Sot... udhëheqësi është Shqipëria
Shembja e Teatrit Kombëtar ishte penelata e fundit që udhëheqësi i hodhi autoportretit të shkarravitur të sundimtarit. Për atë lloj portreti, ai punon prej njëzet e sa vjetësh. Sigurisht, e ka ëndërruar më herët, e di ai vetë prej sa kohe e ëndërron dhe kjo do të ishte pjesë e hulumtimeve ndoshta të mëvonshme të psikanalizës. Po edhe të historisë, gjithashtu. Me të gjitha mjetet e arsenalin e pushtetit, udhëheqësi ka punuar e punon për portretin e sundimtarit. Duke deklaruar që në fillesë “shtetin që duam”, domethënë shtetin që ai ka dashtë e do, tallet e kërcënon, frikëson e shantazhon,( edhe bën ndonjë punë, sigurisht). Sillet e përsillet dhe bën diversion e ndan kështu sa të mundet njerëzit më dysh. I çnjerëzon pameritueshëm ata më të njerëzishmit, me ca thërrime pushteti i përçan e i kundërvë përballë njërin kundër tjetrit, siç kanë bërë rëndom sundimtarët, të huaj a vendës. Për ta bërë shtetin tamam si e do ai. Rrëshqet e “nuk kapet as me gjethe fiku” si i thonë fjalës, prej aftësisë që ka për t’u spërdredhur në mjeshtërinë e propagandës, pa u ndierë i detyruar të kujtohet se lundron mbi pasuritë dhe liritë tona. Qysh prej kohës së fashizmit, nuk veçohet një rast më i qartë i triumfit të formës mbi përmbajtjen. ERTVja është maja ende e paarritshme prej tjetër kujt në Europë e më andej, si modeli më shtypës mbi tru t’njerëzimit.
Asnjë shteg nuk ka lënë hapur për llogaridhënie, prej atyre që gjasme qeveris, shteti kontrollues është në agoni.
Prej njëzet e kusur vjetësh bojatis gjithçka sipas shijes së tij dhe aspak prej shijes së një kryeministri... Sipas shijes së tij shemb vjetërsina e mbi gërmadhat ngre kullat e tij... Sigurisht, edhe për të bërë para. Se përpjekja për ta investiguar e më pas ndëshkuar për hajdutërinë e abuzimin me pushtetin, ka qenë gjithmonë mision i pamundur për ta bërë me udhëheqësinë shqiptare. Pa përjashtim, dobipakët për interesat kombëtare të shqiptarëve. Po për portretin, a më saktë për emrin, udhëheqësi ka bërë e bën gjithçka. Besimplotë te shtati i lartë, te kontroversiteti i shfaqur herët e i pëlqyer, por dhe joshës, te lakuriqësia publike e shfaqur kaherë, suksesdhënëse me gjasë si grishje e shenjë lirie, për të cilën ende asokohe kishte shumë nevojë publike, ai ka marshuar në të tijën pa u ndalur. Sigurisht, me ndihmën e pushtetit të dhënë.
Po mbi gjithçka, ndikues ka qenë ngulmimi i tij te dhuntia e të pëlqyerit të vetes deri te kufiri i narcistit.
Udhëheqësi e ka ëndërruar herët që Tirana së pari, po pse jo krejt Shqipëria, kur atij i ra në dorë, të ishte e skicuar vetëm sipas shijeve të tij. Të ishte portreti i tij. Sepse ai ka ëndërruar simbiozën e Shqipërisë me emrin e tij. Ka ëndërruar qysh në krye të herës Shqipërinë e Edi Ramës. Për këtë ka punuar ditë për ditë, muaj për muaj e vit për vit. Dhe fati i ka buzëqeshur prej besimit të dhënë, herët në zanafillë. Besimi prej prijësit pararendës të socialistëve, i cili, me gjithë oshilacionet deri në kufijtë e papërgjegjshmërisë, një sindromë megjithatë nuk e kishte; ai asnjëherë nuk e mbajti për vete krejt të gjithën e pushtetit, duke u shfaqur kështu më i thjeshti ndër prijësit në pëlqimin e vetes si Mesí. Një sindromë i hershëm i udhëheqësisë shqiptare. Në këtë kontekst të dukshëm, së paku, pa ditë se çka tjetër ka lëvizë under
ground asokohe. Sigurisht, edhe diçka jo e vogël natyrisht, gjë të cilën na e ka hamendësuar edhe dje e sot një shkrim i gjatë i njërit prej protagonistëve socialistë themeltarë të Partisë Socialiste të kohës, profesorit të ekonomisë, Sherif Bundo... Po kjo i përket së shkuarës. Tashmë të largët.
Sot udhëheqësi është njësuar me Shqipërinë. Sot udhëheqësi është Shqipëria. Sot Shqipëria është e sundimtarit. Për të arrit këtë, mercenarë ka pasë e ka plot. E kemi shërbyer dallueshëm këtë zeje gjithherë për perandoritë e mëdha. E si reminishencë tani këtu shërben edhe gjenerali. E me vullnet të habitshëm ushtron dhunën e përdhunës ndaj kujtdo që i del përpara udhëheqësit e don ta ndalë në rrugën e përjetësimit. Sidomos artistë kur janë, a gazetarë...(!!!)
Po për ne shqiptarët, kjo gjë është edhe më e trishtë se për cilindo banor të Europës. Se, si askujt tjetër në kontinentin tonë, njësimi i udhëheqësit me Shqipërinë na e ka shkatërruar jetën.
Na ka mjaftuar e tepruar Enver Hoxha...