“Kështu, njeriu kalon në shekuj, në vend që të naltësohet ndër sfera të kullueta e të shklasi nga ylli në yll me hapa përparimi, njeriu poshtnohet e bahet derr dhe Sokratin e dëbon të fyem tue i ve maskën e derrit. Qashtu njeriu ja luajti lojën ... kujt

tencës njerëzore, që janë përgjegjës për pasojat e veprimeve të krijimit të historisë nga sipër dhe jo të krijimit të historisë nga poshtë, ose në bashkëveprim.

Por, historia politike e Shqipërisë, është plot keqkuptime të shëmbëlltyrave.

Unë do të përshëndesja çdo veprim të drejtë politik në raport me dobishmërinë shoqërore dhe jo në raport me dobishmërinë klanore.

Njëshi i Ekzekutivit duhet të heqë dorë përfundimisht nga pozita e Mesias.

Ai është kryenëpunësi i shtetit, me mandat të përkohshëm, nuk ka targ, qoftë edhe mbi të mirat dhe të metat tona njerëzore, ai nuk është një kryemësues moral, sepse askush nuk mund të vërtetojë moralin e tij, sepse askush nuk mund të identifikojë vetveten, qoftë edhe tek një njeri i vetëm.

Askush nuk ka targ të bëjë rilindjen morale të shoqërisë, nisur qoftë edhe nga një njeri politik.

Historia e njerëzimit na mëson diçka më substanciale për moralin.

Imoraliteti i llahtarshëm i ditëve të fundit të Perandorisë Romake ( liri e pakufizuar seksuale, mungesa e çdo lloj ligjshmërie, mungesa e çdo lloj bindje njerëzore), solli në lindjen e moralit kundërshtues, që u quajt krishtërim.

A nuk është Shën- Pali me letrat e tij të famshme moralisti më i madh i të gjitha kohërave?

A nuk degjeneroi edhe morali i krishtërimit nga inkuizicioni mesjetar?

A nuk e përdori kartën dhe kodin e moralit sistemi komunist, madje me luftën e tij pa kompromis “ndaj shfaqjeve të huaja”? A nuk dështoi?

A nuk duhet të nxjerrim mësime nga këto dështime?

A nuk mund të kuptojmë se zhvillimet e drejta shoqërore, i lindin edhe institucionet e drejta politike dhe jo e kundërta?

A nuk duhet të kemi në vëmendjen tonë të vërtetën e prekshme të krejt substancës shoqërore dhe nuk duhet ta mbivlerësojmë të pjesshmen, qoftë kjo edhe parti politike në raport me të tërën?

A mund të kemi dy popuj brenda një kombi: Një popull socialist krejtësisht të korruptuar, pa moral; si edhe një popull demokratist, të pakorruptuar dhe me moral?

A mund të kemi një shumicë parlamentare të pakorruptuar dhe një pozitë vetëm të korruptuar?

A mund të kemi një shoqëri të ngjashme me letrat e bixhozit, ku njëra figurë është lart dhe tjetra është poshtë?

A nuk kemi kështu një variant të ri të luftës makabre të klasave,

Për fat të keq, opozita në Shqipëri është e përçarë, rutinore, provincial, e plogët e hutuar.

Më e keqe se përçarja, është mungesa e ideve të vërteta politike, ka një amulli dhe një plogështi për të marrë nisma politike të thekshme.

Opinioni publik në Shqipëri është i instrumentalizuar nga grupet e interesave, liria e shtypit tani është më e pakët, më e shtangur sesa disa vite më parë.

Kriticizmi intelektual, ndaj qeverisë dhe pushtetit, gati nuk ekziston.

Servilizmi mediatik është kthyer në një ritual.

Askush nuk kundërshton, askush nuk mbron një të drejtë legjitime, madje edhe një të drejtë njerëzore.

Politika është kthyer në një lojë, por jo në një realitet.

Natyrisht, e gjithë kjo nuk duhet parë në mënyrë fatale dhe as të thjeshtëzuar.

Por pa prekur nervin e sendeve, nuk mund të ketë zhvillim.

Kjo mund të jetë edhe e rrezikshme, por absolutisht e dobishme.

Këtu është në fund të fundit, sekreti i moralit të vërtetë.