Вясковая прамысловасць
За польскім часам кісялёўцаў рассялілі па хутарах.
У 20х гадах мінулага стагоддзя ў Кісялі прыехалі чатыры сям’і з Галіцыі: Лапіцкія, Кавалікі, Валожыны і Алейнікі. Прачыталі ў газеце, што прадаюцца землі на Клюшчаншчыне – урадлівыя, чарназёмныя (махляры былі і ў той час). Людзі ўсё прадалі, прыехалі на чужыну – думалі, разбагацеюць. А калі ўбачылі клюшчанскі «чарназём», то жанчыны, казалі, галасілі. Але перасяленцы, працавітыя і прадпрымальныя, хутка змаглі наладзіць быт і прыжыцца на гэтай зямлі.
У 60х гадах мінулага стагоддзя ў склад Кісялёў уваходзіла 25 хутароў і 9 дамоў у самой вёсцы.
Бадай, больш нідзе ў наваколлі не было столькі розных прозвішчаў. Часцей іншых сустракаліся Шапялі, Кісялі, Шымковічы, Трыбоцкія, Ярашы. Дваранскае паходжанне мелі Кліснеры, Зімніцкія, Асінскія – хоць былі такімі ж сялянамі, як і ўсе.
У ваколіцах Кісялёў знаходзіліся вялікія залежы гліны, і мясцовыя жыхары не маглі гэтым не скарыстацца. Адну цагельню трымаў Франц Трыбоцкі. З прыходам савецкай ўлады яе пашырылі – так з’явіўся вядомы Кісялёўскі цагельны завод.
Яшчэ адна цагельня знаходзілася ў Гляі, у лесе. Яе трымалі два гаспадары – Іван Кісель з Кісялёў і Аляксандр Кісель з суседняй вёскі.
Трэцюю невялікую цагельню зладзіў Кісялеўскі.
Была тут і вапнярка, якая належала Аляксандру Кісялю. Рэшткі яе захаваліся да гэтага часу. Попыт на вапну быў заўжды – ёй бялілі коміны, печы, падмуркі, сходкі, дрэвы ў садзе. Вяскоўцы ўспамінаюць, як збіралі на полі белыя каменьчыкі і прыносілі ў вапнярку для абпальвання.
У даўнія часы ў Кісялях былі свае могілкі. На іх перасталі хаваць людзей пасля таго, як пабудавалі клюшчанскі касцёл і месца паблізу храма для вечнага супакою стала больш пачэсным. А ад ранейшых могілак застаўся камень з крыжам, які таксама спіхнуты са свайго першапачатковага месца.
У пачатку вёскі ляжыць камень, які нічым – ні памерам, ні нейкімі знакамі – не вызначаецца. Але яго можна аднесці да культавых, бо менавіта каля гэтага каменя да нядаўнага часу збіралася мясцовая моладзь. Тут ладзілі гулянкі, вадзілі карагоды. Казалі, што гэты камень дапамагае знайсці сваю палавінку.