Dënimi i një ish- ministri të Brendshëm

Ishministri ynë i Brendshëm u dënua nga Gjykata e Krimeve të Rënda “Për shpërdorim detyre”, në bazë të nenit 248 të Kodit Penal...

Vendimi, megjithëse akt i një organi të pavarur, ngjalli diskutime të vrullshme, publike dhe pas kuintave, ku heshtja e ekzekutivit flet më shumë se gjithçka. Diskutime në mjedise vendore dhe të huaja. Nuk munguan as ambasadorët me interpretimet e tyre të shumëllojshme si mozaik.

Kur e pyetën ambasadorin e Bashkimit Europian në Tiranë, ai u përgjigj se, si ishprokuror, nuk mund të adresonte komente pa parë më parë dosjen. Diplomati ndoshta harroi për një moment faktin se gazetarët e pyetën si ambasador të Bashkimit Europian dhe jo si ish- prokuror. Ai përfaqëson Komisionin, aktorin kryesor në asistencë monetare e njerëzore për Reformën në Drejtësi. Dhe në këtë aspekt, diplomati kishte hapësira të mëdha, madje edhe detyrimin për të dhënë një përgjigje më vlerësuese. Pa nevojën e detajeve profesionale të dosjes. Nuk duket se është e nevojshme që të jesh profesionist i fushës për të vënë në dukje faktin se organi ynë i Prokurorisë e akuzoi ish- ministrin për “trafik droge” dhe “për bashkëpunim me grup të strukturuar kriminal” dhe Gjykata i rrëzoi poshtë duke e dënuar “për shpërdorim detyre”. Edhe për ambasadorin e Bashkimit Europian, edhe për publikun e gjerë, nuk ekziston mundësia për të ditur nëse Prokuroria ishte e paaftë për të ndërtuar mbi prova akuzat e saj të rënda e që më pas të hidheshin poshtë nga Gjykata. Po ashtu, nga ana tjetër, po aq pak i pamundur është edhe fakti nëse Gjykata ishte ose jo e kapur për të dhënë një dënim mjaft larg akuzës. Sepse askush nuk ka parë aktet e më pas të gjykojë. Të dyja organet mund të bëjnë analizat e tyre. Pra, faji nuk është i dukshëm jashtë procesit.

Por ajo që shfaqet e dukshme dhe e rëndësishme për opinionin, edhe për ambasadorin, është fakti që në një proces penal, të dyja organet, pjesë e një sistemi të quajtur drejtësi, reflektuan vlerësime e gjykime radikalisht të kundërta në këqyrjen e tyre ligjore mbi të njëjtën gjë. Është e natyrshme që Gjykata të ketë vlerësim të ndryshëm nga Prokuroria sepse në fund të fundit ajo vlerëson, por në rastin tonë ndryshimi është baras me një humnerë. Ngrehina e akuzave u rrëzua bashkë me themelet. Të akuzosh dikë që ka pasur funksione të larta qeveritare për trafik droge e për bashkëpunim me grup të strukturuar kriminal e të përfundosh procesin me dënim për shpërdorim detyre, tregon se diçka e rëndësishme nuk ka funksionuar. Askujt nuk i intereson se i kujt është faji. Sepse ajo që duan të gjithë, nuk ndodhi. Drejtësi nuk u dha. Me apo pa veting.

Gjykata e dënoi ish- ministrin për shpërdorim detyre sipas nenit 248 të Kodit tonë Penal. I dënuari ka ushtruar funksionin e ministrit të Brendshëm dhe bazuar në ligjin për Policinë e Shtetit, ai nuk ka detyra dhe përgjegjësi direkte në raport me krimin dhe rendin publik. Në raport me sigurinë, me kultivimin apo shkuljen e kanabisit. Detyrat dhe detyrimi për to janë të gjitha të vendosura direkt mbi shpinën e Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë së Shtetit. Drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit ka kompetenca të plota financiare, teknike, teknologjike, logjistike, operacionale, për të siguruar ushtrimin e misionit nga ana e Policisë në gjithë territorin e vendit. Policia Gjyqësore e Policisë së Shtetit nuk ka asnjë raport ligjor me ministrin e Brendshëm. Ligjërisht, gjithë veprimet e saj janë të mbuluara nga sekreti hetimor. Drejtori i Përgjithshëm ka kompetenca të plota administrative në emërimin e gjithë trupës së oficerëve dhe nënoficerëve. Po ashtu, edhe në gradimin apo ecjen në karrierë, në vlerësimin e performancës së tyre. Në ndëshkimin në raste shkeljesh disiplinore dhe ligjore. Pra, fuqiplotë mbi gjithë armatën e Policisë. Veprimi ose mosveprimi, aftësia ose paaftësia për të garantuar rendin publik e për të luftuar krimin, për të kërkuar zbatimin e ligjit në kohë dhe hapësirë, ligjërisht janë atribute vetëm të Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë. Ligji i ka ndarë gjërat mirë. Ajo që mungon është vullneti për depolitizimin real të Policisë.

Praktikisht, ministri i Brendshëm nuk ka asnjë mundësi konkrete ligjore për të kryer i vetëm abuzime me detyrën në raport me krimin, rendin publik dhe sigurinë. Pa pasur firmën e Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë, gatishmërinë, heshtjen, bashkëpunimin e tij dhe të mbarë hierarkisë nën drejtimin e tij, ministri nuk ka mundësi abuzimi me detyrën. Në rast se ky abuzim, sipas nenit 248, lidhet me veprime që nuk kanë të bëjnë me fushën ku operon Policia, kjo është tjetër gjë. Përgjegjësia ligjore për rendin, sigurinë dhe luftën kundër krimit, i takon Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë. Ndërkohë, ky i fundit vazhdon detyra të larta shtetërore si shumë hierarkë të tjerë policorë.

Zbardhja e vendimit nga ana e Gjykatës do të hidhte dritë mbi aktet ligjore apo nënligjore që ka shkelur ish- ministri dhe që Gjykata i ka çmuar si abuzim me detyrën, por ndërkohë Drejtori i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit duhet të ishte po ashtu në bankën e të akuzuarve. Në mos bashkëpunim, mosveprimi i tij duket sheshit.

Ndërkohë, nëse u referohesh deklarimeve publike të ish- ministrit, pas procesit gjyqësor, duket se të keqen ai e sheh diku tjetër. Jo në ligjin që normon punën e Policisë. Jo tek ishvartësi i tij, Drejtor i Policisë. As në radhët e drejtuesve të tjerë të Policisë. Dhe kjo ka arsyet e veta. I dënuari në shkallë të parë është mësuar dhe askush nuk e ka penguar që ligjërisht të ushtrojë detyrën e ministrit të Brendshëm, kurse në mënyrë okulte, jozyrtare, të kryejë edhe detyrën e Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë. Gjithçka që ligji ia ngarkon për zbatim Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë në përgjithësi, ka qenë ish- ministri ai që me trysninë e ushtruar mbi gjithë strukturat policore, e detyroi piramidën e Policisë të kthehet në notere e vullnetit e të orekseve të tij. Edhe politike, edhe personale. Këtë e dinë të gjithë. Edhe ish- ministri. Por ai nuk e ceku fare këtë aspekt në deklarimet publike. Arsyet mund të jenë të shumta, por të zymta për të. Futja e policëve në valle mund të hapte Kutinë e Pandorës.

Dhe natyrshëm, me stilin e të pushkatuarve të klaneve të diktaturës se “partia ime më dënoi”, ish- i e identifikoi të keqen tek opozita. Me po aq vrull, shprehu edhe zhgënjimin nga transparenca e treguar në publikimin e shifrave të kanabisit të shkatërruar. Ndoshta për herë të parë, opinioni publik po konstaton një viktimë të transparencës. Pendimin e tij, ish- ministri e shprehu me një patos të veçantë, që duket e ndjente thellë.

Në fakt, këto janë fjalë apo shprehja më e qartë e një mendësie, me të cilën është qeverisur dhe po qeveriset edhe sot në vendin tonë. Qeveritarët e shohin të keqen jo në veprimet që kryejnë apo mosveprimet që sjellin pasoja për vendin, por pikërisht te shtylla e funksionimit të institucioneve të një vendi normal, me norma të zakonshme demokratike, siç është transparenca. Sipas ish- ministrit, e keqja që e kishte kapur atë personalisht, nuk lidhej fare me faktin se në vitin 2014 Policia e Shtetit raportoi 551 114 rrënjë kanabisi të shkulura, në vitin 2015 raportoi 650 333 të tilla dhe as se përse në vigjilje të zgjedhjeve, një vit më vonë, atë kërcyen në rreth 3 milionë, por te fakti që ai dhe Policia e kishin bërë publik këtë gjë. Mendësi e tillë të lë pa fjalë. Dhe është ajo që po ndodh aktualisht. Nuk ka asnjë njoftim zyrtar për ndonjë bilanc të shkuljeve të rrënjëve të kanabisit, por raste brenda dhe jashtë vendit që sekuestrohen me sasi të ndryshme. Motoja del qartë: heshtje për atë që i duhet publikut dhe propagandë për atë që i hyn në punë qeverisë. * Ish- drejtor në Policinë e Shtetit