Прыгожа плыць
Узорнаму хору «Ветразь» Астравецкай дзіцячай школы мастацтваў споўнілася 30 гадоў.
Гэтая дата стала нагодай не толькі для цудоўнага канцэртаI які паказалі сённяшнія і былыя харыстыI але і для тагоI каб узгадаць …этапы вялікага шляху».
…У далёкім 1988 годзе ў Астравецкай музычнай школе з’явіліся новыя выкладчыкі: Генрых Волчэк узначаліў калектыў і стаў вучыць дзяцей іграць на баяне, а яго таленавітай жонцы Ірыне прапанавалі стварыць харавы клас. – Харавы клас у цесных пакойчыках зялёнай драўлянай хацінкі, што стаяла ля моста на беразе Лошы, не маючы не тое што залы – прасторы для заняткаў? Здавалася, што гэта немагчыма! Але мы з Данутай Блашкевіч былі маладыя, энергічныя, нам хацелася працаваць – і мы ўзяліся за гэтую справу. Пятнаццаць вучняў набрала яна, столькі ж – я, і мы сталі вучыць дзяцей спяваць. У 1989 годзе я стварыла дзіцячы хор, які вырашылі назваць «Ветразем» – асацыяцыя з юнацтвам, марамі… Праз пяць гадоў калектыў абараніў званне ўзорнага – і з году ў год пацвярджае яго. Я кіравала хорам увесь гэты час, а сёння, знаходзячыся на заслужаным адпачынку, сачу за яго поспехамі і вельмі ім радуюся! Парадавацца і сапраўды ёсць чаму: за апошнія два гады «Ветразь» і яго салісты сталі лаўрэатамі і пераможцамі шэрагу прэстыжных рэспубліканскіх і міжнародных конкурсаў.
А пра ўзровень іх майстэрства лепш за ўсё сведчыў юбілейны канцэрт. На яго варта было схадзіць хоць бы для таго, каб зразумець, што ёсць іншая музыка, акрамя той, што сёння ліецца безупынным патокам з кожнага расчыненага акна: музыка, якая ўзвышае, прымушае забыць пра паўсядзённую мітусню і прыслухацца да голасу сваёй душы – як часта ёй няма з кім пагаварыць, бо нам няма калі да яе прыслухацца… Вось і на гэты раз паслухаць «Ветразь» і сваю душу вырашылі нямногія: глядзельная зала школы мастацтваў была напаўпустая… Але гэта, як кажуць, тэма зусім іншай размовы. Больш здымкаў з мерапрыемстваў – на сайце газеты
і ў чарговым выпуску тэлеперадачы …ТВА. ТВой Астравец»
На пытанне, колькі за 30 гадоў прайшло дзяцей праз гэты ўнікальны калектыў, колькіх з іх Ірына Анатольеўна навучыла філігранна карыстацца самым дасканалым музычным інструментам, які дала чалавеку прырода, – сваім голасам, адказаць ніхто не змог. Кажуць, што падлічыць гэта вельмі цяжка – практычна немагчыма. Вядома, далёка не ўсе з тых, хто ў свой час вучыўся ў музычнай школе і выходзіў на сцэну ў складзе «Ветразя», звязалі жыццё з музыкай. Але такіх нямала і сярод сённяшніх выкладчыкаў школы мастацтваў, і сярод удзельнікаў вядомых у раёне музычных калектываў – ансамбля «Кемяліна», хору «Польскае рэха Астраўца» і іншых. І вельмі сімвалічна, што і сённяшні кіраўнік «Ветразя» Аксана Баршэвіч – вучаніца Ірыны Анатольеўны і ўдзельніца першага складу «Ветразя».
Але і для тых, хто выбраў іншую жыццёвую сцежку, гэтыя ўрокі і канцэрты не мінулі бясследна. Пра гэты сведчылі і госці, якія прыйшлі павіншаваць у той дзень «Ветразь». Да прыкладу, Наталля Вянгроўская працуе настаўніцай англійскай мовы – але як спявае! За такую вучаніцу не сорамна. З першых выпускнікоў і Аксана Юркевіч, вядучая салістка «Польскага рэха Астраўца».
Як і належыць, былі на юбілеі ганаровыя госці, падарункі і ўзнагароды. – Кожнае таленавітае дзіця – гэта творчы капітал нашага горада і краіны. Дзякуй вам, што вы развіваеце і прымнажаеце гэты капітал, – сказала, віншуючы «Ветразь» з 30-годдзем, загадчык сектара культуры райвыканкама Інга Купрэвіч і ўручыла Ганаровыя граматы і кветкі першаму і сённяшняму кіраўнікам хору Ірыне Волчэк і Аксане Баршэвіч, а таксама канцэртмайстру Алене Раткевіч, без якой, вядома ж, хор бы не гучаў так, як гучыць сёння… Хоць, вядома, галоўны падарунак, якога чакае хор і які ён даўно заслужыў, – новыя касцюмы. Тыя зялёныя спаднічкі, якія больш за 20 гадоў таму заказвала Ірына Анатольеўна, сто разоў шытыя-перашытыя, і блузкі з разраду «што мама купіла» – былі, бадай што, адзінай лыжкай дзёгцю на канцэрце.
Але яна не сапсавала цэлай бочкі мёду, якім шчодра частавалі гасцей хор, яго ансамбль і таленавітыя салісты Насця Веська, Валерыя Шлыковіч, Валерыя Дарашкевіч.
І пасля гэтай «бочкі мёду» ў душы яшчэ доўга трымаўся ап’яняючы прысмак – як пасля добрага французскага віна.