardeve më të përparuara të Evropës Perëndimore, të bëjnë reforma të dukshme, të efektshme e të përjetueshme në administratën publike; në sistemin e drejtësisë; në luftën kundër korrupsionit, trafiqeve ilegale dhe kriminale; në fushën e të drejtave të njeriut, të masave kundër diskriminimit dhe të realizimit të së drejtës së pronës; për dekriminalizimin e Parlamentit dhe institucioneve të qeverisjes qendrore e vendore, për zhvillimin e proceseve zgjedhore demokratike e të ndershme... Kuptohet se, këto kërkesa të BE- së, shprehur nëpërmjet Brukselit apo Berlinit, nuk janë as të shumta, as të ekzagjeruara dhe as të vështira për t’u realizuar. Nga çdo anë që t’i vështrosh dhe analizosh, ato janë tejet jetike për të sotmen dhe të ardhmen e qytetarëve dhe të vendit. Kuptohet se, përveç disa qarqeve gjenetikisht dhe patologjikisht antishqiptare në Beograd, Athinë dhe gjetiu, ato nuk janë të dëshirueshme dhe të leverdishme edhe për një pjesë të klasës aktuale politike dhe qeverisëse. Arsyeja është lehtësisht e kuptueshme. Ky kontingjent nuk do t’i ketë më, si deri sot, liritë, hapësirat, privilegjet, përfitimet marramendëse dhe këtë nivel kaq të lartë pandëshkueshmërie, edhe për veprime apo firma e vula, që qelben nga era korrupsion, shpërdorim funksioni apo pushteti, familjariteti, klientelizmi apo ortakllëku. Për ecuri më të përshpejtuar dhe më të suksesshme të integrimit të vendit tonë në BE nuk mjafton vetëm dëshira masive dhe e sinqertë e qytetarëve dhe publikisht edhe e klasës politike shqiptare. Për këtë qëllim kërkohet një strategji dhe diplomaci shumë e rafinuar, vizionare, kërkohet kompromis dhe konsensus mes pozitës dhe opozitës në Tiranë, Bruksel, Berlin e kudo tjetër në botë. Në qoftë se Edi Rama do të mendonte më thellë dhe më larg, do të kuptonte se shembjen e ca ndërtimeve të paligjshme në Himarë apo hapjen e një polemike të re me Greqinë mund ta shtynte dhe ta linte për në janar 2017. Vërtet fitoi ca pikë si patriot dhe si kryeministër, por mund të thuhet se këto shkuan më shumë në llogarinë e tij personale, politike, mediatike, elektorale... Kur ka shtyrë për më shumë se 3 vjet punë shumë më të rëndësishme dhe me dobi jetike për masa të mëdha qytetarësh, nuk do të ish- te shkelje e rëndë dhe e dënueshme shtyrja me 3- 4 muaj e shembjes së atyre pak ndërtimeve të paligjshme në Himarë... Po kështu, dëshira për t’i marrë si të sinqerta deklarimet e kryeministrit Rama për përkushtimin e tij personal dhe ekipor për kryerjen e të gjitha reformave të nevojshme për krijimin në Shqipëri të një shteti ligjor të standardeve më të përparuara, mjegullohet dhe minimizohet kur vështron fytyrat dhe emrat e plot njerëzve që e rrethojnë në grupin e tij parlamentar, në qeveri, ministri, drejtori të përgjithshme, prefektura, bashki... Si mund të besohet dhe pranohet se do të kemi shtet ligjor demokratik sipas standardeve më të përparuara dhe luftë të ndershme e të suksesshme kundër korrupsionit dhe kriminalitetit, kur edhe tani pas afro 3 vjetësh e gjysmë, vazhdojnë të jenë në krah apo menjëherë pas kryeministrit Rama, njerëz me 3- 4 emra, me dosje voluminoze krimesh nëpër arkivat e policisë, prokurorisë dhe gjykatave të vendit e të botës, me dëftesa gjimnazi, diploma universitetesh dhe certifikata specializimesh të blera? Apo njerëz, pa karrierë fare ose me përvojë fillestare, kryesisht nëpër OJQ- të e SOROS- it, në drejtimin e institucioneve të larta e të mesme shtetërore. Gjithashtu, sinqeritetin e premtimeve të kryeministrit e vënë në dyshim edhe rastet e bollshme, kur fitues tenderash, koncesionesh dhe dhjetëra milionë eurosh, përgjithësisht dhe “rastësisht” janë biznesmenë me lidhje të shumëllojshme me të, me ministra dhe ministresha, me deputetë dhe politikanë të radhës së parë në ceremoni partiake apo zyrtare. Po kështu, në qoftë se kryeministri do të mendonte dhe dëshironte shtet me të vërtetë ligjor dhe një reformë në drejtësi të standardeve më demokratike e më korrektësisht funksionale, Fatmir Xhafaj dhe ekspertë rreth tij nuk do të mendonin e jo më të guxonin që ta mbingarkonin shefin me kompetenca, fuqi apo pushtete, që frikshëm të kujtojnë modelin “Putin”, “Erdogan”, “Çavez” e “Maduro”... Nga gjithë sa parashtruam dhe duke u rikthyer te titulli, mund edhe të mendohet se Edi Rama nuk e kapërceu më 28 nëntor 2016 “Murin” e Berlinit, jo sepse nuk i hapi asnjë derë apo dritare Angela Merkel, por më shumë, sepse ai vetë ka mbi 3 vjet që është me gjysmë mendje dhe zemre, që investon më shumë për fjalë e reklama sesa për vepra konkrete dhe hapa të vendosur e të mëdhenj. Duke e mbyllur, përderisa për afro 40 muaj qeveria “Rama” nuk ka arritur të realizojë përmirësimin e ndjeshëm të gjendjes në Shqipëri dhe ta largojë atë nga vendet e fundit në Evropë për treguesit kryesorë të zhvillimit ekonomiko- social dhe të mirëqenies, nuk do të ishte në të mirë as të vetë kryeministrit Rama dhe as të vendit, që ai të humbte shumë kohë dhe energji, për rolin “e njërit nga faktorët kyç të normalizimit në Ballkanin Perëndimor” si dhe për... ekspozita në vend dhe nëpër botë.