Т эатр: свежы подых узаемадзеяння...
у гарачыя спрэчкі тэатразнаўцаў і крытыкаў наконт магістральнага шляху развіцця беларускага тэатра жыццё часам уносіць свае карэктывы. у прыватнасці, на заўвагі айчынных тэатральных крытыкаў наконт таго, што наш тэатр застаўся ў мінулым, бо ніяк не можа выйсці за мяжу псіхалагічнага, і таму нашы акцёры працуюць толькі ў эстэтыцы тэатра перажывання, адказваюць праекты накшталт нядаўна ажыццёўленай ідэі маладога прадзюсара аляксея стрэльнікава.
Малады тэатразнавец і кандыдат мастацтвазнаўства запрасіў у Мінск такога ж маладога італьянскага рэжысёра Матэа Сп’яцы для пастаноўкі ў адным са сталічных тэатраў камедыі ў стылі дэль артэ – аднаго з відаў італьянскага народнага тэатра, спектаклі якога ствараліся шляхам імправізацыі акцёраў у масках на аснове кароткай сюжэтнай схемы.
Задума сама па сабе цікавая. Да таго ж не так даўно ажыццявілася «пробная» пастаноўка спектакля ў манеры сярэдневяковага італьянскага тэатра, дзе галоўныя ролі выконвалі студэнты Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Памятаецца, што гэта быў вечар бліскучага тэатральнага дзеяння, дзе гледачоў захапіла маладая энергетыка выканаўцаў. Дазволю сабе самацытаванне (прыём, да якога звяртаюся вельмі рэдка) з артыкула «Дэль артэ па-беларуску», надрукаванага ў штотыднёвіку «Літаратура і мастацтва» ў канцы мая 2013 года. «Самае каштоўнае тое, што юныя акцёры, якія вучацца сцэнічнаму рамяству згодна з традыцыямі айчыннай тэатральнай школы, у сістэме эстэтыкі тэатра перажывання, паводле законаў псіхалагічнага тэатра, на гэтым тэатральным вечары прымералі на сябе іншую сістэму – эстэтыку тэатра прадстаўлення, і атрымалася вельмі нядрэнна (не кажучы ўжо пра карыснасць узбагачэння сцэнічнай палітры юных выканаўцаў)».
Мабыць, менавіта поспех таго незвычайнага вечара, калі ва ўвесь голас загучала дэль артэ па-беларуску, натхніла ўжо згаданы тандэм М. Сп’яцы – А. Стрэльнікаў на новую творчую акцыю. Значнасць яе ў разы перасягае папярэднія намаганні, бо гаворка ідзе аб прафесійным тэатры. і якім тэатры – Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатры імя М. Горкага! Была пэўная рызыка, таму што абодва творцы маладыя, падкрэслім, занадта маладыя для сур’ёзных прапаноў акадэмічнаму тэатру. Тым не менш іх задума спраўдзілася. Паспрыялі гэтаму дзве акалічнасці. Першая: галоўным рэжысёрам НАДТ імя М. Горкага адносна нядаўна стаў Сяргей Кавальчык. Выхаванец Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі, ён заўсёды адкрыты для эксперыментаў – малады задор, як звычайна здараецца з мастакамі ў акадэмічным асяроддзі, яшчэ яго не пакінуў. і, па-другое, у «горкаўскім» цяпер служыць шмат маладых акцёраў, якія ахвотна ўспрымаюць усё новае.
...і вось ён – новы сезон, вось ён – верасень 2014 года, калі адбылася доўгачаканая прэм’ера! Вось ён – плён працы беларускаітальянскага творчага саюзу! і глядач адра-