Wo drückt der Schuh?
Grüß Sie“, sagte der Friedhofsgärtner Kurt W. zu seinem Nachbarn. „Gestatten Sie, dass i Ihna a paar Leberbleamerln von an verwüldertn Grab überreiche! A klane Aufheiterung für an Mann wie Sie, der kane Leberknödeln mehr essn derf, weil er leberkrank is. Ganz nebenbei hätt i auch a klane Bitte an Sie!“
Hab i ma glei denkt, dass Se was wolln“, meinte Anton R. „Was ist denn los? Wo drückt Sie der Schuh?“
„Sie Hellseher!“rief Herr W. „Genau wegn de Schuach bin i da! I möcht nämlich in aner Fernsehsendung auftretn, in aner Live-Show. I werd über das drückende Problem der heutigen Schuhe redn! Erstens gibts kane Lederdoppler mehr, zweitens san de Schuach alle pickt, drittens reißn an de Schuachbandln scho beim Niasn oh.“
„Warum erzähln S ma des?“fragte Herr R. „Bin i der
Bally? Oder vom Humanic?“
„Herr Anton!“sagte Kurt W. „Se san a Praterausruafer! Se habn a ausgebüldete Stimm! I möcht Sie bittn, dass S Ihna mein Fernsehvurtrag vorher a bisserl anhurchn! Se müassn mi ausbessern! I bitt Sie drum. I hab sprechmäßig ka Übung, mit wem soll i denn als Friedhofsgärtner scho redn? Ich bin doch von aner schweigenden Mehrheit umgeben!“
„Bedaure“, lehnt der Nachbar ab. „Für an Sprechunterricht hab i ka Zeit, i kumm net amal dazua, dass i mein Wellnsittich was lern.
Redn S durt nur, wia Ihna der Schnabl gwachsen is! Ausglacht werdn S so und a so! Am bestn is, Se leichn Ihna
a Gitarr aus und singen Ihna Schuachliad! Vielleicht tanzn S sogar an Schuachplattler dazua!“
„Wia i gsehn hab, der Mann beleidigt mi, hab i meine Bleamerln wieder gnumma und bin ganga“, sagte Kurt W. zum Bezirksrichter.
„Er hat ma no nachgschrian, dass i durch mein affenähnliches Aussehen sehr guat in den Eisenkäfig auf der Bühne passn wia. Inzwischen waß i, warum er so unfreundlich war: Er wüll selber durt auftreten. Sein Thema: Eahm stört des Riesenradl. Er wülls ohmontiern, auf der Jesuitnwiesn der Bratn nach flach wieder aufstelln und a Ringlspül draus machn.“
Anton R. entschuldigte sich vielmals für den „Affen“.