“APOLLO- 11”

Tërthoroi tezgën me baltën jeshile dhe luftëtari i gjymtë u pllaqurit e mori formë nimfe, pasi pushka iu shndërrua në bisht.

- Bjeri dhe gipsit! - i tha djalit. - Unë e kam Dyrr, Abdurrahman, - gjegj asistenti me varé.

- Të rënë që paske Dyrr! - tha skulptori i ri Zmali, e shkarkoi një kokë Apoli. Pastaj ia lëmoi thellukën e ballit me spatul. Se pastaj punën tjetër e bëri punsoni, kjo duhet marrë në konsideratë. E nxori nga xhepi dhe ia çau frontalin tej e përtej.

- Ta ruaj një copë për kujtim! - tha mjeshtri Kiç.

- Apol i ngratë, një dënim plastik! - mbase tha Dyrri, tek nisi t'i thërmonte kokën ose çka kishte mbetur prej Hyut. Zmali me Maksin sollën kokat e tjera të baltës, dhe një tors gipsi me trëndafil në xhep, mbase ish intelektual.

Si më të rinj, këta bënë disa rrugë me tezga mbushur me angra e fragmente kollçikësh.

Dy skulptorët e vjetër rënkonin në fund të oborrit. I hidhnin pa rregull: copa gjymtyrësh, copa artilerie, pushkë, armiq të mposhtur nën kondak të fshatarëve heronj.

Marko kaloi deriçkën e ateliesë dhe po kalonte oborrin e pasëm të shkollës për të marrë dëftesën. I bëri përshtypje gjermani me helmetë që shkelesh nga opanga e një partizani kockë e lëkurë, po u trisht kur pa sesi këpuca ushtarake e Dyrrit e zgërlaqi!

- E mër çun! - tha Dyrri, - nuk ke ' i çik mëshirë që shef ?!

- Shifi çun, dëshmitari i vetëm që pe këtë zallamahi! - tha Maksi nga stoli para Ateliesë. Hoqi tapën e shishes dhe mbushi me raki 5 gotat e skulptorëve.

Marko shifte gropën dhe i bënë përshtypje kalcat e ravijëzuara si lidhse senatorësh romakë të Apolit.

- Se mos i ngjisni prapë! - tha Llambri. Kiçi e pa vëngër por u qeshi djemve të pallatit që ishin mbledhur nga zhurmat. Eni me Rrapon e nxisnin.

- Jepi Dyrrrr! - Dyrri i thërmonte gipset apo ngjeshte modelet me këmbë e lëshonte jeh.

Një shi i pasdides së meskorrikut i bëri modelet një masë dhe llom. Festë për çunat: se dhe vajzat e ushtarakëve si çuna ishin, këmbëleshe, por zgjodhën veshët e gipsit të Apolit, për të bërë peta e hundët kërrute e organin gjenital, shkumsa. Sa ikën skulptorët, këndi i ateliesë u kthye në fushëbetejë.

- En, - pyeti Marko, - ta bëjmë ne kalanë se e kemi afër pallatit?

- Ju mbani gropën, - tha Rrapo, - ne rifuxhion e oborrit se e kanë bërë ushtarët e babit. Banushi ndali xhipin, dëgjoi djalin e bërtiti: - E bëri Partia, marsh në shtëpi!

Sa shkarkoi ca konserva me shoferin, Banushi u nis për në Gardë dhe Rrapo doli prapë. Me t'u ndarë në dy skuadra "gjermanët" e Markos me "partizanët" e Rrapos, u shpall lufta. Rënie teneqesh dhe lastrash. Topat e argjilës vringëllinin mbi rifuxhion e oficerëve. Prapavija kalandronte argjilën në pëllëmbë.

- Balta shtrohet mirë me xham, - tha Eni.

Një kala argjile për tiransit, kundër gardistëve të pozicionuar në strehimin gjysmë të nëndheshëm dhe gjuajtje, ja ç'ishte loja në vitin 1969 të zbritjes në Hënë të misionit Apollo 11.

Në mëngjes, mjeshtri Kiç, hodhi ca modele maket i mërzitur.

- Marko, En, paski bërë mur turk me veprat e shtetit! - kalaja e rrënuar dhe sharapollat u mbuluan nga zhurmat.

Mbetje të veprave të dështuara dhe Orë të luftëtarëve të zhbërë që klithnin ose çanin ajrin. Sërish mjeshtrat ikën dhe rifilloi lufta.

Një shpikje, për të parë "partizanët" që godisnin me zara argjile ishte frengjia prej xhami. Gardistët i fusnin guralecë kaqolëve të rëndë të baltës që shpërthiqnin kohë pas kohe në bedenat gjelbrane.

Përmes frengjisë, goxha fushëpamje: "partizanët e partizanet" qëllonin nga gypi i ajrimit të rifuxhios, ndërtuar nga Garda, për t'u mbrojtur nga sulmet hipotetike të aviacionit.

"Asnjë shteg për gjermanët" tha Kadifeja një nga vajzat e pallatit të oficerëve, kur pa se frengjia shërbente edhe si katapultë por edhe si kaleidoskop- tejqyrë.

Skulptorët u kthyen të punonin në turnin e dytë. Turbulluan kokën në çezëm.

- Amerika, Amerika, - thoshte Maksi, - kur "gjermanët" erdhën të laheshin nga balta në oborrin e Ateliesë.

- Lëre Maks, se dëgjon Kiçi, - i gjegjej Zmali.

- Atij ja thyen veprat, se ne argatë jemi! - u nxe Maksi.

Skulptorët, mbaruan punë dhe nisën të hanin bukën. Se në stolin jashtë derës së madhe nisi biseda kjo s'do vënë ne dyshim.

- Atij kafshës së Byrosë, - vijonte Maksi, - Mëma e Madhe, iu duk si raketë!

- Apollo 10 iu afrua Hënës, por nesër kan me zbarku rob, vërtetë. - shtoi Zmali me gazetën në dorë.

- Ata të partisë dinë diçka. I vdes çdo zbarkim. - Ia kthente Dyrri.

- Ta kallafatojmë, një raketë! - tha Kiçi.

- Po ti Llamber pse s'flet! - i tha Zmali.

- Argjilen na e besoi Partia, o Zmal Aga, - ta shpërdorojmë?! - Llambri heshti e shikoi nga Kiçi.

- Vërtet Shotë Galicën me çfarë ta ngrejmë?

- Hajt se ka lumi argjilë me lopatë! - e mbylli Dyrri. Marko nguli mbi sharapoll flamurin e paqes. Mjeshtri Kiç, i ftoi skuadrat në Atelie.

Ishte një skulpturë e madhe. Dora lart tregonte se do t'i ngjitej pushka hedhur në sup, ose diçka e tillë, ndërsa shikimi nga tavani i ateliesë.

- E kujt është kjo skulpturë maestro! - pyeti Marko.

- Mër çun... e Shotë Galicës! - tha Dyrri.

- Luftoi? Me gjermanët? - Pyeti Kadifeja.

- Jo po për luftë qe e madhe, - tha Kiçi.

- Po anija kozmike në Hënë do të mbërrijë? - pyeti Dyrri duke lënë, varenë nën tryezën e modelimeve. Maksi me Zmalin po lustronin me spatul një kokë femre me gërshetë.

- Kjo qenka tamam argjilë, jo ajo balta që hedhin këta, - shtoi Kadifeja që kishte kominoshet mbushur me zara balte.

Dielli skuqi dritaret, gjymtyrët e shkëputura nga maketet mbruheshin në një tryezë gipsesh, si vunderkindë të shqyer, rreshtuar sikur prisnin sinjalin e kuq për t'u ndeshur.

Skulptorët lanë punën e zunë të pinë raki mes gipseve të tryezës.

Vetëm mjeshtri Kiç, po modelonte një raketë, me katër faza. Valkiriet nisën të mbushnin atelienë me flatrime e klithma të hirta.

- Këto do të bien, - tha Kiçi, dhe moduli hënor do të ulet...

- Në Hënë? - pyeti Marko me Enin.

- Eja Mark, sonte se kemi marrë televizor "Phanola", - tha Eni. Valkiriet sikur u fashitën, kthetrat e tyre sikur preknin komplekset skulpturore të Ateliesë që dridheshin në gri.

- Do ta fal këtë modelin Apollo 11! - i tha Markos që preku motorrët prej gipsi dhe Maksi mori penelin e ngjeu në bojë të kuqe dhe pikturoi anash USA.

- Hiqe o Maks se do të na shpien te veni! - tha mjeshtri Kiç.

- Merre çun, nuk kullundris çdo ditë Apollo 11! - ndërsa Zmali ia mbështolli me gazetë duke parë shtrembër nga Llambri që lëmonte gjinjtë e Shotës.

Marko e mori dhe e shtrëngonte nën sqetull ndërsa dolën nga dera e oborrit.

- Në orën 10 - tha Eni, - hajdeni te shtëpia ta shohim bashkë në TV.

Para se të shtrihej, Marko e vendosi anijen kozmike Apollo 11, sipër radios me llampa.

2.

Kur tha Eni, se "kapte televizori