Ад дрэва да дрэва, ад кветкі да кветкі

Плённа працуюць гомельскія пісьменнікі Таццяна Майсеева і Андрэй Мацвеенка

Кнігі «Лесов таинственная сень» і «Услышать листика шуршанье», выдадзеныя ТАА «Барк», запрашаюць нас пакінуць хоць ненадоўга штодзённыя клопаты і бліжэй пазнаёміцца з прыродай Беларусі.

Героі кніг – дрэвы, кветкі, грыбы, птушкі, звяры, насякомыя… Усе яны ў кнігах аўтараў жывуць: растуць, цвітуць, спяваюць, размаўляюць на розныя галасы, а аўтары пераказваюць іх «размовы» зразумелай чытачу чалавечай мовай. Як у казках. Невыпадкова ў кнігі «Лесов таинственная сень» падзагаловак «Сказки и были для детей и взрослых». Вось птушка размаўляе з дрэвам:

«Вспорхнув, подскакивает к дубу чибис:

– Скажите, дедушка, а ветер нужен вам?

– А как же, милый, без него? Всю жизнь он мне помощник, – вздыхает великан. – Мои цветки невзрачны, не душисты и насекомым не нужны».

Пісьменнікі вядуць чытачоў за сабой ад дрэва да дрэва, ад кветкі да кветкі, звяртаючы ўвагу на тое, чаго няўважлівае вока недасведчанага «падарожніка» не ўбачыць, а нячуйнае вуха не пачуе. Чытач даведваецца, як выглядаюць птушкі і іх гнёзды, як і калі цвітуць дрэвы нашых лясоў, дзе і якія тут жывуць звяры і насякомыя, як яны спяваюць:

«Сначала тихо-нежно, а потом громче и громче стрекочут кузнечики. Раздается монотонное грустноватое трюканье полевого сверчка. На одной высокой ноте жужжат-зудят комарики, словно играя на обернутом бумагой гребешке» («Лесов таинственная сень»).

У час падарожжа па старонках кніг нават той, хто ў лесе не навічок, зробіць для сябе нямала адкрыццяў. Ці кожны, напрыклад, ведае прыкметы гнёзд ляснога зябліка, слаўкі ды іншых птушак нашага лесу? Або ці здагадваліся мы, што пчале, каб сабраць адзін кілаграм мёду, трэба праляцець шлях, які перавышае даўжыню акружнасці зямнога шара? А птушаняты рабчыка, аказваецца, на другі дзень жыцця ўжо спрабуюць узлятаць. І такія адкрыцці – на кожным кроку.

Апісанні прыроды ў кнігах прасякнуты шчырым захапленнем прыродай, за якой чытач сочыць разам з аўтарамі і якой таксама не можа не захапляцца:

«Тем временем солнце оказывается в зените. Лес гудит, стрекочет на сотни разных голосов, искрится всеми цветами радуги, благоухает множеством ароматов» («Услышать листика шуршанье»).

Тыя, хто пазнаёміцца з кнігамі Таццяны Майсеевай і Андрэя Мацвеенкі, цяпер, гуляючы па лесе, будуць абавязкова прыглядацца, каб наяве ўбачыць тое, аб чым прачыталі. І, наадварот, гартаючы старонкі гэтых кніг, будуць у думках адзначаць, ці сустракаліся яны ў жывой прыродзе з тымі раслінамі, жывёламі, насякомымі, якія тут апісваюцца. І захочацца выйсці «на прыроду» пад таямнічую засень лясоў, каб пачуць лісточка шамаценне і яшчэ не адзін раз прыйсці сюды, каб углядацца і ўслухоўвацца, адчуваючы сваё адзінства з прыродай Радзімы.