Настаўніцкая

Здаецца, што ў Марыны Бабіч (на фота трэцяя злева) проста не было варыянтаў пры выбары прафесіі. Яе бабуля Вера Конан была першым дырэктарам толькі пабудаванай Спондаўскай СШ, яе маці Лілія Сініца ўвесь час працавала настаўнікам у гэтай жа школе, яе цётка Інэса Золатава і старэйшая сястра Дзіяна Жытковіч таксама выбралі педагагічны шлях. Гэта аказала ўплыў на Марыну, з дзяцінства нават не разглядала іншых прафесій. Аднак яна дадае, што не змагла б займацца тым, што не падабаецца. Пагэтаму справа бацькоў – сапраўды яе справа.

У адрозненне ад бабулі, мамы і сястры – настаўнікаў беларускай мовы і літаратуры, спачатку Марына марыла выкладаць геаграфію. Але літаральна перад паступленнем перадумала – і далучылася да сямейнай дынастыі беларусазнаўцаў.

– Паглядзела на маму, яе любоў да роднай мовы – і зразумела, што таксама хачу прывіваць любоў да нашага, беларускага, – расказвае гераіня. – Дый гадзін геаграфіі не так ужо і шмат, а філолагі заўсёды запатрабаваныя. Цяпер разумею, што тое раптоўнае рашэнне было правільным, і ні на хвіліну не пашкадавала, што выбрала факультэт беларускай філалогіі і культуры.

Стаж жанчыны ў сістэме адукацыі 20 гадоў. Настаўнічаць пачынала ў роднай Спондаўскай школе. Пасля пераехала ў Астравец, быў перыяд работы ў дзіцячым садку, і вось

так і засталася, – з усмешкай узгадвае жанчына. – Людзі тут спагадлівыя, разумеючыя. Ды і калектыў харошы, хоць кадры мяняліся. Лічу, што нам і нашым пацыентам пашчасціла, што амбулаторыю ўзначальвае Руслан Анатольевіч, таленавіты ўрач і кіраўнік, мы заўсёды адчуваем яго падтрымку.

Галіна Уладзіміраўна ўзгадала, што, калі толькі пачынала рабіць першыя крокі ў прафесію, на абслугоўванні Гервяцкай амбулаторыі знаходзілася звыш 4,5 тысячы чалавек. Для параўнання: цяпер без малога 1,7 тысячы. Але, вядома, работы не паменшала: вяскоўцы штодзень ідуць да людзей у белых халатах са сваім болем, хваробамі.

– Вялікую ўвагу надаём дыспансерызацыі. Радуе, што жыхары адказна ставяцца да гэтага і адгукаюцца на нашы просьбы. Цяпер, напрыклад, у нас працуе перасоўны рэнтгенкабінет. Штодзень выклікаем да

100 чалавек, якія праходзяць абследаванне, – расказвае памочнік урача. – Наша амбулаторыя падключана да адзінай інфармацыйнай сістэмы «Е-доктар», куды ўносім усе звесткі, дзе фіксуюцца вынікі аналізаў і іншае. З гэтага года вяду самастойны прыём. У асноўным да мяне прыходзяць здаровыя пацыенты на прафагляд. Вызначаю рост, вагу, артэрыяльны і ўнутрывочны ціск, раблю кардыяграму, ужо чацвёрты год Марына Чаславаўна вучыць роднай мове і літаратуры дзяцей у СШ №3, з’яўляецца класным кіраўніком любімага 8 «А», займаецца з вучнямі даследчай работай, рыхтуе да алімпіяд – і радуецца іх поспехам, якіх, дарэчы, нямала.

– Праз столькі гадоў магу ўпэўнена сказаць, што падабаецца працаваць у школе, – прызнаецца настаўнік. – Не ўяўляю жыцця без свайго класа, без сумесных паездак, мерапрыемстваў і размоў. Адзінае, што засмучае: многія дзеці ўспрымаюць беларускую мову як замежную. Таму мая мэта зрабіць так, каб вучні не проста пасядзелі на ўроку, а абавязкова штосьці вынеслі з яго і запомнілі. Тады, магчыма, зменяцца іх адносіны да прадмета і родная мова не будзе незразумелай.

Марына Чаславаўна з цеплынёй і гонарам адзначае, што яна і зараз нярэдка звяртаецца за прафесійнымі парадамі да маці – і Лілія Сяргееўна заўсёды дае падказкі дачцэ.

А яшчэ мая суразмоўца прызналася, што ёй вельмі хочацца, каб іх дынастыя настаўнікаў працягнулася ў яе дзецях. І калі старэйшыя дачка і сын ніякіх памкненняў да гэтага не праявілі, то малодшая, другакласніца Таня, сказала, што будзе настаўнікам, як мама.

– Пажывём – пабачым, – усміхаецца жанчына. – Але галоўнае – надзея ёсць!

Марына МАЦКЕВІЧ.

Віншаванне з Першамаем ад прафсаюзнага камітэта работнікаў аграпрамысловага комплексу 7 стар.

▪ запаўняю анкеты. Таксама выязджаю на выклікі.

За гэты час пацыенты, якіх прыводзілі за руку мамы да маладога фельчара Галіны Скерлы, выраслі і самі сталі бацькамі, а медык – ледзь не сямейным доктарам, а для некаторых – і анёламахоўнікам.

– Не раз даводзілася рэанімаваць тапельцаў, але адзін выпадак запомніўся на ўсё жыццё. Трохгадовага хлопчыка, які дастаткова працяглы час прабыў у вадзе, ратавалі ледзь не ўсім калектывам. Змаглі! Дзякаваць богу, ніякіх наступстваў для здароўя ў дзіцяці не было. Цяпер гэта прыгожы, талковы, малады, 30-гадовы мужчына, – успамінае выпадак са шчаслівым канцом Галіна Уладзіміраўна. – Напачатку работы ў амбулаторыі неаднойчы прымала роды на даму. Памятаю першы выпадак у Гальчунах. І з парадзіхай, і з дзіцяткам было ўсё добра. У такія моманты, якія б назвала сакральнымі, ні хвалявання, ні страху няма, таму што адчуваеш усю адказнасць за два жыцці…

Спачувальная, прафесійная, спагадлівая, памочнік урача Галіна Скерла застаецца «нашым доктарам» для жыхароў гервяцкага краю.

Алена ГАНУЛІЧ, фота аўтара.