Spartak Ngjela "Hakmarrja e një gruaje", përdhunimi i femrave në komunizëm

Romani i ri i avokatit, kur burrat me pushtet abuzonin me jetët e të tjerëve

Historia e një gruaje që kërkon të hak merret. Kjo është fabula ku orvatet romani më i ri i avokat Spartak Ngjelës, i cili tashmë mund të gjendet në të gjitha libraritë. Kjo nuk është përvoja e parë e Spartak Ngjelës me shkrimin. "Të gjithë e njohin pasionin e avokatit për letërsinë, por ky pasion i ka rrënjët në një komunikim të hershëm që ai ka pasur me shkrimin. Jam njohur me disa dorëshkrime të shkruara gjatë kohës që burgut që sjellin profilin e një shkrimtari që shumë pak e njohim, dhe që vetë Ngjela kërkon ta tregojë shumë pak. Romani "Helena R" që ai shkroi pas viteve ' 90- të apo "Shpella e vdekjes" janë dy proza që duhet ti rikthehen vëmendjes së kritikës", thotë Alda Bardhyli, e cila është dhe redaktorja e librit më të ri. Sipas saj i gjithë libri tregon historinë e një gruaje që quhet Sofie Rasku.

"Sofie Rasku nuk është vetëm një grua e bukur, por dhe një grua aspak e zakonshme. Përmes saj Ngjela evokon historinë e një periudhe të errët siç ishte komunizmi në Shqipëri duke e treguar këtë periudhë përmes raporteve delikate njerëzore. Përmes letërsisë hidhet dritë për një nga krimet më të forta të bëra gjatë diktaturës, siç është përdhunimi i femrave nga njerëz të pushtetit. Shumë pak flitet për histori që të gjithë i kemi dëgjuar tryezave, por që përmes historisë së Sofie Raskut, Ngjela denoncon një nga krimet më të shëmtuara", thotë Bardhyli. Sipas saj nuk është vetëm historia ajo që e bën këtë roman interesant, por dhe mënyra e shkrimit laborimi i thellë i psikikës së personazheve. Po ndaj kujt duhet të hakmerret kjo grua, Sofia? Ajo hakmerret ndaj përdhunuesit të saj. Pas vdekjes të së shoqit ajo mendon vetëm këtë gjë si të hakmerret. E për ta kryer vrasjen kërkon ndihmën e një burri që gjithnjë e kishte dashur nga larg. Libri ka disa linja që të tërheqin më mënyrën e rrëfimit, por dhe që na njohin me personazhe që nuk janë të larg në kohë. Nuk mungon as erosi pasi sipas Ngjelës dashuria dhe krimi ecin paralelisht. "Nuk ka letërsi të mirë pa një krim brenda dhe "Hakmarrja e një gruaje" vjen në tregun e botimeve si një libër që jo vetëm do të provokojë një debat që gjithnjë e kemi shmangur, por edhe e bën prozën shqipe të rikthejë vëmendjen ndaj historisë",thotë ajo.

PJESE NGA LIBRI

- Do ta vras!

Sofie Rasku ishte e bindur se duhet ta kryente vrasjen. Gjithë këtokohë kishte sjellë në mendje gjithçka kishte ndodhur. Mbrëmjeve ky mendim bëhej torturues, kur vështrimi i ndalej në portretin e të shoqit. Sytë e tij duken sikur e përndjekin, jo vetëm si një dashuri që do ta shoqërojë gjithë jetën, por edhe si një lutje që ajo përpiqej ta mendonte në mijëra mënyra, teksa orvatej nga salloni në shtrat. E ndjente se vështrimi i burrit që deshi nuk ishte thjesht një vështrim.

***

Menjëherë sapo mbylli telefonin, Sofia shkoi të shtrihej në shtrat, sepse deri atëherë ishte duke ndenjur në kolltukun e sallonit kryesor të suitës. U shtri mbi krevat dhe dridhej e gjitha. Gabrieli i kishte dhënë siguri që nesër mbyllej gjithçka, sepse ashtu e kishin lënë që, kur të përmendej "nënshkrimi i kontratës", ajo çështje duhej të quhej e mbyllur dhe ai kishte shkuar te vendi. Prandaj ajo e kujtoi duke ndenjur aty në njërën nga dhomat e parukerisë dhe e përfytyroi të gjithë parukerinë ashtu siç e kishte lënë, por menjëherë edhe ditën kur Aura i kishte dhënë aty fletëthirrjen e librave dhe e ndjeu sikur gjithçka kishte ndodhur dje, kurse tani e nesërmja do të sillte përfundimin e hakmarrjes së saj. Pas pak nisi të qajë, por as vetë nuk e dinte pse qante, sepse ishte e gjitha në një ekstazë që e kapi papritur sapo dëgjoi lajmin. Asaj i dukej se tani ishte kryer akti dhe kujtoi rrëmbimthi të gjithë jetën e saj, por e dinte që Gabrieli do ta filmonte të nesërmen tërë episodin e vrasjes së Seferit, sepse e kish lajmëruar për instalimin e kamerave regjistruese në dhomën ku do të vritej vrasësi. Prandaj foli në ato çaste me aq zë të ulët kur kish ardhur Flora në tavolinë, sepse nuk donte që Flora ta dinte instalimin e kamerave në atë dhomë. Të dyja kamerat ai i instaloi vetë me shumë kujdes, një natë më parë. "Do ta shoh të shtrirë dhe të gjakosur, dhe do ta dëgjoj të gjithë dialogun e tij me Gabrielin", mendonte ndërkaq e shtrirë në shtrat dhe menjëherë kujtoi fjalët që i kishte thënë Gabrieli: "Do ta kap në rrjetë njëlloj si një kafshë të egër dhe do t'ia them të gjitha para sesa ta vras", prandaj ajo tani e mendoi me zë frazën e tij therëse me revole në dorë përmbi rrjetë, madje me zërin e tij dhe filloi të ndiejë një kënaqësi, si të kundërtën e vuajtjes së saj dhe qante e dridhej se kujtoi edhe Martinin, edhe Thomanë, por menjëherë edhe Gabrielin, të cilin e solli në shtrat duke fantazuar brenda një zjarrmie që e kishte pushtuar të gjithën kudo në trup. "Gabriel", tha disa herë, dhe vijoi t'i përmendte vetëm emrin, dhe sa herë e përmendte, ndiente kënaqësinë e dashurisë me të, edhe pse nuk e kishte aty. "E dashuroj", tha dhe e kujtoi edhe një herë, por e mendoi veten sesi do të rikthehej në atë kohë që kishte humbur, se e kishte përjetuar më se tri herë kur Gabrieli e mbante dhe e përkëdhelte në prehër me fjalët e tij: ishte ndier si një njëzetvjeçare; domethënë e ndiente se ishte kthyer atje ku i ishte ndërprerë e gjithë jeta e brendshme femërore. "Do ta arrij", mendoi, gjithë po duke bërë dashuri me Gabrielin në një fantazi gati të shthurur dhe po e ndiente se do të kthehej në kohë. Vetëm femra që përkëdhelet dhe ka arritur një qëllim të sajin, i cili e lumturon, vetëm ajo zbret befas në moshë, deri në një fëmijë, deri tek ajo kohë kur i kanë filluar ndjesitë e vërteta erotike dhe ajo po i ndiente të gjitha sikur të ishte një fëmijë në prehrin e babait të saj. "Pasi ta shoh të vrarë, do ta kap moshën time 22- vjeçare dhe do të filloj t'i bëj të gjitha", mendoi duke i kaluar me radhë dridhmash orgazmat e saj, ashtu e shtrirë duke masturbuar në shtratin e vet, në suitën e madhe të Hotel de Crillon. Qëndroi dikur dhe iu kujtuan shumë qartë muajt e parë të pasdhunimit, sesi i zhvleftësohej vetja përditë e më shumë, pastaj vdekja e Martinit dhe mungesa e gjithçkaje që t'i jepte forcë. Por edhe biseda e përditshme me të atin, kur ai shpesh e më shpesh i thoshte se: për faktin që e ke goditur deri në prag të vdekjes me abazhurin tënd të shenjtë, ti e ke kaluar gjithçka". Dhe kjo i jepte një energji të brendshme që e mbikalonte