Сястрычкі
«сястра» – слова вельмі роднае, цёплае… Вы сапраўды адчуваеце сябе сястрой для людзей, якія на нейкі час становяцца вашымі падапечнымі?
Алеся Рогач:
– Канешне! Хворым жа не менш за лячэнне патрэбны ўвага, догляд, клопат, асабліва людзям ва ўзросце – ім хочацца, каб іх выслухалі, падтрымалі, паспачувалі ці падбадзёрылі. Так што даводзіцца быць яшчэ і псіхолагам.
Алёна Граеўская:
– Веданне ўсіх медыцынскіх аспектаў – не самае галоўнае, ва ўсякім выпадку, гэта не адзінае патрабаванне да медсястры. Трэба са спачуваннем і міласэрнасцю адносіцца да хворых, якія становяцца тваімі падапечнымі. У кожнага пацыента свой характар, і да кожнага трэба знайсці падыход.
– Памятаеце першае самастойнае дзяжурства?
Алеся Рогач:
– Як сёння! Было вялікае паступленне – дванаццаць чалавек. Ой, баялася… Добра, што будні дзень, панядзелак, усе работнікі на месцы. Дапамаглі працэдурная медсястра – тады ў нас працавала Святлана Кеда, іншыя калегі. Справілася!
І калі пераходзіла ў перавязачны кабінет, таксама хвалявалася, нібы ў першы раз ішла на работу – хоць, здавалася б, усё ўжо ведаю і ўмею.
Мядсёстрам шмат дапамагаюць санітарачкі. Тыя, што даўно працуюць, у нейкіх пытаннях могуць і падказаць, і параіць. Мне ў свой час вельмі дапамагла светлай памяці Ганна Кузьмітовіч. У перавязачным кабінеце працавалі разам з Ганнай Часнойць – такі светлы, добры чалавек, шкада, што ад нас перайшла ў райцгэ…