QË LOTI YT TË RRJEDHË NË FAQEN
fl asim në një gjuhë të tretë për Kosovën. Ishte djepi i Serbisë, më thotë, kemi të drejtë ne, por është plot me shqiptarë, keni të drejtë ju. Pra, ne duhet të kemi patur më shumë djepe atëherë,
them unë. Ai hesht.
Por djepet të mos i kthejmë në varre, psherëtij. Atdheu është një rastësi, më thotë beogradasi. Dhe s’kemi pse e humbim rastësisht, shtoj unë. Së bashku pasurojmë njëri- tjetrin. Tepër
s’është askush.
I përmbysim fi lxhanët që të shohim fatin, o serb i mirë? Në fund të maleve të Ballkanit na pret e ardhmja. Del prej ujërave si sirenat që rendin pyjeve e ashtu lakuriq, të drojtura u aviten qyteteve....
Bukuresht, pa datë...
*** ,
,
,
,
.
* * *
, :
,
. , , ,
, . , . .
, , .
,
.
, .
.
.
,
. . ,
,
. ..
, .
*
*
*
Di që ka qënë një jetë dikur, si e imja më duket.
Ashtu si mjegulla që mbulon një rrugë e mbuloi dhëmbja pa fund.
S’dinte nga të shkonte, si dhe ku?
Mbylli sytë homerikë për të parë më mirë.
Dhe zbuloi Trojën e vetvetes, më të pamposhtur kur s’ishte më...
*
, , , .
.
, ?
.
.
* * *
Një dhëmbje e madhe zbret nga lart rrëshqet nëpër kryqin që bashkon
Qiellin me Tokën.
Një dhëmbje... si ajo në trupin
e së Shenjtës Mari, kur po lindëte Jezusin.
Dhe unë jam përballë kësaj dhëmbjeje si një tjetër kryq i gjallë, teksa muzgu pëshpërit: Bir!
Vetëm kur je në kryq mund t’i shohësh të tjerët nga lart. Falenderoj gruan që tha: dhe në kryq duhet të jesh i bukur!
... si ti, Bir im, Ati im!...
* * *
.
. .. . ..
.
, ,
: !
. :
!
... , , !
Mermer qiellor, i rënë mbi barin e njomë të psherëtimave duke më zënë nën vete mua të gjithin.
Nga kjo peshë e mermertë, më e rëndë se dhëmbja më e rëndë, zhytem gjithnjë e më thellë, deri aty ku fi llon ferri.
Por befas mbi shkëmb çelin dy fl atra e ai ngrihet, nis të fl uturojë.
Ti, Ti, Ti e bën këtë mrekulli i dhe fl atrat e tua
dhe shpirti im i çliruar kërkon të vijë pas teje, lart, ngjan me atë renë në fund të qiellit, që derdh lotët e mi e që kujtojnë së është shiu i pasdites.
Dhe vjen nata dhe fati im i mbetur
ndriçon si mermer në errësirë...
, .
. ,
, .
, ,
, ,
,
.
. ..
* * *
Kisha shkruar dikur: ku e gjeni ju kohën për t’u urryer, kur jeta nuk mjafton për dashurinë?
Dhe dua të shtoj tani: a mjafton vdekja për të qetësuar dhëmbjet e mëdha
e mallkimet që marrim në jetë?
Po vdekje s’ka, është jetë ndryshe. Dhe unë kisha mërmëritur: Që loti yt të rrjedhë në faqen time... Ndërsa dielli si një temjan tundet për të larguar djallin, që futet nëpër të plasurat
e ditës së njeriut...
* * *
:
,
.
?
, , .
. .. ,
. ..