Ты ў свеце не адзін
Гэта пра набалелае. Сямігадовы Андрэйка Івашкевіч рыхтаваўся пайсці ў першы клас, як напаткала гора – памерла мама. Дзіцячае сэрцайка надоўга скаваў боль.
І хаця заставаліся тата, брат, бабуля, але не стала самай роднай, дарагой, самай любімай... У хлопчыка ад нараджэння была моцная блізарукасць. Цяжка давалася яму вучоба ў звычайнай школе. І бацька аддаў малога ў спецыялізаваны інтэрнат для дзяцей са слабым зрокам. Так Андрэйка апынуўся далёка ад дома – у Гродне. Адзін-адзінюткі сярод чужых людзей.
А потым здарылася трагедыя – у дзіцячых забавах яму пашкодзілі адно вока. Адбылося адслаенне сятчаткі. Калі б дарослыя раней спахапіліся і завезлі пацярпелага ў Мінск, там своечасова зрабілі б аперацыю – зрок удалося б захаваць. Але прамарудзілі... Цяпер ужо не даведацца, хто і за што ўдарыў хлопчыка палкай па другім воку... Яно стала бачыць яшчэ слабей. Тым не менш, ён скончыў у інтэрнаце сярэднюю школу (дзе і навучыўся працаваць на камп’ютары). Набыць якую-небудзь прафесію магчымасці не было, і юнак вярнуўся дадому. У бацькі ўжо была іншая сям’я. Так і пайшло: то ў бабулі ў вёсцы пажыве, то ў жанатага брата. Знайсці пасільную працу інваліду другой групы па зроку немагчыма, бо яму трэба пазбягаць цяжкіх фізічных нагрузак. Чапляюцца і іншыя хваробы, бо арганізм аслаблены.
Зусім упаў бы духам хлопец, каб не Рэгіна Польская. Андрэй – сын найлепшай яе сяброўкі Ганны, чыя заўчасная смерць дагэтуль застаецца балючай ранай на сэрцы, падрастаў на яе вачах. Калі асірацеў, жанчына хацела нават забраць яго да сябе, але ні ўсынавіць, ні аформіць апякунства не магла – у хлопца быў родны бацька, іншыя родзічы. Таму яна дала сабе зарок клапаціцца пра Андрэя. Прыязна аднесліся да яго і муж Рэгіны Станіславаўны, і яе дзеці. Малады чалавек стаў у іх доме сваім. І адкрыў сваё добрае, чулае сэрца.
Не сакрэт, што выхаванцы дзіцячых дамоў, інтэрнатаў выходзяць у самастойнае жыццё абсалютна да яго не прыстасаванымі, бездапаможнымі ў побыце, у вырашэнні матэрыяльных праблем. Андрэю ўжо 28, а ён яшчэ толькі-толькі навучыўся варыць пельмені, рабіць бутэрброды. Не, ён не галадае. Жыве разам з сям’ёй брата, жонка якога шкадуе інваліда і заўсёды запрашае за сямейны стол. І Рэгіна Станіславаўна кліча на сняданак, абед ці вячэру, балазе жывуць на адной лесвічнай пляцоўцы. Але ж хлопцу хочацца самому сёе-тое ўмець, каб аднойчы пачаставаць родных чым-небудзь смачным.
Падтрымлівае маладога чалавека з абмежаванымі фізічнымі магчымасцямі раённая арганізацыя таварыства сляпых: дапамагла набыць на льготных умовах мабільны тэлефон спецыяльнай канструкцыі і плэер – цяпер яму лягчэй наладжваць стасункі з сябрамі, слухаць аўдыякнігі, музыку. І марыць. А мары ў юнака простыя, жыццёвыя: сустрэць сваю «палавінку», стварыць сям’ю, знайсці пасільную працу.
Дзякаваць богу, свет не без добрых людзей. У патрэбны час апынуліся яны побач з Андрэем Івашкевічам і падставілі сяброўскае плячо дапамогі. І ён паверыў у свае сілы.