Sali Butka në përshkrimin e Sabri Godos, patrioti që dha dy djem dëshmorë
“Më janë vranë dy djemtë për çlirimin e atdheut, por kurrë nuk u dëshpërova, sepse ata bënë detyrën”
Kongresi i Lushnjës i vitit 1920 është pa dyshim një nga ngjarjet politike më të rëndësishme të shekullit të kaluar. Për Shqipërinë e pasigurt, të kërcënuar për t’u copëtuar dhe eliminuar nga harta gjeografike si shtet më vete, do të niste një kthesë historike.
Kongresi i hapi zyrtarisht punimet më 21 janar 1920 dhe u mbyll më 31 janar. Qëllimi i mbajtjes së Kongresit të Lushnjës ishte mbrojtja e tërësisë territoriale të Shqipërisë, rimëkëmbja e shtetit shqiptar dhe sigurimi i pavarësisë së tij. Në të morën pjesë rreth 50 përfaqësues nga pjesa më e madhe e krahinave të shtetit shqiptar. Kongresi i Lushnjës mori vendime të rëndësishme politike. Ai hodhi poshtë planet e Konferencës së Paqes në Paris dhe u shpreh për mbrojtjen me çdo kusht të tërësisë dhe të pavarësisë së plotë të shtetit shqiptar në kufijtë e vendosur nga Konferenca e Ambasadorëve në Londër në vitin 1913.
Gjatë punimeve të tij u miratua një akt kushtetues, në të cilin ripohohej sovraniteti i plotë i shtetit shqiptar. Ai zgjodhi organet më të larta të shtetit shqiptar, si Këshillin e Lartë të përbërë nga katër vetë, i cili do të kryente detyrën e kryetarit të shtetit deri sa të caktohej forma përfundimtare e regjimit. U krijua Këshilli Kombëtar i përbërë nga 37 përfaqësues, i cili do të kryente funksionet e Parlamentit shqiptar. Kongresi i Lushnjës, me shumicë votash rrëzoi Qeverinë e Durrësit dhe zgjodhi një qeveri të re kombëtare të drejtuar nga Sulejman Delvina. Një ndër pjesëmarrësit në këtë Kongres ishte edhe Sali Butka, të cilit shkrimtari Sabri Godo do t’i kushtonte librin “Plaku i Butkës”. Në një fragment nga ky libër përmendet pjesëmarrja e tij në Kongres e mbi të gjitha, një fjalim frymëzues i mbajtur në Ditën e Flamurit.