Vapa e një kryeqyteti

Këto ditët e fundit, vapa e kryeqytetit tonë të betonuar paska pasaportë afrikane. Këtë ma dëshmoi pardje vetë ish- sheshi ose

, më saktë, sheshgunga “Skënderbej” në çastin kur, pasi lashë Rrugën e Durrësit, u futa atje me biçikletën time të vjetër. Sytë më zunë në një qoshe katër a pesë currila uji që hidheshin përpjetë si me përtesë, por të cilave u gëzoheshin katër a pesë fëmijë romë: Ata po freskoheshin pa iu trembur ujit dhe duke lëshuar klithma kënaqësie, ndërkohë që sheshgunga thuajse e shkretë dergjej nën vapën afrikane. Pllakat e saj të gurta çlironin nxehtësinë e pamëshirshme të një dielli zemërak që po ua merrte frymën shtatëdhjetë e dy viteve të mia. Në atë moment, i pata fort zili fëmijët romë nën currilat nazikë të ujit, të cilët herë ngriheshin më lart, herë zbrisnin më poshtë, a thua se më ftonin t’u bashkohesha vogëlushëve zeshkanë për të lodruar me ata pa pikë kompleksi, pa çarë kokën se ndokush, madje edhe shumëkush, do të mendonte se profesori i frëngjishtes dhe njëkohësisht autori i disa librave – erotikë, ndër të tjerë –, paskej luajtur nga fiqiri ( ndjesë për dy rrokjet e fundit të kësaj fjale!).

Sidoqoftë, nxitova t’i bija mes përmes asaj shkretëtire përvëluese bash në zemër të Tiranës, që më solli në mendje shkretëtirën e Saharasë me ndonjë oaz tektuk të rrethuar nga palmat; pastaj, falë një shoqërimi idesh, m’u shfaqën në kujtesë palmat e famshme afrikane që u mbollën para disa vitesh në rrugën Tiranë- Durrës dhe që u thanë thuajse të tëra ngaqë ata pushtetarë që i sollën e i mbollën te ne, kishin arsyetuar si e ëma, e motra, e gjyshja, bashkëshortja dhe dashnorja e Zeqos në majë të Thanës, paçka se për dëmin e shkaktuar dorën në xhep e futën taksapaguesit shqiptarë.

Papritmas, pamja e atyre fëmijëve romë të dëlirë që zbaviteshin padjallëzisht duke u freskuar falas me ujin e bashkisë sonë të shtrenjtë, më kujtoi, nuk e di pse, lumin e Tiranës, buzë të cilit jetonin dikur shumë familje rome; pastaj, nga lumi i Tiranës, mendja ime bëri një kapërcim të admirueshëm në hapësirë dhe e pashë veten buzë Lanës. Mandej, ajo bëri edhe një kapërcim tjetër edhe më të admirueshëm, duke më shpënë në... në Paris, po, po, në Paris, buzë lumit Senë, ku para disa vitesh, në brigjet e saj të gurta, bashkia solli rërë e sajoi një numër plazhesh të vogla për parisianët, të cilët, për një arsye çfarëdo, nuk mund të shkonin me pushime buzë detit. Duke pasur parasysh vapën e sivjetme afrikane, përse Bashkia e Tiranës të mos ndjekë, madje me zell e përpikëri të lartë, shembullin europian të Bashkisë së Parisit? Përse të mos i betonojë ajo skarpatet e Lanës për të krijuar atje platforma ku tiranasit betondashës deri në çmenduri, sidomos ata që nuk kanë mundësi të shkojnë plazheve, të vijnë çdo ditë për t’u thekur e nxirë në diell e për t’u larë në ujërat e kristalta, të freskëta e të parfumuara të Lanës sonë ide( h) ale? Përse zhezlongjet dhe çadrat e sekuestruara kohët e fundit në plazhet e paligjshme të mbarë Shqipërisë të mos shfrytëzohen për t’u vendosur në platformat e Lanës në dobi të pushuesve? Sigurisht që në ceremoninë e përurimit të plazheve të Lanës do të ftohen përfaqësues nga të gjitha bashkitë e kryeqyteteve dhe të qyteteve mesdhetare, me të cilat është binjakëzuar Bashkia e Tiranës! Sigurisht që fjalën e rastit do ta mbajë Kryebashkiaku ynë i nderuar nën vështrimin atëror të Kryeministrit tonë po aq të nderuar! Sigurisht që, mandej dhe pashamngësisht, pas fjalës së rastit do të kalohet, mes duartrokitjesh e brohoritjesh, te zhytja e pagëzimit dhe i pari që do të hidhet në ujërat e bekuara të Lanës do të jetë... do të jetë... Oh, vërtet, të dashura lexuese e lexues po aq të dashur të këtyre radhëve, kush do të jetë i pari? Kryebashkiaku ynë i nderuar, apo Kryeministri ynë po aq i nderuar? Apo mos vallë Presidenti ynë, po aq i nderuar edhe ai? Ndoshta, për të zgjidhur këtë ngërç do të nevojitet që Kuvendi ynë i nderuar të krijojë një Komision Parlamentar po aq të nderuar? Gjithsesi, druaj se në këtë pikë mund të ketë pretendime edhe vetë Kryetari i Kuvendit, pse jo?

Së fundi, që ky ngërç kombëtar të mos kthehet në çështje ndërkombëtare, e vetmja zgjidhje e mundshme dhe e përfytyrueshme është që Kryebashkiaku Veliaj, Kryeministri Rama, Presidenti Meta, Kryetari i Kuvendit Ruçi, i dërguari i Shtëpisë së Bardhë dhe ai i Bashkimit Europian të kridhen njëherazi në ujërat e shëndetshme të Lanës sonë mikpritëse, kureshtare e lavdiplotë.

Së fundi fare, mbetet për t’u sqaruar një hollësi teknike: Zotërinjtë në fjalë do të zhyten në Lanë me rroba banje, me kostum palombari apo siç i ka bërë nëna?

Së fundi, që ky ngërç kombëtar të mos kthehet në çështje ndërkombëtare, e vetmja zgjidhje e mundshme dhe e përfytyrueshme është që Kryebashkiaku Veliaj, Kryeministri Rama, Presidenti Meta, Kryetari i Kuvendit Ruçi, i dërguari i Shtëpisë së Bardhë dhe ai i Bashkimit Europian të kridhen njëherazi në ujërat e shëndetshme të Lanës sonë mikpritëse, kureshtare e lavdiplotë. Së fundi fare, mbetet për t’u sqaruar një hollësi teknike: Zotërinjtë në fjalë do të zhyten në Lanë me rroba banje, me kostum palombari apo siç i ka bërë nëna?