Міхась БОЛСУН

Уздыхае бор над Сожам глуха. Спіць рака ў абдымках берагоў. Танец белы танчыць завіруха, Запрасіўшы вецер на яго. То кружляе дзіўнай чараўніцай, Распусціўшы шырака падол, То вядзьмарыць нешта ля крыніцы І сумётам сцелецца на дол. Ёй, нястрымнай, невядома скруха. Нораў дэманструючы круты, Танец снежны танчыць завіруха, Пакідае белыя сляды...