Налівайкі
– Палушанскія мы! – з гонарам гаворыць Тадэвуш Уладзіміравіч. – І дзяды, і прадзеды нашы заўсёды на зямлі працавалі. Бацька мой, Уладзімір Міхайлавіч, усё жыццё баранку круціў, перад пенсіяй ужо толькі на ферму даглядчыкам пайшоў, ды яшчэ і пасля гадоў восем, пакуль здароўе дазваляла, працаваў. Ён і зараз, дзякаваць Богу, жыве, 86 гадоў мае. На зіму яго сястра да сябе ў Альхоўку забірае, а на лета бацька ў сваю хату вяртаецца, пад нашу апеку. І маці, Галіна Уладзіславаўна, усё жыццё ў калгасе працавала: паляводам, даяркай, свінаркай.
Не дзіва, што і абодва сыны Уладзіміра Налівайкі, Валянцін і Тадэвуш, не ўяўлялі, што ў свеце ёсць лепшая прафесія, чым вадзіцель.
– У чэрвені 1981 года я школу закончыў – а 1 жніўня ўжо на работу ў калгас прыйшоў. Шаснаццаць гадоў мне на той час было! – узгадвае Тадэвуш Уладзіміравіч. – На вадзіцеля іосіф Лукашэвіч усё жыццё працаваў механізатарам Сям'ю Налівайка ўшаноўвалі на свяце горада
яшчэ ў школе вывучыўся, у вучэбна-вытворчым камбінаце – але ж да 18 гадоў правы не давалі. Аформілі слесарам. Праз два гады атрымаў правы – во радасці было! Бацька, якому перад тым толькі што далі новую машыну, спецыяльна ў адпачынак пайшоў, мне даў на яго «ластаўцы» «палётаць». Нядоўга, праўда, я на ёй катаўся: праз паўтара месяца ў армію забралі. І ў арміі Тадэвуш таксама «круціў баранку». Вярнуўся – зноў прыйшоў у калгас. Даверылі яму ГАЗ-51. Тры гады «тэсціравалі» маладога вадзіцеля – і адправілі ў Мардовію, у Саранск, атрымліваць новы «ГАЗ-53». – Дваццаць гадоў я на сваёй пяцьдзясяттроечцы ад’ездзіў, – з настальгіяй успамінае Тадэвуш Уладзіміравіч. – Яна мне дапамагла і з Аняй пазнаёміцца. Прыйшла да нас у калгас дзяўчына пасля тэхнікума, у дыспетчарскую яе накіравалі. Маладзенькая, прыгожая! Вось неяк Балабановіч, тагачасны старшыня нашага калгаса, і кажа, хітравата пасмейваючыся: «Падвёз бы ты, Тадзік, дзяўчыну дахаты, у Дравянікі. Можа, і жонкай стане».
Як у ваду глядзеў старшыня! Праз паўтара года згулялі маладыя вяселле.
Пасля «газончыка» працаваў Тадэвуш на МАЗе – з гэтым сваім верным памочнікам не раз станавіўся пераможцам спаборніцтва на адвозцы збожжа.
– І сёння сэрца ёкае, як пабачу свой МАЗ, – прызнацца ён.
Апошнім часам Тадэвуш Уладзіміравіч перакваліфікаваўся ў будаўнікі: здароўе стала падводзіць.
З-за праблем са здароўем пакінуў вадзіцельскую кабіну і брат Валянцін – хоць, як і Тадэвуш, па-ранейшаму працуе ў КСУП «Гудагай», у склад якога пасля шэрагу ўзбуйненняў увайшоў спачатку калгас імя Мічурына, а затым – і «Чырвоны Кастрычнік».
Застаўся ў калгасе і яго сын, якога назвалі па дзеду – Валодзем. А нявестка Наталля зараз загадвае аддзелам кадраў КСУП «Гудагай».
– Запаланілі Налівайкі Гудагай! – жартуе Тадэвуш Уладзіміравіч.