Rrëfimi i Petrit Rukës: Si u njoh me Margën në Kukës dhe dashuria e tij për muzikën Miku i ngushtë rrëfen bisedat me të: Puna që la përgjysmë, një muzikë filmi për fëmijë
"Dita e fundit e kompozitorit që tha: Muzika tallava do zhduket si sobat bullgare"
këlqyer në filma, të cilët nuk janë të rëndësishëm shumë. I jepnin filma për fëmijë, por ai ka shkëlqyer, edhe pse ishin filma të vegjël, në kuptimin e temave. Ai ka bërë një mrekulli me filmin "Tomka dhe shokët e tij", që ka një muzikë të mrekullueshme. Nuk po them pastaj për "Dimrin e fundit". Po ju kujtoj muzikën e "Emblemës së dikurshme" që është po ashtu e mrekullueshme. Ishte skrupuloz që nuk nxirrte nga duart e tij gjëra që nuk ishin të denja. Aleksandër Lalo krijoi në 30 e ca vite rreth 800 këngë dhe muzikë për më shumë se 30 filma artistikë, duke bërë një emër të shquar në muzikën shqiptare.
- Së fundmi, po bënte muzikë filmi? Së fundmi po punonte për një muzikë të një filmi që kam xhiruar unë. Kam xhiruar një film për fëmijë, në Përmet. Është 30 minutash, e mori me shumë qejf sa kthehej deri në bezdi. Kërkonte të dinte çdo plan e çdo frazë. Tema e muzikës ka ngelur në pianon e tij, për mungesë fondesh. Lalo nuk pranonte ta bënte në mënyrë kompjuterike muzikën. Ai donte orkestër, dhe për këtë duheshin 2 milionë lekë që ne nuk i kishim. Është pengu im që nuk arriti ta bënte. Është një dhimbje për mua që nuk do të jetë në premierë, nuk do ta dëgjojë muzikën e tij, nuk do ta shohë. Iku me brengën që nuk e realizoi. Do bëj një gjë shumë të bukur thoshte, jetonte më këtë gjë. Ne do të përpiqemi, janë ofruar dy a tre miq të tij ta bëjnë këtë punë falas.
Ai nuk bënte më këngë, por bënte skica sinfonike. Është një kompozitor që ka bërë koncert 1 orë e gjysmë me muzikën e tij. kishte shkruar 9 pjesë sinfonike dhe koncerti që u bë te Katedralja Ortodokse ishte ndoshta më i bukuri i këtyre 20 viteve të fundit. - Si ishte njohur me Margën ai? Marga është një grua shumë e urtë e shumë e dashur. I ka qëndruar gjithnjë pranë. Përjetoi ikjen e tij në më dramatike. U njohën në Kukës. Në natën e vonë një djalosh i hajthëm, vetëm 23 vjeçar, i diplomuar për muzikë, nisej për në qytetin e vjetër. Ishte fill i vetëm, shtrihej në krevat me gjithë rroba në të ftohtin e veriut.
Në Tiranë kishte filluar të bënte emër si një muzikant fin, ka marrë pjesë në festivalin e famshëm që quhet thjesht i 11- ti, ku ka edituar këngën e bukur "Vajzat dhe kompozitori" me një ritëm e tekst të çuditshëm, ka bërë vullnetarisht një orkestër për cirkun që e dirigjonte vetë dhe shokët thonin se është kaq premtues. Në gusht të vitit 1973 autobusi i linjës zvarritet maleve drejt veriut. Rruga deri në Kukës aso kohe zgjaste më shumë se sa linja Tiranë - Nju Jork. Aleksandër Lalo, që sapo ka mbaruar shkollën e lartë ka lënë pas kryeqytetin ku ka lindur, fizarmonikën e tij të dashur, shokët, miqtë dhe një mal me ëndrra për të bërë këngë të bukura. Dega e Lidhjes së Artistëve në Kukës vendos ta bëjë kandidat të Lidhjes së rrethit. Muzikanti ngrihet në këmbë i falënderon thellësisht dhe u thotë se ka nja shtatë vjet që është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Po ata ngulin këmbë si dreqi. Mirë bre, atje je anëtar, pranoje që këtu të jesh kandidat. Dhe Sandri fliste me aq dashuri për Kukësin e ngul këmbë se ato kanë qenë vitet më të bukura të jetës së tij. Ato tetë vite. Pikërisht në ikje e sipër ai njeh aty një vajzë të hijshme që sapo ka mbërritur si dentiste. Kukësi ia dha edhe këtë fat që quhej Marga, dhe që do të bëhej shoqja e tij e mirë e jetës. Kur tregonte për puthjen e tij të parë midis mollëve, thotë se pikërisht atë çast nëpër natën e rrallë kaloi si një vegim me turfullim një kalë i bardhë. Dhe shtonte; nuk më besojnë, po kaloj vërtet një kalë i bardhë. Ndoshta "kali i Sandrit" ka kaluar vërtetë si një kalë i bardhë që ndillte fat për atë martesë të lumtur.