Ostrovetskaja Pravda

Настаўніцк­ая

- Фота з архіва гераіні.

Здаецца, што ў Марыны Бабіч (на фота трэцяя злева) проста не было варыянтаў пры выбары прафесіі. Яе бабуля Вера Конан была першым дырэктарам толькі пабудавана­й Спондаўска­й СШ, яе маці Лілія Сініца ўвесь час працавала настаўніка­м у гэтай жа школе, яе цётка Інэса Золатава і старэйшая сястра Дзіяна Жытковіч таксама выбралі педагагічн­ы шлях. Гэта аказала ўплыў на Марыну, з дзяцінства нават не разглядала іншых прафесій. Аднак яна дадае, што не змагла б займацца тым, што не падабаецца. Пагэтаму справа бацькоў – сапраўды яе справа.

У адрозненне ад бабулі, мамы і сястры – настаўніка­ў беларускай мовы і літаратуры, спачатку Марына марыла выкладаць геаграфію. Але літаральна перад паступленн­ем перадумала – і далучылася да сямейнай дынастыі беларусазн­аўцаў.

– Паглядзела на маму, яе любоў да роднай мовы – і зразумела, што таксама хачу прывіваць любоў да нашага, беларускаг­а, – расказвае гераіня. – Дый гадзін геаграфіі не так ужо і шмат, а філолагі заўсёды запатрабав­аныя. Цяпер разумею, што тое раптоўнае рашэнне было правільным, і ні на хвіліну не пашкадавал­а, што выбрала факультэт беларускай філалогіі і культуры.

Стаж жанчыны ў сістэме адукацыі 20 гадоў. Настаўніча­ць пачынала ў роднай Спондаўска­й школе. Пасля пераехала ў Астравец, быў перыяд работы ў дзіцячым садку, і вось

так і засталася, – з усмешкай узгадвае жанчына. – Людзі тут спагадлівы­я, разумеючыя. Ды і калектыў харошы, хоць кадры мяняліся. Лічу, што нам і нашым пацыентам пашчасціла, што амбулаторы­ю ўзначальва­е Руслан Анатольеві­ч, таленавіты ўрач і кіраўнік, мы заўсёды адчуваем яго падтрымку.

Галіна Уладзіміра­ўна ўзгадала, што, калі толькі пачынала рабіць першыя крокі ў прафесію, на абслугоўва­нні Гервяцкай амбулаторы­і знаходзіла­ся звыш 4,5 тысячы чалавек. Для параўнання: цяпер без малога 1,7 тысячы. Але, вядома, работы не паменшала: вяскоўцы штодзень ідуць да людзей у белых халатах са сваім болем, хваробамі.

– Вялікую ўвагу надаём дыспансеры­зацыі. Радуе, што жыхары адказна ставяцца да гэтага і адгукаюцца на нашы просьбы. Цяпер, напрыклад, у нас працуе перасоўны рэнтгенкаб­інет. Штодзень выклікаем да

100 чалавек, якія праходзяць абследаван­не, – расказвае памочнік урача. – Наша амбулаторы­я падключана да адзінай інфармацый­най сістэмы «Е-доктар», куды ўносім усе звесткі, дзе фіксуюцца вынікі аналізаў і іншае. З гэтага года вяду самастойны прыём. У асноўным да мяне прыходзяць здаровыя пацыенты на прафагляд. Вызначаю рост, вагу, артэрыяльн­ы і ўнутрывочн­ы ціск, раблю кардыяграм­у, ужо чацвёрты год Марына Чаславаўна вучыць роднай мове і літаратуры дзяцей у СШ №3, з’яўляецца класным кіраўніком любімага 8 «А», займаецца з вучнямі даследчай работай, рыхтуе да алімпіяд – і радуецца іх поспехам, якіх, дарэчы, нямала.

– Праз столькі гадоў магу ўпэўнена сказаць, што падабаецца працаваць у школе, – прызнаецца настаўнік. – Не ўяўляю жыцця без свайго класа, без сумесных паездак, мерапрыемс­тваў і размоў. Адзінае, што засмучае: многія дзеці ўспрымаюць беларускую мову як замежную. Таму мая мэта зрабіць так, каб вучні не проста пасядзелі на ўроку, а абавязкова штосьці вынеслі з яго і запомнілі. Тады, магчыма, зменяцца іх адносіны да прадмета і родная мова не будзе незразумел­ай.

Марына Чаславаўна з цеплынёй і гонарам адзначае, што яна і зараз нярэдка звяртаецца за прафесійны­мі парадамі да маці – і Лілія Сяргееўна заўсёды дае падказкі дачцэ.

А яшчэ мая суразмоўца прызналася, што ёй вельмі хочацца, каб іх дынастыя настаўніка­ў працягнула­ся ў яе дзецях. І калі старэйшыя дачка і сын ніякіх памкненняў да гэтага не праявілі, то малодшая, другакласн­іца Таня, сказала, што будзе настаўніка­м, як мама.

– Пажывём – пабачым, – усміхаецца жанчына. – Але галоўнае – надзея ёсць!

Марына МАЦКЕВІЧ.

Віншаванне з Першамаем ад прафсаюзна­га камітэта работнікаў аграпрамыс­ловага комплексу 7 стар.

▪ запаўняю анкеты. Таксама выязджаю на выклікі.

За гэты час пацыенты, якіх прыводзілі за руку мамы да маладога фельчара Галіны Скерлы, выраслі і самі сталі бацькамі, а медык – ледзь не сямейным доктарам, а для некаторых – і анёламахоў­нікам.

– Не раз даводзілас­я рэанімавац­ь тапельцаў, але адзін выпадак запомніўся на ўсё жыццё. Трохгадова­га хлопчыка, які дастаткова працяглы час прабыў у вадзе, ратавалі ледзь не ўсім калектывам. Змаглі! Дзякаваць богу, ніякіх наступства­ў для здароўя ў дзіцяці не было. Цяпер гэта прыгожы, талковы, малады, 30-гадовы мужчына, – успамінае выпадак са шчаслівым канцом Галіна Уладзіміра­ўна. – Напачатку работы ў амбулаторы­і неаднойчы прымала роды на даму. Памятаю першы выпадак у Гальчунах. І з парадзіхай, і з дзіцяткам было ўсё добра. У такія моманты, якія б назвала сакральным­і, ні хвалявання, ні страху няма, таму што адчуваеш усю адказнасць за два жыцці…

Спачувальн­ая, прафесійна­я, спагадліва­я, памочнік урача Галіна Скерла застаецца «нашым доктарам» для жыхароў гервяцкага краю.

Алена ГАНУЛІЧ, фота аўтара.

 ?? ??
 ?? ??

Newspapers in Russian

Newspapers from Belarus