Апавяданне

Палата рыхтавалася да абходу. Жанчыны пераапраналіся, прычэсваліся. Некаторыя нават лёгкі макіяж накладвалі, каб прывабна выглядаць перад доктарам.

Валянціна Пятроўна ў гэтай мітусні не ўдзельнічала, ляжала, адвярнуўшыся да сцяны, накрыўшыся коўдрай да самых вачэй. Ведала, што будзе далей: павязуць на аперацыю, з якой яна… Не, пра гэта лепш не думаць! Што Бог дасць. Вось толькі Наташка, дачушка… Што будзе з ёю, калі мамы не стане? Забяруць у дзіцячы дом. Валасы густыя і доўгія, абстрыгуць – хто захоча важдацца з дачушчынай касойкрасой?

Абследаванне ў анколагаў Валянціна Пятроўна адкладвала да канікулаў, каб выправіць малую ў летнік. Дзяўчынка адпачне, сіл набярэцца. А яна тым часам з’ездзіць праверыцца, што там у яе не так.

Зрэшты, жанчына даўно здагадвалася, што менавіта «не так». Сем гадоў таму памерла ад раку яе маці, Надзея Міронаўна. Нядоўга пражыла пасля аперацыі. І калі ў самой пачаліся нелады па жаночай частцы, Валянціна Пятроўна зразумела: паўтарае матчын лёс…

*** Маці пакрыўдзіла прырода, выправіўшы ў свет непрыгожай. Радня не магла зразумець: чаму? У сям’і ўсе былі прывабнымі. Бацькі – пара на падбор, стой і любуйся. Два браты – статныя асілкі, старэйшая сястра – мілавідная, фігурыстая. А меншая, Надзейка, таўставатая, прыземістая, з рэдкімі рудаватымі валасамі. Твар псавалі рабацінне, масіўны нос і маленькія вочы. «Вылітая Тэкля», – уздыхалі сваякі ды суседзі. Тэкляй звалася бацькава цётка, старая дзеўка, злая ды сварлівая – у вёсцы яе не любілі.

«Ну чаму я такая страшная?» – часам, паглядаючы ў люстэрка, пыталася Надзя немаведама ў каго. У школе яе дражнілі дзеці, ды і ў сваім двары яна бавілася часцей адна. Зрэшты, пазней адносіны аднакласнікаў пацяплелі. Надзейка вучылася выдатна, упэўнена ішла на залаты медаль, таму сябраваць з ёю было выгадна: дасць спісаць хатняе заданне, растлумачыць незразумелае граматычнае правіла. А на кантрольных рэшыць свой варыянт і перадасць іншым. Любімыя прадметы – хімія з біялогіяй, тут Надзейцы не было роўных ні ў школе, ні на раённых алімпіядах. Выбар шляху адбыўся сам сабой: паступіла ва ўніверсітэт на хімікабіялагічны факультэт.

Студэнцкае жыццё віравала, але без яе ўдзелу. На вечарынках Надзя звычайна сядзела