«Я знайшла сваё месца ў жыцці»
Заатэхнік-селекцыянер малочна-таварнага комплексу …Рытань» РУП …Астравецкі саўгас …Падольскі» Валянціна іванаўна МалаховічI партрэт якой занесены на раённую Дошку гонаруI не ўяўляе свайго жыцця без работы.
Жанчына працуе заатэхнікамселекцыянерам на МТК «Рытань» шэсць гадоў, да гэтага яна загадвала малочна-таварнай фермай «Талюшаны».
– Папрасілі на месяц замяніць загадчыцу, каб тая магла схадзіць у адпачынак, – успамінае жанчына. – А так сталася, што гэты месяц расцягнуўся на шаснаццаць гадоў. Спачатку цяжка было і боязна: рукі і ногі трэсліся ад страху. Бацькі заўсёды трымалі жывёлу, Нездарма але ацёлаў я не кажуць, прымала.што самы складаны крок – першы. Валянціна яго зрабіла, а потым неўпрыкмет для сябе ўцягнулася ў работу.
– З дзяцінства люблю шыць. З кавалачкаў тканіны лялькам шыла прыгожыя сукенкі – сама прыдумвала крой і мадэлі, – гаворыць жанчына. – У школе лёгка даваліся фізіка і хімія, але больш любіла чарчэнне, таму дакументы падала ў Гродзенскі тэхнікум. Вывучылася на закройшчыцу. Прапаноўвалі работу ў горадзе – у мяне ж чырвоны дыплом быў, але вярнулася дамоў, у Жусіны. Сёстры і браты жывуць у гарадах: Мінску, Гродне, Астраўцы.
Малаховічы трымаюць вялікую гаспадарку: дзвюх кароў, каня, авечак, свіней.
– Кармы на зіму нарыхтоўваем самі, – расказвае жанчына. – Тата косіць звычайнай касой, не прызнае трымераў, кажа, што сена тады атрымліваецца не такое, як трэба. Буракі кармавыя штогод садзім. – Галоўнае ў вашай рабоце? – Напэўна, цярпенне. А яшчэ работа заатэхнікаселекцыянера патрабуе ўважлівасці і пільнасці.
– Што найбольш цэніце ў людзях?
– Прыстойнасць, праўдзівасць і дабрыню. А яшчэ пачуццё гумару: у некаторых сітуацыях трэба ўмець пасмяяцца з сябе.
– Што адчулі, калі даведаліся, што ваш партрэт занесены на раённую Дошку гонару?
– Я не публічны чалавек і не люблю празмернай увагі да сябе. А калі даведалася аб занясенні на Дошку гонару, была ў шоку. Чаму я?! За што?! І не такія ў нас ужо паказчыкі добрыя былі. А так, канешне, прыемна, што пра нас помняць і нашу работу заўважаюць. Лічу, што гэта не столькі мая заслуга – а калектыву: ад намаганняў кожнага працаўніка залежыць работа ўсяго комплексу.
Зімой спакайней: работы значна менш, таму доўгія зімовыя вечары Валянціна прысвячае чытанню, і ў такія моманты ловіць сябе на думцы: знайшла сваё месца ў жыцці.