Hoka me kuaj në... gërmadhat e tërmetit
Nëtë vërtetë, kushdo që ia njeh imagjinatën e epërme Kryeministrit, zotit Edi Rama, dhe unë besoj se këtë aftësi ia njohin edhe ata më të skajshmit vlerësues të tij, që, jo vetëm nuk e duan si Kryeministër, por janë përpjekur për ta rrëzuar prej karriges kryeministrore qysh ditën e parë që është ulur aty, nuk është çuditur...
aspak me më të fundmin objekt, që ai ka sjellë në skenën e teatrit, i cili luan nëpër Shqipëri prej më se gjashtë vjetësh. Për kuajt e kam fjalën. Edhe kur një tragjedi ka pllakosur jetën e vobektë të bashkëfolësve të së njëjtës gjuhë me të, që rrethanat e kanë sjellë t’i sundojë ( historikisht shqiptarët më së shumti janë sunduar e krejt më pak kanë qeverisur), ai nuk ka mënuar të bëjë teatrin e tij, atë që ka ditur të bëjë më së miri në pozitën e tij jetëgjatë publike.
Edhe kur tërmeti, ky akt i pamëshirshëm i natyrës, me trandjen e vet kësaj here ka marrë me vete në jetën e përmortshme 51 njerëz, por ka lënë në qiell të hapur, pa shtëpi e katandi, edhe mijëra të gjallë, ai solli në skenën e teatrit të tij, objektin më fantastik për rrethanat e më efektuoz të mundshëm. Solli kuajt.
I solli si një mundësi e rekomandim të ri për të gjithë të pushtetshmit e tij vendorëkryetarë bashkish, në vend të makinave. Në vend të makinave, sugjeroi ai për ta- mund të përdorin kuaj... Se lekë për makina, tani pas tërmetit, nuk do të ketë.... Madje, është edhe inovacion mjedisor, tha zotëria e tij...(
E tha më 2 dhjetor 2019- shekulli i njëzetenjët).
Një vizion qeverisës për t’u pasë lakmi në epokën kur jetojmë.
Ky sugjerimi i tij më ngalliti një ndodhi të mjaft viteve më parë. Ishte dimër. Qe ajo kohë kur dritat fikeshin me orë të tëra përgjatë mbrëmjes... Në njërën prej atyre mbrëmjeve mirëprisnim në shtëpi një mik italian dhe kur sapo ishim ulur në tavolinën e bukës, fap, u fikën dritat. Siç ndodhte rëndom asokohe. Për ne qe bërë rituali i zakonshëm, sidomos i mbrëmjeve që zgjaste me orë. Dhe rituali vazhdoi, u ndezën qirinjtë njëri pas tjetrit për të ndriçuar ambientin e ndenjjes... Nën dritën e tyre të zbehtë dallova fytyrën e tonizuar hijshëm e plot gaz të mikut. Ishim të gjithë në një heshtje të pështirë, kur ai ia lëshoi, në fillim një si mërmërimë e mbas pak
erdhi duke e përlotur zërin plot hare: Ma che bella serata, molto romantico ( po sa mbrëmje e bukur, shumë romantike)...
Ai krejt i sinqertë në pohimin e tij e unë me një pështjellim të brendshëm, gati sa nuk më shpëtoi ajo fraza, së cilës i kisha përcaktuar edhe tonalitetin e artikulimit: “Po ti pse tallesh, mor burrë, me terrin e vobektësinë e mjerimin tonë?!”...
Do t’i thosha kështu mikut të familjes, që po shfaqte plot sinqeritet një ndjesi e përjetim të një çasti dhe nuk do të bëja mëkat po t’ia thosha. Se edhe sinqeriteti i tij i hareshëm vinte tek unë si një gozhdë që ngulej thellë në dëshpërimin tim...
Kurse Kryeministri ynë... talljen me ne e ka bërë rit. E ka ushtruar rregullisht në kohë të mirë e në kohë të vrantë, në bollëk e në skamllëk. E kemi parë me atlete në kanceleritë serioze të Europës, duke na përfaqësuar neve, e kemi parë në “Varrezat e Dëshmorëve” me kilota. Po edhe me batutat me kripë e pa kripë që ka lëshuar tash e parë, aulave të rëndësishme të vendimmarrjes njësoj si rrugëve të katundeve lart e poshtë, emetuar në prime times në ERTV- në e tij... gati na ka bindur se ne Kryeministri na duhet veç si një hokatar. Shfaqja, duka, loja përmbi asgjënë e qeverisjes na mjafton. Boll e kemi...
Dhe mirë bën, thonë disa. Se hoka çliron gaz e gazi të çliron shpirtin. Po jo deri sa të mbulojnë ditët e zisë, ama! Të vdekurit janë varrosë, po dhimbja është aty. Dhe të gjallë të shumtë janë në qiell të hapur. E presin me sytë atje, në qiell. Sa paria e shtetit të zgjidhë punën e... kuajve.
Po kjo është e tepërt, me të vërtetë kjo është e tepërt!
Shfaqja, duka, loja përmbi asgjënë e qeverisjes na mjafton. Boll e kemi... Dhe mirë bën, thonë disa. Se hoka çliron gaz e gazi të çliron shpirtin. Po jo deri sa të mbulojnë ditët e zisë, ama! Të vdekurit janë varrosë, po dhimbja është aty. Dhe të gjallë të shumtë janë në qiell të hapur. E presin me sytë atje, në qiell. Sa paria e shtetit të zgjidhë punën e... kuajve. Po kjo është e tepërt, me të vërtetë kjo është e tepërt!